ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ

 

2

Σε μια προσπάθεια επαναοικειοποίησης των δημόσιων χώρων και ανάδειξης της κομβικής θέσης που κατέχουν στη σημερινή πραγματικότητα του διάχυτου φόβου, της απομόνωσης και της αδράνειας καταλήξαμε στην πραγματοποίηση ενός διημέρου στο πάρκο της Ανάληψης στο Βύρωνα. Το πάρκο αυτό αποτελεί χρόνια τώρα πόλο έλξης των κατοίκων της γύρω περιοχής ,διαφόρων ηλικιών, ένα πραγματικό ζωντανό κύτταρο μέσα στη σαπίλα της σύγχρονης τσιμεντούπολης. Στο χώρο λειτουργούσε μέχρι και πριν κάποια χρόνια ένα δημοτικό αναψυκτήριο, το οποίο πλέον έχει περιέλθει σε καθεστώς εγκατάλειψης. Προφανώς η εγκατάλειψη αυτή μεταφράζεται κι ως έλλειψη κερδοφορίας για το δήμο Βύρωνα, ο οποίος μη όντας πλέον σε θέση βάσει των νέων ρυθμίσεων του Καλλικράτη να διατηρεί ο ίδιος δημοτικές επιχειρήσεις , έχει ξεκινήσει μια διαδικασία δημοπράτησης του σε ιδιώτες , όπως ακριβώς συμβαίνει και με το αναψυκτήριο στο πάρκο της Αγίας Τριάδας, καθώς και σ’ αυτό της Ν. Ελβετίας.

Για μας οι δημόσιοι χώροι, οι πλατείες και τα πάρκα δεν αποτελούν οικόπεδα – φιλέτα και επενδυτικές ευκαιρίες για οποιονδήποτε επίδοξο επιχειρηματία. Απεναντίας ήταν, είναι και θα παραμείνουν τόποι συνάντησης και γνωριμίας των κατοίκων των γειτονιών μας, τόποι όπου χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι ανεκτικότητας, σπάζοντας την απομόνωση και τον ατομισμό. Αυτόν ακριβώς το ζωντανό χαρακτήρα προσπαθήσαμε να αναδείξουμε με τη διοργάνωση μιας σειράς δραστηριοτήτων στο χώρο αυτό.

Έτσι, λοιπόν, το απόγευμα της Πέμπτης 4 Ιουλίου προβάλαμε την παιδική ταινία LORAX. Το μεγάλο πανί της προβολής, οι φωνές των μικρών παιδιών, η μυρωδιά του πεύκου κι ο ήχος των τζιτζικιών θύμιζε θερινό σινεμά, μόνο που αυτό το σινεμά έχει μια παραπάνω ιδιαιτερότητα : το οργανώσαμε εμείς, για μάς και χωρίς αντίτιμο.

Το διήμερο ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου με ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής, οπού συμμετείχαν δεκάδες μπόμπιρες , οι οποίοι και φτιάξανε τα δικά τους παγωτά. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα , η οποία και είχε στηθεί αυτοσχέδια μέσα στο χώρου του πάρκου, ενώ καθένας φρόντισε να ενισχύσει το συλλογικό αυτό φαγοπότι με υλικά που είχε προμηθευτεί από το σπίτι του. Το απόγευμα οι τοίχοι του πάρκου γέμισαν με graffiti από νέους των γειτονιών μας, που θέλησαν με σχέδια και χρώματα να σπάσουν το μουντό, γκρίζο τοπίο της πόλης. Η βραδιά έκλεισε με την προβολή της ταινίας Λίστα Αναμονής, η οποία και διηγείται την περιπέτεια κάποιων επιβατών λεωφορείου που βρίσκονται κάποια στιγμή αποκλεισμένοι σε έναν απομονωμένο σταθμό, τον οποίο και μετατρέπουν σε εργαστήρι συλλογικής συνεργασίας, αυτοοργάνωσης κι εν τέλει ευτυχίας.

Την Κυριακή 7 Ιουλίου έλαβε χώρα παιδική παράσταση κουκλοθέατρου με το όνομα Ο Κάποιος κι ο Τίποτα, που καταδεικνύει με έναν αστείο κι ευχάριστο τρόπο το παράλογο του να έχει κανείς αφεντικά και ν’ αφήνει άλλους να ορίζουν τη ζωή του. Το μεσημέρι, όπως και την προηγούμενη μέρα, πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα, ενώ το απόγευμα προβολή μικρών animation που ενθουσίασαν μικρούς και μεγάλους. Το διήμερο έκλεισε με μια συζήτηση γύρω από το ζήτημα των δημοσίων χώρων και πιο συγκεκριμένα επιχειρήθηκε να σκιαγραφηθεί το πώς τα συμφέροντα και οι βλέψεις των από πάνω όχι μόνο δε συνάδουν, αλλά είναι άκρως εχθρικά απέναντι στις ανάγκες κι επιθυμίες των από κάτω, το πώς λογικές που μεταφράζουν τα πάντα σε κέρδος μάς περιορίζουν στην αδράνεια και την απάθεια και το πως η επιλογή της αυτοοργάνωσης δεν είναι απλά μια ευχάριστη εναλλακτική για ένα καλοκαιρινό διήμερο, αλλά ο μοναδικός τρόπος να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι την καθημερινότητα μας. Κι αυτό φαίνεται να το αντιλήφθηκαν καλύτερα από τον καθένα μας οι μπόμπιρες του πάρκου, οι οποίοι στο τέλος της κουβέντας πήραν χαρτί και μολύβι και κατέγραψαν τις επιθυμίες τους για το πώς και τι θέλουν να φτιάξουν στο πάρκο,  στο δικό τους πάρκο, αυτό που οικειοποιούνται καθημερινά και ζωντανεύουν με τα παιχνίδια και τις φωνές τους, ένα πάρκο που δεν το αντιμετωπίζουν ως κάτι ξέχωρο, αλλά εν τέλει ως κομμάτι της ίδιας τους της ζωής, της ίδιας μας της ζωής.

 

Στιγμές από το 2ήμερο εκδηλώσεων στο πάρκο της Ανάληψης στον Βύρωνα.

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/UXff1gTBMHw[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/W8g_K3JEn8U[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/owTCH6-jTvY[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/kOFtsRQbO-U[/youtube]

 

 

 

 

Related Images:

2 μέρες εκδηλώσεων στο πάρκο της Ανάληψης στον Βύρωνα

2hmero6&7-7-2013

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΣΕ ΤΟΠΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

 ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ένα παιδικό σύνθημα λέει: «όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται». Μήπως αυτή η διαχρονική παιδική φράση θυμίζει κάτι απ’ τη σημερινή πραγματικότητα; Την πραγματικότητα του διάχυτου φόβου, της καθημερινής ανασφάλειας για επιβίωση, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και των επιστρατεύσεων, του προπαγανδιστικού βούρκου των ΜΜΕ, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μιας πραγματικότητας που μας θέλει μόνους κι αδρανείς, βουτηγμένους στην καχυποψία για τον διπλανό μας, ανίκανους ν’ αντιδράσουμε και να εξεγερθούμε, μα πάνω απ’ όλα φοβισμένους. Κι όταν μια κοινωνία βρίσκεται σε ύπνωση, οι χώροι που τις επιφυλάσσουν είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα εργασιακά κάτεργα, οι γειτονιές-υπνωτήρια και τα διαμερίσματα-κλουβιά. Απ’ την άλλη, όταν μια κοινωνία ξυπνά, βγαίνει στους δρόμους, οικειοποιείται πλατείες και δημόσιους χώρους και τους μετατρέπει σε τόπους συνάντησης και δημιουργίας, αντίστασης και ελευθερίας.

Οι δημόσιοι χώροι δεν έχουν θέση στο σύγχρονο παραμυθάκι της ανάπτυξης που μας πλασάρουν όσοι μας θέλουν κοιμισμένους.  Έχουν προ πολλού μεταμορφωθεί σε οικόπεδα-φιλέτα και «επενδυτικές ευκαιρίες» ώστε να υπηρετήσουν την αυξημένη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των «από πάνω» μέσα από την «αξιοποίησή», το ξεπούλημα και την εμπορευματοποίησή τους. Και γι’ αυτό, φτιάχνουν fast track νομοθεσίες, ψάχνουν «στρατηγικούς επενδυτές» και στήνουν μηχανισμούς-μεσίτες της δημόσιας περιουσίας (όπως το ΤΑΙΠΕΔ), επιστρατεύουν ΜΑΤ & ΕΚΑΜ ενάντια σ’ όσους αντιστέκονται…Γιατί όλοι αυτοί τρομάζουν με την ιδέα των δημοσίων χώρων με ελεύθερη πρόσβαση,  ζωή και κοινωνικότητα. Μεθοδεύουν την απονέκρωση των δημοσίων χώρων γιατί φιλοδοξούν στην απονέκρωση ολόκληρης της κοινωνίας: εκκενώνοντας καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, επιστρατεύοντας απεργούς, εφαρμόζοντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής και επιβάλλοντας τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Στο τέλος του παραμυθιού της ανάπτυξης, πρέπει να επικρατεί Ησυχία… Τάξη & Ασφάλεια!

Oι δημόσιοι χώροι δεν είναι ουδέτερες ζώνες μέσα στις πόλεις αλλά προβολή της ζωής που υπάρχει μέσα σ’ αυτές.  Καθημερινά, μέσα και γύρω τους διεξάγονται μικρές και μεγάλες μάχες. Από τη μια, οι δυνάμεις του εμπορεύματος, της ιδιοκτησίας και του ελέγχου: κάθε λογής δημόσιοι ή ιδιωτικοί επενδυτές που ξερογλείφονται να βγάλουν και απ’ τη μύγα ξύγκι, ν’ αντλήσουν κέρδος από την ανάγκη μας να ψυχαγωγηθούμε, ν’ απολαύσουμε καθαρό οξυγόνο και λίγο χρόνο μακριά από τις καθημερινές σκοτούρες. Και δίπλα τους, οι εργολάβοι, οι δήμαρχοι και οι κάθε λογής μπάτσοι έτοιμοι να επιβάλλουν την αισθητική των τραπεζοκαθισμάτων και τα ήθη του καταναλωτισμού, να στήσουν περιφράξεις και περιπολίες φιλοδοξώντας να τους μετατρέψουν σε ελεγχόμενα πεδία κερδοφορίας, σε έρημες ζώνες μέσα σε έρημες πόλεις.  Από την άλλη, οι άνθρωποι που τους προσδίδουν τον αληθινό, δημόσιο χαρακτήρα τους μέσα από την αυτενέργεια και την ελεύθερη πρόσβαση. Οι γονείς και οι μπόμπιρες που προτιμούν το χώμα και τα δέντρα απ’τους πλαστικούς παιδότοπους. Οι νεολαίοι που δε μετράνε τον χρόνο της διασκέδασης με βάση το χρηματικό του αντίτιμό, που ψάχνουν κάπου να «στεγάσουν» τις κοπάνες τους. Οι μεγαλύτεροι και οι μεγαλύτερες που φτιάχνουν παρέες και ιστορίες ολόκληρες γύρω από μερικά παγκάκια σπάζοντας την εξατομίκευση. Και αυτές οι «μάχες» άλλοτε παραμένουν σιωπηλές και υπόγειες άλλοτε γίνονται κραυγές και αγώνες.

Στις γειτονιές μας, έχουμε ζήσει προ πολλού τις «ευεργετικές» συνέπειες της αναπτυξιακής μηχανής: τσιμεντένια τερατουργήματα στις πλαγιές του Υμηττού, 7οροφα πάρκινγκ στη καρδιά του Βύρωνα, τσιμεντοποίηση δημοσίων χώρων, ξεπούλημα δημοτικής περιουσίας, τοπικοί άρχοντες με λογικές εργολάβων και οικοπεδοφάγων. Είναι σαφές ότι οι λογικές των μεγαλόπνοων έργων, των θεσμικών παρεμβάσεων και των αναπλάσεων όχι μόνο μετατρέπουν το περιβάλλον σε επιχείρηση, αλλά εξανδραποδίζουν τον ανθρώπινο παράγοντα και κάθε έννοια ελεύθερης και αρμονικής σχέσης του με την φύση και τους δημόσιους χώρους. Σ’ αυτή τη λογική συμπεριλαμβάνεται και το πρόσφατο παζάρεμα μεταξύ κράτους-Σκοπευτικής Εταιρείας-δήμου Καισαριανής για το μέλλον του Σκοπευτηρίου. Ουσιαστικά, με αφορμή το δήθεν πέρασμα του Σκοπευτηρίου στο ΤΑΙΠΕΔ, επιχειρείται ο βιασμός του ελεύθερου, πράσινου και δημόσιου χαρακτήρα του που’ χει κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες από τους κατοίκους της Καισαριανής και των γύρω περιοχών. Έτσι, δίπλα στην διαχρονική σπίλωση της ιστορικής μνήμης του χώρου από την δήθεν «ιδιοκτήτρια» της έκτασής του, Σκοπευτικής Εταιρείας, έρχονται να προστεθούν και διάφορα νεόκοπα επενδυτικά/αναπτυξιακά σχέδια και πολιτικά παιχνίδια από τοπικές/κεντρικές εξουσίες.  Ταυτόχρονα, ο Δήμος Βύρωνα εγκαταλείπει τα 3 άλλοτε δημοτικά αναψυκτήρια (άλσος Αγίας Τριάδας, άλσος Ανάληψης, παιδική χαρά Ν.Ελβετίας) και στο όνομα της «αξιοποίησης της δημοτικής περιουσίας», οργανώνει τις business του εκμισθώνοντάς τα στην «ιδιωτική πρωτοβουλία»!

Για μας, οι δημόσιοι χώροι, οι πλατείες και τα πάρκα ήταν, είναι και θα παραμείνουν τόποι συνάντησης και γνωριμίας των κατοίκων των γειτονιών μας. Τόποι όπου χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης και ανεκτικότητας σπάζοντας την αστική απομόνωση και τον ατομισμό. Τόποι όπου μπορεί ν’ανασάνει η ανθρώπινη δημιουργικότητα, έκφραση και φαντασία μικρών και μεγάλων παιδιών πέρα από τον πολιτισμό του χρήματος και του θεάματος.  Τόποι όπου μοιραζόμαστε φόβους και αγωνίες και τους μετατρέπουμε σε συλλογικούς αγώνες για την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Τόποι που μπορούν να στεγάσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, δομές και κύτταρα αγώνα που γεννιούνται στις γειτονιές μας στην κατεύθυνση της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης. Και ως τέτοιους οφείλουμε όλοι μας να τους υπερασπιστούμε.

 

Μακριά από κομματικές διαμεσολαβήσεις και παζαρέματα με τοπικούς άρχοντες, χωρίς ειδικούς και ηγέτες.

Να αγωνιστούμε για την αδιαμεσολάβητη κοινωνική χρήση

των δημοσίων χώρων & υποδομών,

για την επανοικειοποίηση των εγκαταλειμμένων δημοτικών κτιρίων

από τους ίδιους τους κατοίκους,

για τη δημιουργία νέων κοινοτήτων αντίστασης και αγώνα στις γειτονιές μας,

για την ανακατάληψη των ζωών μας.

 

2 ΜΕΡΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

στο πάρκο της Ανάληψης στον Βύρωνα

 


          ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ

 

12.00 Παιδικό ζαχαροπλαστικό παιχνίδι                                   

14.00  Συλλογικό μαγείρεμα: φέρνουμε τα  υλικά,  μαγειρεύουμε &τρώμε όλοι μαζί. 

18.00 Δίνουμε φωνή στους τοίχους:

Graffiti & εργαστήριο stencil

21.00 Προβολή ταινίας:  Λίστα Αναμονής Κουβανική παραγωγή, 2000, 107’ .Όταν η ανάγκη μεταμορφώνει έναν απομονωμένο σταθμό λεωφορείων σε εργαστήρι συλλογικής συνεργασίας, αυτοοργάνωσης και ευτυχίας.

 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ

12.00 «Ο κάποιος και ο τίποτα»: Κινέζικο παραμύθι από τον κουκλοθίασο  «Ο τρελλός του βασιλιά»

14.00 Συλλογικό μαγείρεμα

19.00 Προβολή κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους

 20.00 ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Δημόσιοι χώροι: Όταν τα καταστροφικά σχέδια των «από πάνω» συγκρούονται με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των «από κάτω»

 

*Στον χώρο των εκδηλώσεων θα λειτουργούν έκθεση φωτογραφικού /έντυπου υλικού για την υπεράσπιση των δημοσίων χώρων και πάγκος αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου.

Πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού


Related Images:

Από το 2ήμερο εκδηλώσεων στη πλατεία εργατικών πολυκατοικιών στη Καισαριανη

IMAG0265 IMAG0257 IMAG0271 IMAG0297 IMAG0280 IMAG0288 IMAG0304 IMAG0302

Στιγμές από το 2ήμερο εκδηλώσεων στην πλατεία εργατικών πολυκατοικιών στη Καισαριανή.

Για 2 απογευματόβραδα του Ιούνη, στις 20 και 21 του μήνα, βρεθήκαμε στην «πλατεία» των εργατικών πολυκατοικιών της Καισαριανής οργανώνοντας 2 ανοιχτές προβολές και μια συζήτηση με την συμβολή της Αντιφασιστικής Ομάδας Μεταναστών.

Οι εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής δεν ξεφεύγουν από τα πρότυπα των εργατικών blocks που υπάρχουν διάσπαρτα στο κέντρο και στα προάστια της μητρόπολης. Τσιμεντένια και μουντά, πολυόροφα block διαμερισμάτων που ορθώνονται ως μαζικά υπνωτήρια για το στοίβαγμα χιλιάδων εργατικών και φτωχών οικογενειών. Άλλοτε όρθωνε ως μια τεράστια γκρίζα κηλίδα στα σύνορα της Καισαριανής που πάνω της φυλακίζονταν τα βλέμματα των Καισαριανιωτών που ζούσαν στα ισόγεια και διώροφα προσφυγικά παραπήγματα. Μέχρι που ολόκληρη η γειτονιά της Καισαριανής έμοιασε με την κηλίδα και το τσιμέντο έγινε ένας απέραντος ωκεανός που οι όχθες του κατατρώνε μέχρι και σήμερα το βουνό του Υμηττού.

Το block των εργατικών πολυκατοικιών στην Καισαριανή κατοικήθηκε διαχρονικά από πρόσφυγες και εργάτες της Καισαριανής, του Βύρωνα, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου και άλλων φτωχών συνοικιών της Αθήνας και του Πειραιά. Η «κοινωνική πρόνοια» του ελληνικού κράτους περιλάμβανε προσωρινή και φτηνή κατοικία για τον εργατόκοσμο της αθηναϊκής χαβούζας εξασφαλίζοντας αφενός την «περίφραξη» των επικίνδυνων τάξεων μέσα σε ιδιότυπα γκέτο και αφετέρου την απόσπαση της συναίνεσης του με αντάλλαγμα «μια κάμαρα για κάθε οικογένεια». Διαχρονικά, οι εξουσιαστικές νόρμες και παρεμβάσεις θέλησαν να αποκόψουν την ζωή των εργατικών blocks από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό της πόλης, κάτι που αποτυπώνεται και στο παράδειγμα της Καισαριανής: εμπορική ανάπλαση της λεωφόρου Υμηττού, στρατοπέδευση των δυνάμεων κατοχής (ΜΑΤ) στο διπλανό «πολυδύναμο κέντρο» τους, διαχρονική αδιαφορία των τοπικών αρχόντων για την γειτονιά αυτή.

Σε πείσμα των καιρών και των αρχών, πολλοί και πολλές συνεχίζουν να κατοικούν στις πολυκατοικίες αυτές και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, πρόκειται για εργατικές οικογένειες ντόπιων και βαλκάνιων μεταναστών. Η συνύπαρξη αυτή μετρά 2 και πλέον δεκαετίες και αποτυπώνεται στον μοναδικό αδόμητο χώρο της γειτονιάς: την «εσωτερική» της πλατεία που περιστοιχίζεται από τις πολυκατοικίες του block. Μια πλατεία χωρίς μαγαζιά και τραπεζοκαθίσματα, χωρίς εκκωφαντικές μουσικές από στυλάτες καφετέριες, χωρίς φανταχτερές διαφημίσεις και βιτρίνες. Παρόλα αυτά, η ζωή και η κοινωνικότητα, οι θόρυβοι της παιδικότητας και η ζεστασιά της εγγύτητας ξεχειλίζουν στην πλατεία αυτή. Μαζί με την διπλανή παιδική χαρά και το μπασκετάκι της γειτονιάς αποτελούν τα σημεία που συμπυκνώνεται η κοινή καθημερινότητα των κατοίκων της γειτονιάς. Η ανθρώπινη δραστηριότητα και το πείσμα των «εσώκλειστων» κατοίκων του block διαχρονικά έχουν επιβάλλει την δική του «ανάπλαση» που δεν απαιτεί την διαμεσολάβηση του εμπορεύματος, του τοπικού άρχοντα ή του κάθε καλοθελητή.

Κι όμως, το πείσμα αυτό δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις άκαμπτες προσταγές της αστικής κανονικότητας. Βρέθηκε και συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπο με τους διαχωρισμούς και τους αποκλεισμούς, τις κοφτερές αιχμές του κοινωνικού κανιβαλισμού και του ρατσισμού. Μ’ όλους αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν «μοιρασιές» στους ελεύθερους χώρους των γειτονιών μας, μ’ όλους αυτούς που βλέπουν τον εχθρό στο πρόσωπο του αλλοεθνή γείτονα τους, μ’ όλους αυτούς που ονειρεύονται «ελληνικά» γκέτο σπέρνοντας το ρατσιστικό και εθνικιστικό τους δηλητήριο. Αυτές οι ρητορικές και συμπεριφορές, ουσιαστικά, εξυπηρετούν την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής μας μιλώντας την γλώσσα του σύγχρονου φασισμού, ορθώνοντας νέα τείχη μέσα στις τάξεις των φτωχών, των αποκλεισμένων, των καταπιεσμένων. Το’ χουμε πει και το ξαναλέμε: ονειρευόμαστε γειτονιές και ελεύθερους χώρους ανοιχτούς στην συνάντηση, την δημιουργικότητα, την ελεύθερη έκφραση. Γειτονιές μπολιασμένες με τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης, της ελευθερίας. Γειτονιές που τρομάζουν κάθε λογής εξουσίες και αρχές.

 

Οι 2 ταινίες που προβλήθηκαν αποτελούν και 2 σύντομα σχόλια στον σύγχρονο φασισμό και ολοκληρωτισμό που ορθώνονται μπροστά μας. Η πρώτη, «οι παπαρούνες στους τοίχους», μια αλβανική παραγωγή του 1970 που περιγράφει την δημιουργία ενός μαθητικού αντιφασιστικού πυρήνα εν μέσω ιταλικής κατοχής. Οι περιπέτειες της μαθητικής παρέας που μετατρέπουν τις νεανικές ζαβολιές σε αντιστασιακές πράξεις ενάντια στους δασκάλους τους και το φασιστικό καθεστώς της χώρας τους φάνηκαν οικείες σε πολλά παιδιά της πλατείας και ξύπνησαν αναμνήσεις σε μερικούς μεγαλύτερους. Η δεύτερη, «Ακαδημία Πλάτωνος», μια ελληνική παραγωγή που με ειρωνικό τρόπο σχολιάζει την προσωρινή ανατροπή του ελληναράδικου ρατσισμού ενός μικροαστού της Αθήνας.

Ταυτόχρονα, τα παιδιά της πλατείας με τον ιδιαίτερο ενθουσιασμό και την συμμετοχή τους διαμόρφωσαν εν πολλοίς την φυσιογνωμία της παρουσίας μας: από την διαμόρφωση των πανό σε πολύγλωσση βάση μέχρι την χωροταξία των προβολών, μας υποδέχτηκαν στην γειτονιά τους με τον δικό τους τρόπο κάνοντάς μας να νιώσουμε οικεία και ζεστά.

Δυστυχώς, παρά την παρουσία των συντρόφων και συντροφισσών από την Αντιφασιστική Ομάδα Μεταναστών και την γνωριμία μας, δεν κατέστη δυνατή η διεξαγωγή της προγραμματισμένης συζήτησης. Παρόλα αυτά, κρατάμε την εκατέρωθεν πολύτιμη ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων για το ζήτημα των κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην φτώχεια, τον ρατσισμό και την καταστολή.

Η 2μερη πολύμορφη παρουσία μας στις εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής αποτελεί άλλο ένα σημείο συμπύκνωσης της κίνησής μας στην κατεύθυνση της δημιουργίας κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστών, στην από κοινού περιφρούρηση των γειτονιών μας από ρατσιστές/φασίστες, στην δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού πέρα από θρησκείες, έθνη και σύνορα. Η επικοινωνία με ντόπιους και μετανάστες κατοίκους της γειτονιάς και η δημιουργία 2 μικρών γιορτών αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης στην πλατεία φιλοδοξούμε να αποτελέσει ένα σημαντικό λιθαράκι στην οικοδόμηση του κοινού μας οδοφράγματος ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Related Images: