Ανακοίνωση Φάμπρικα Υφανέτ: Θα Υπερασπιστούμε τις Καταλήψεις, τους Κοινωνικούς Αγώνες, τις Ζωές Μας

Αναδημοσίευση από: http://www.yfanet.net/

 

Βιώνουμε την κρίση και ταυτόχρονα την απόπειρα ξεπεράσματός της από την πλευρά του κεφαλαίου. Και αυτό σημαίνει: αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων, επίταση της εκμετάλλευσης, υποτίμηση της εργασίας, εξαθλίωση, πειθαρχία και κατάθλιψη. Η κερδοφορία των αφεντικών απειλήθηκε από τη γενικευμένη άρνηση των εκμεταλλευόμενων να συναινέσουν στην ίδια τους τη συμφορά. Αγώνες αμυντικοί καθώς και στιγμές συλλογικής ανυποταξίας, όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, κατόρθωσαν σε μεγάλο βαθμό να μπλοκάρουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή της καπιταλιστικής σχέσης, γι’ αυτό και αυτή επιστρέφει πλέον με εκδικητικότητα. Το ξεπέρασμα της κρίσης από την πλευρά ξένων και ντόπιων αφεντικών απαιτεί τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας (π.χ. μετανάστες χωρίς χαρτιά, οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες) να πεταχτούν στα αζήτητα για να πειθαρχήσουν οι υπόλοιποι. Σημαίνει ότι θα πρέπει να εξοικειωθούμε με την ανέχεια, να σκύψουμε το κεφάλι και να προσαρμοστούμε αν θέλουμε να τη βγάλουμε. Ο καπιταλισμός μας επιφυλάσσει μία νέα κόλαση αλλά πλέον δε ντρέπεται να το παραδεχθεί.

Η αναδιάρθρωση δε μπορεί να αφήσει ανέπαφες τις πολιτικές μορφές. Το κράτος συρρικνώνει τον αναδιανεμητικό του ρόλο, ενώ μετατρέπει τις πενιχρές κοινωνικές παροχές σε πριμ αποδοτικότητας. Ταυτόχρονα παρεμβαίνει δυναμικά στην οικονομία με σκοπό την προάσπιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την επανεκκίνηση ενός νέου κύκλου συσσώρευσης. Κυρίως, όμως, επιχειρεί να διαχειριστεί την κοινωνική δυσαρέσκεια μέσα από την άμεση αντιπαράθεση και τη δια ροπάλου επιβολή της τάξης. Η περίοδος της αφομοίωσης μέσω κοινωνικών παροχών έχει παρέλθει. Αυτό που μπορεί να υποσχεθεί πλέον η κρατική μορφή είναι η πειθαρχία και η σιωπή του νεκροταφείου. Η διαδικασία αυτή έχει από καιρό ξεκινήσει με την καταστολή των εξεγερτικών στιγμών, την αντιμετώπιση των μαζικών πορειών, τη μετωπική σύγκρουση με το κίνημα των πλατειών, την εκκένωση καταλήψεων όπως αυτή της Χαλυβουργικής ή των εργολαβικών εργαζόμενων του Α.Π.Θ., την ανένδοτη στάση στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Το πρόσφατο ανθρωποκυνηγητό των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών και οι επιχειρήσεις-σκούπα του Ξένιου Δία για τους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, ιδιαίτερα δε η διαχείριση των παραπάνω στη δημόσια σφαίρα, εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Τελευταία σελίδα στην εποποιία της κρατικής βαρβαρότητας, η επίθεση στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους που ξεκίνησε με την εκκένωση της κατάληψης ΔέΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη και της κατάληψης στη Βέροια, επεκτάθηκε με την έφοδο στα στέκια της ΑΣΟΕΕ, τη φίμωση του 98FM και την εκκένωση της Βίλας Αμαλίας, συνεχίστηκε με την επίθεση στην κατάληψη Σκαραμαγκά και την αστυνομική επέμβαση στη κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. Και έπεται συνέχεια.

Ωστόσο, η Λέλας Καραγιάννη παραμένει κατάληψη, ενώ έχει προηγηθεί η δυναμική προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλας Αμαλίας. Οι κινήσεις αυτές μαζί με το μέγεθος και το εύρος του κινήματος αλληλεγγύης σε ολόκληρη την επικράτεια δείχνουν το εξής: ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Η στρατιωτικού τύπου διαχείριση δεν αρκεί για να επιλύσει το κοινωνικό ζήτημα και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να έχει κοντά ποδάρια. Η κατασταλτική πολιτική αναπόφευκτα προσκρούει πάνω στην πραγματικότητα των κοινωνικών αγώνων, όπως αυτοί λαμβάνουν χώρα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, έχοντας ως στιγμή τους και την υπεράσπιση των κατειλημμένων χώρων. Σε αυτήν τη συγκυρία δεν μπορούμε παρά να διατηρούμε μια θερμή αγκαλιά για τις απανταχού καταλήψεις και να ενημερώσουμε φίλους και εχθρούς ότι:

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε ως απόπειρες εναντίωσης στην υποτίμηση της ζωής μας. Στους κατειλημμένους χώρους στεγάζονται συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια, βιβλιοθήκες και κινηματογραφικές προβολές, καφενεία και αυτομορφωτικές διαδικασίες, μαθήματα και τυπογραφικά εγχειρήματα, συναυλίες και εκδηλώσεις, δομές αναπαραγωγής και εργαστήρια ανατροπής, το χτίσιμο μιας αντικουλτούρας και το ακόνισμα της κριτικής του καπιταλιστικού κόσμου. Αυτό που διασώζεται στους κατειλημμένους χώρους δεν είναι απλά και μόνο η θέλησή μας να επιβιώσουμε, αλλά –και αυτό είναι απείρως πολυτιμότερο– η επιθυμία μας για μια ζωή καλύτερη, η ανυποταξία στο φτώχεμα της ύπαρξής μας, η άρνησή μας να βολευτούμε με ψίχουλα. Εκεί καταφεύγει η μνήμη στιγμών όπου οι εκμεταλλευόμενοι απολάμβαναν μια μεγαλύτερη δύναμη, εκεί φωλιάζει και ο πόθος για μια νέα έφοδο στον ουρανό. Τον πλούτο του κόσμου τον διεκδικούμε, δεν τον χαρίζουμε. Και αυτό δε σημαίνει ότι παλεύουμε μόνο για μια δουλειά ώστε να επιβιώνουμε ή για έναν καλύτερο μισθό. Σημαίνει ακόμη ότι αγωνιούμε για τις ποιότητες εκείνες που κάνουν τη ζωή άξια να βιωθεί: για την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη, για τη συλλογική μας αυτομόρφωση, για να ανθίσουν σεξουαλικότητες που καταπνίγονται και να ανακαλύψουμε νέα χάδια.

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε ως παράθυρα σε νέες κοινωνικές σχέσεις αμεσότητας και χαριστικότητας. Απαιτούμε τον κοινωνικό πλούτο, ωστόσο ασκούμε κριτική στο σύστημα που τον συσσωρεύει και στις σχέσεις μέσα από τις οποίες παράγεται. Καλύπτουμε και διευρύνουμε τις ανάγκες μας, ενώ ταυτόχρονα διερωτόμαστε πάνω στο περιεχόμενό τους και στον τρόπο μέσα από τον οποίο τις ικανοποιούμε. Ακόμη και αν κουβαλούν τις αντιφάσεις κάθε εγχειρήματος μέσα στον καπιταλισμό, οι καταλήψεις αντιστέκονται σε κάθε μορφή διαμεσολάβησης. Τη διαμεσολάβηση των ειδικών, του επίσημου συνδικαλισμού και των πολιτικών κομμάτων. Τη διαμεσολάβηση του χρήματος και των εμπορευματικών σχέσεων. Ως κοινωνικοί χώροι όπου πληθαίνουν οι αντιεμπορευματικές χειρονομίες, αμφισβητούν ξεκάθαρα ένα κόσμο που μετατρέπει τις ανθρώπινες σχέσεις σε σχέσεις μεταξύ πραγμάτων. Οι κατειλημμένοι χώροι στεγάζουν την εναντίωση στον εθνικισμό, την αλληλεγγύη στους μετανάστες, την αμφισβήτηση της έμφυλης ιεραρχίας. Εδώ οικοδομούνται σχέσεις ισοτιμίας, χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς. Εδώ βρίσκει έδαφος ο πόθος για την καταστροφή της καπιταλιστικής σχέσης. Εδώ ανθίζουν μικροί κομμουνισμοί που κουβαλούν υπομονετικά νερό στην έρημο του πραγματικού. Μέχρι η ξηρά να ξαναγίνει θάλασσα. Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε ως κομμάτι των κοινωνικών αγώνων. Οι καταλήψεις δε θα ήταν εφικτές χωρίς τις διάχυτες κοινωνικές αρνήσεις, χωρίς την κοινωνική ανυποταξία όπως αυτή εκφράζεται στους χώρους δουλειάς, σε σχολεία και πανεπιστήμια, στους δρόμους της πόλης, πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών. Οι κατειλημμένοι χώροι θα ήταν αδιανόητοι αν δεν υπήρχε ένα συνεχές κοινωνικό ρεύμα αμφισβήτησης των εκμεταλλευτικών σχέσεων, της εθνικής ενότητας, της έμφυλης ιεραρχίας, του εκβιασμού της πυρηνικής οικογένειας. Σε αυτήν την κίνηση χρωστούμε την ύπαρξή μας και αυτήν επιθυμούμε να ανατροφοδοτούμε με την καθημερινή μας πράξη. Το ζήτημα δεν είναι η υπεράσπιση τεσσάρων τοίχων· είναι η διάσωση δικτύων, σχέσεων και δομών, ένα ακόμη ανάχωμα στην επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης, η περιφρούρηση της δυνατότητάς μας να αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα που προελαύνει. Υπεράσπιση των καταλήψεων, λοιπόν, σημαίνει επιστροφή στα κοινωνικά πεδία και ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων, επέκταση και πολλαπλασιασμός τους, και όχι απλώς στείρα προπαγάνδιση της ύπαρξής μας. Η διάσωση των καταλήψεων πρέπει να γίνει μέρος μιας συνολικής κοινωνικής αντεπίθεσης ενάντια στην ένταση της εκμετάλλευσης, την υποτίμηση της ζωής μας, τη σκλήρυνση του κρατικού αυταρχισμού, την επέλαση του φασισμού, του ρατσισμού και της έμφυλης βίας, αλλιώς θα βρεθεί εγκλωβισμένη στα στενά πλαίσια μιας πολιτικής ταυτότητας.

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε χωρίς αυτόκλητους σωτήρες και καλοθελητές. Γνωρίζουμε πως ο πολιτικός ρεφορμισμός, η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση, η συνδιαχείριση της μιζέριας μας, τα γνωστά πολιτικά μαγαζιά που στην ταμπέλα τους αναγράφουν κοινωνική αντεπίθεση και στο βάθος κάλπη, θα εμφανιστούν πρόθυμα να μας ενσωματώσουν, αρκεί και εμείς να αποδειχθούμε ψύχραιμοι και νουνεχείς, ρεαλιστές και υπεύθυνοι, άοσμοι, άχρωμοι, άγευστοι. Το σενάριο γνωστό. Αποδοχή της αυτοοργάνωσης αρκεί να μην αμφισβητεί τις σχέσεις εξουσίας. Θεσμική αντιπροσώπευση των κινηματικών διεργασιών και μετατροπή του κοινωνικού ζητήματος σε αίτημα αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών. Απονέκρωση των κοινωνικών αντιστάσεων μέσα από την πριμοδότηση εκείνων μόνο των αγώνων που καταφάσκουν σε όψεις της εκμετάλλευσής μας και καταδίκη όσων δε χωρούν στο σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο διακυβέρνησης. Ούτε βέβαια και χρειαζόμαστε τις κάθε μορφής πρωτοπορίες που εμφανίζονται στο εσωτερικό των κινημάτων και οι οποίες αδιαφορούν για τα πεδία του κοινωνικού ανταγωνισμού, για τον τρόπο, την ένταση και τις μορφές που παίρνει η αντίσταση στην αναδιάρθρωση μέσα στους κοινωνικούς χώρους. Ας το πούμε για άλλη μια φορά: γνωρίζουμε πώς να μιλάμε για αυτό που κάνουμε και πώς να το υπερασπιζόμαστε. Δεν έχουμε την ανάγκη πολιτικών διαμεσολαβητών, ούτε πρωτοποριών να μιλούν εξ ονόματός μας και να υποδεικνύουν μορφές και τρόπους δράσης. Θα υπερασπιστούμε τα περιεχόμενα και τις δομές μας μέσα από διαδικασίες που εδώ και καιρό έχουμε επιλέξει: δημόσια, αυτόνομα, κινηματικά και ακηδεμόνευτα.

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε μαζί με τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στην απαξίωση της ζωής του. Αν αυτοί που επιδιώκουν να διευθύνουν τις ζωές μας εκτιμούν ότι οι καταλήψεις είναι απομονωμένες νησίδες, αποκομμένες από την κοινωνική κίνηση, να το ξανασκεφτούν. Οι κατειλημμένοι χώροι λειτουργούν ως τόποι συνάντησης, ως κόμβοι κυκλοφορίας των αγώνων, ως σημεία συλλογικοποίησης των ανήσυχων υποκειμένων, ως χώροι διάχυσης αντισυστημικών λογικών. Οι καταλήψεις εδώ και καιρό είναι διαμπερείς στα ρεύματα του κοινωνικού ανταγωνισμού, αφουγκράζονται κάθε απόπειρα κοινωνικής απειθαρχίας, διατηρούν πόρτες διάπλατα ανοιχτές σε όσες αγωνίζονται για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Τα κοινωνικά ριζώματα είναι υπαρκτά και εκτεταμένα, ικανά να κπλήξουν όποιον αποπειραθεί να αναμετρηθεί μαζί τους.

Την κατάληψη του εργοστασίου της Υφανέτ θα την υπερασπιστούμε με αποφασιστικότητα αλλά και με το χέρι απλωμένο σε όσους μοιραζόμαστε την ίδια τύχη. Θα την υπερασπιστούμε με το φως της μέρας, στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης μας, στις γειτονιές και στους χώρους της καθημερινής μας εκμετάλλευσης. Με φόβο και με πάθος, με νύχια και με δόντια. Γιατί ξέρουμε πώς να γινόμαστε επικίνδυνες, αλλά και από χαμόγελα γνωρίζουμε. Η Υφανέτ θα παραμείνει χώρος ανοιχτός, κοινωνικός, χώρος αγώνων και ανατροπών. Η Υφανέτ θα παραμείνει κατάληψη.

 

Related Images:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *