ΔΗΜΑΡΧΟΙ-ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ-ΜΚΟ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΜΜΕ ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΑΛΗΨΗΣ

Πριν 4 χρόνια, το κτήριο στο πάρκο της Ανάληψης (που κάποτε στέγαζε το δημοτικό αναψυκτήριο και έκτοτε ερήμωνε) καταλαμβάνεται από αναρχικούς-ες. Όλα αυτά τα χρόνια, ο χώρος θα ζωντανέψει και θα μετατραπεί σε κατάληψη, σε κέντρο αγώνα που φιλοξενεί πλήθος πολιτικών/πολιτιστικών εκδηλώσεων και κινηματικών δομών. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κατάληψη μπήκε από τη πρώτη στιγμή στο στόχαστρο των τοπικών διαχειριστών εξουσίας και όχι μόνο. Ό,τι δε κατάφεραν οι 2 αποτυχημένες φασιστικές επιθέσεις (Γενάρης ‘16, Σεπτέμβρης ‘17), προσπαθεί λυσσαλέα να πετύχει η αριστερή δημοτική αρχή έχοντας τη συνδρομή και της δεξιάς αντιπολίτευσης. Ο δήμαρχος Βύρωνα Γ. Κατωπόδης  χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να χτυπήσει την Κατάληψη Ανάληψης. Αρχικά, μίλησε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό (ΑΤΤΙCA) και κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα ότι θέλει να στεγάσει δομή για Α.Μ.Ε.Α. (αποκρύπτοντας βέβαια ότι οι μελέτες έχουν βγάλει ακατάλληλο το χώρο για κάτι τέτοιο) πούλησε το προσωπείο της “κοινωνικής αξιοποίησης” του χώρου. Ταυτόχρονα, δήλωσε πρόθυμος να βρεθεί μια πιο “φιλική λύση” με το κοινωνικό πολιτιστικό κέντρο της Λαμπηδόνας αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο της πολιτικής συνδιαλλαγής και θεσμικής ενσωμάτωσης του εν λόγω εγχειρήματος. Αργότερα, ακόμα και ο ΣΚΑΙ έτρεξε να φιλοξενήσει δηλώσεις του δημάρχου ώστε ν’ αποτυπωθεί το δήθεν μεγάλο πρόβλημα που δημιουργεί η κατάληψη στη γειτονιά δυσφημώντας την ως “κέντρο ανομίας”! Βέβαια, η γειτονιά για κάποιο μεταφυσικό λόγο δεν έχει πειστεί ακόμα επ’ αυτού. Παρόλο που σ’ αυτό το θέμα, η δημοτική αρχή συμπλέει με την αντιπολίτευση Γώγου- Μπαντή (που πολύ θα ήθελαν “να τελειώνουν με την Ανάληψη“, όπως έχουν πει), πέρα από μια άθλια συκοφάντηση που πέφτει στο κενό, δε μπορούν να καταφέρουν και πολλά. Όταν στις 20/11/17 οι καταληψίες μαζί με αλληλέγγυους-ες αποφάσισαν να παρέμβουν στο Δ.Σ για τους δώσουν να καταλάβουν ότι το να τα βάζεις με μια κοινότητα αγώνα δεν είναι εύκολη υπόθεση, ο δήμαρχος και λοιποί λακέδες κράτησαν τη μόνη αξιοπρεπή στάση που θα μπορούσαν να έχουν: το βούλωσαν. Στην ειλικρινή απορία του δήμαρχου Κατωπόδη ότι “δεν μπορεί να καταλάβει τι κάνουν αυτά τα παιδιά εκεί πέρα”, απαντάμε ότι κάθε λογής διαχειριστές εξουσίας δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταστείλλουν αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν. Γι’ αυτό και θα συνεχίζουν να σαστίζουν μπροστά στη δυναμική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, των ακηδεμόνευτων και αδιαμεσολάβητων αγώνων.

Εποχή ΣΥΡΙΖΑ και καταλήψεις: Η εποχή της κινηματικής αναδίπλωσης συνοδεύεται από περίτεχνες τακτικές του κράτους στην στοχοποίηση των δομών του αγώνα και των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Η εντεινόμενη στοχοποίηση των καταλήψεων μέσω δημοσιευμάτων από τα ΜΜΕ, με ονομαστική καταγγελία των εγχειρημάτων ανά την Eλλάδα, με στημένα αστυνομικά ρεπορτάζ περί “ανομίας” και προαναγγελίες εισαγγελικών παρεμβάσεων προσπαθεί να σπείρει ένα κλίμα εκφοβισμού στις αυτοοργανωμένες δομές. Παράλληλα, η ενίσχυση του νομικού οπλοστασίου του κράτους, η συνεχής διεύρυνση του ποινικού κώδικα ώστε να συμπεριλαμβάνει τις μορφές κοινωνικής αντίστασης που συνεχώς εξελίσσονται και κινούνται ρηξικέλευθα, διαμορφώνουν ένα πρωτόγνωρο και ασφυκτικό κατασταλτικό πλαίσιο.

Σκοπός του κράτους και των αφεντικών δεν είναι άλλος από την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης μέσα και από την ενσωμάτωση της κοινωνικής αμφισβήτησης στα θεσμικά πλαίσια. Όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι σημερινοί κυβερνώντες, το κράτος έχει συνέχεια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο,  η αριστερά του κράτους συνεχίζει απρόσκοπτα τις βίαιες εκκενώσεις καταλήψεων υλοποιώντας με τον τρόπο της το πλάνο καταστολής των καταλήψεων που εκπονήθηκε την άνοιξη του 2009 μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Αυτό που διαφοροποιείται είναι το ιδεολογικό περίβλημα της κατασταλτικής στρατηγικής. Οι σημερινοί κρατικοί διαχειριστές επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να κατευνάσουν τις αντιδράσεις, επικαλούμενοι σχέδια για άλλες «ανοιχτές» και «κοινωνικές»  χρήσεις των κτιρίων (παρότι μερικά τα κατεδαφίζουν…), για πλάνα θεσμικών φορέων (δήμοι, οργανισμοί, πανεπιστήμια κ.α.) για την αξιοποίησή τους αντιπαραβάλλοντας τον δήθεν «ανεξέλεγκτο χαρακτήρα» και την «κλειστότητα» των καταλήψεων, τον «μικρό αριθμό των καταληψιών» και άλλα τραγελαφικά. Σε κάθε περίπτωση, ο κρατικός έλεγχος, η διαμεσολάβηση, η ανάθεση, οι ειδικοί, η «ιερότητα» της ατομικής ιδιοκτησίας, συνιστούν εξίσου τον πυρήνα των επιλογών κάθε κρατικού διαχειριστή, ανεξαρτήτως κόμματος. Οι συχνές συνεντεύξεις του «ψύχραιμου» υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ Τόσκα είναι κατατοπιστικές ως προς αυτό, όπως και η προαναγγελία της όξυνσης της κατασταλτικής πολιτικής και των βίαιων εκκενώσεων καταλήψεων με το πρόσχημα της «επιστροφής των κτιρίων στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους εφόσον αυτοί τα ζητήσουν».

Έτσι πλάι στις κρατικές κατασταλτικές μεθόδους που ως τώρα έχουν στοχοποιήσει ή εκκενώσει μια σειρά καταλήψεων ανά τον ελλαδικό χώρο (Βίλα Ζωγράφου, Βarricada (Λάρισα), Αlbatros/Ορφανοτροφείο/Νίκης, Hurriya (Θεσ/νικη), Τερμίτα (Βόλος), Ανοιχτό 3ο (Σύρος),  GARE/Ζαϊμη 11(Εξάρχεια), Ματρόζου (Κουκάκι), προστίθενται οι συνεχείς φασιστικές επιθέσεις ενάντιον καταλήψεων και χώρων αγώνα με πιο πρόσφατες τις εμπρηστικές επιθέσεις στο Άνω Κάτω Πατησίων,  στη Λέλας Καραγιάννη στη Κυψέλη και στη Παναιτωλίου 21 στο Κουκάκι καθώς και την φασιστική εισβολή στην ελεύθερο κοινωνικό χώρο Φαβέλα στον Πειραιά. Επιθέσεις που την τελευταία περίοδο βρήκαν γόνιμο πρακτικό και ιδεολογικό έδαφος να εξαπολυθούν μέσα από τους όχλους των εθνικιστικών συλαλλητηρίων όπως ο εμπρησμός της κατάληψης Libertatia και η αποτυχημένη επίθεση στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο στις 21/1 στην Θεσσαλονίκη και οι αντίστοιχες επιθέσεις στο αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός στις 4/2 στην Αθήνα. Και η γελοιότητα της αριστερής διαχείρισης του κράτους συνεχίζεται μέσα από την επαναφορά της θεωρίας των 2 άκρων με αφορμή τη σύλληψη μιας χούφτας παρακρατικών υπαλλήλων-ναζί που παρακολουθούσε εδώ και 1 χρόνο, επιχειρώντας να ταυτίσει όσους αγωνίζονται για έναν κόσμο ισότητας-ελευθερίας-αλληλεγγύης με τους εχθρούς της ελευθερίας, με τους καλύτερους υπηρέτες των αφεντικών και των συμφερόντων τους. Έτσι, παρά το φούντωμα του εθνικιστικού παροξυσμού με αφορμή το μακεδονικό και την όξυνση της φασιστικής επιθετικότητας απέναντι σε εγχειρήματα αγώνα αλλά και τις δυναμικές κινηματικές απαντήσεις με διαδηλώσεις και ανακαταλήψεις των εκκενωμένων κτιρίων, το κράτος εμφανίζεται εκ νέου ως εγγυητής της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

Διαχρονικά αλλά και τώρα, οι παρακρατικές επιθέσεις σε κατειλημμένα εγχειρήματα και η εκστρατεία αστυνομικών εκκενώσεων τους υπηρετούν στρατηγικά την ευρύτερη κατασταλτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Στρατηγική που στην παρούσα συγκυρία εμπεριέχει ταυτόχρονα το χτύπημα των κινητοποιήσεων ενάντια στους πληστειριασμούς, την συκοφάντηση του αγώνα ενάντια στα νέα συστήματα ελέγχου και αποκλεισμού στα ΜΜΜ, την συνεχή κατασκευή διώξεων σε αγωνιστές (με τρανταχτό παράδειγμα την υπόθεση του Τ. Θεοφίλου), την νομοθετική απαγόρευση των απεργιών και την επιβολή νέου σωφρονιστικού κώδικα στις φυλακές. Η εκδικητικότητα και η κατασταλτική πρόληψη απέναντι στους αγωνιζόμενους ανθρώπους αλλά και σε κάθε ρήγμα που ανοίγουν οι αντιστάσεις τους, αποτελεί στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων. Όλοι αυτοί και αυτές που στήνουν αναχώματα στην επέλαση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και αμφισβητούν το κλίμα κοινωνικής ειρήνευσης, όσοι και όσες δίνουν συλλογικές απαντήσεις μέσα από την παρουσία τους στους δρόμους, τους χώρους αγώνα, τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες συναποτελούν τον εσωτερικό εχθρό που ενοχλεί και πρέπει να χτυπηθεί: πολιτικά, ιδεολογικά, νομοθετικά, υλικά. Αυτή είναι η περίφημη “καθαρή έξοδος” που υπόσχεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: η ολοκληρωτική κατίσχυση έναντι οποιασδήποτε εστίας αγώνα. Με κάθε μέσο, με κάθε κόστος.

Οι καταλήψεις δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων και η επανοικειοποίησή τους από αγωνιζόμενους ανθρώπους ήταν και παραμένει μια ριζοσπαστική πρακτική αμφισβήτησης της απομόνωσης, του ατομισμού, της ιδιοκτησίας. Είτε ως χώροι ανοιχτής συνάντησης και συλλογικής έκφρασης, είτε ως κύτταρα αυτοοργάνωσης και αντίστασης, οι καταλήψεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ανταγωνιστικού πολιτισμού που δημιουργούν οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου ενάντια στην ετερονομία κάθε λογής εξουσίας και εκμετάλλευσης. Είναι ταυτόχρονα πειράματα και προτάγματα κοινωνικής χειραφέτησης, αυτονομίας, απελευθέρωσης που συμπυκνώνουν μονομιάς τα μέσα και τους σκοπούς του ευρύτερου αναρχικού-ελευθεριακού αγώνα.

Τέτοιοι αυτοοργανωμένοι χώροι υπάρχουν και στις γειτονιές μας, όπως σ’ όλη την Αθήνα και τον ελλαδικό χώρο. Ειδικότερα στις ανατολικές συνοικίες, η δημιουργία τέτοιων χώρων οφείλεται στην εδώ και χρόνια συνεπή και διαρκή αγωνιστική δράση μιας σειράς αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα (συνελεύσεις, συλλογικότητες, καταλήψεις κ.α) και στην συνακόλουθη άνθηση των τοπικών κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων. Η αντίσταση στη λεηλασία του Υμηττού από τα συμφέροντα κράτους-εργολάβων-δημοτικών αρχών, η υπεράσπιση των δημοσίων χώρων από την εμπορευματοποίηση και την τσιμεντοποίηση, το σαμποτάζ στο πρόγραμμα εθελοντικής ρουφιανιάς του δήμου Βύρωνα, η αντίσταση στην αστυνομική βαρβαρότητα και τον κοινωνικό έλεγχο, η υπεράσπιση της ελεύθερης πρόσβασης σε ρεύμα/νερό/συγκοινωνίες, η  αντεπίθεση στην εργοδοτική βαρβαρότητα σε χώρους δουλειάς, η μαχητική αντιφασιστική δράση, η δημιουργία οριζόντιων δομών αλληλοβοήθειας αποδεικνύουν ότι το τοπικό αυτοοργανωμένο κίνημα είναι βαθιά ριζωμένο στις συνειδήσεις των κατοίκων αλλά και την ιστορία και την καθημερινότητα των γειτονιών μας. Και οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα στέκια αποτελούν μερικές από αυτές τις ρίζες που φύτρωσαν και εξαπλώθηκαν παρά την ασφυκτική παρουσία της κομματικής Αριστεράς στις ανατολικές συνοικίες που παραδοσιακά επεδίωκε να στραγγαλίζει κάθε δημιουργική και αγωνιστική αυτενέργεια η οποία ξέφευγε από τον έλεγχό της, πολλές φορές αξιοποιώντας την διαχείριση της εξουσίας που κατέχει σε τοπικό επίπεδο.

Για εμάς, οι καταλήψεις και κάθε αυτοοργανωμένος χώρος αγώνα, οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη ούτε την θεσμική αναγνώριση κάθε λογής Αρχών ούτε καταστατικά και προεδρεία. Οι αγώνες μας δεν είναι νόμιμοι ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι και αναγκαίοι γι’ αυτό και ανθίστανται διαχρονικά με επιτυχία απέναντι στην κρατική καταστολή και τις φασιστικές επιθέσεις. Γεννήθηκαν και εξυπηρετούν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και όχι αλλότριους πολιτικούς σχεδιασμούς για εξουσίες και αξιώματα. Και η φερεγγυότητα των αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα έγκειται στον ανυποχώρητο αγώνα τους ενάντια στους κρατικούς θεσμούς, την εκπροσώπηση, την αστική νομιμότητα, τις κάθε λογής εξουσίες. Αυτές γεννούν και αναπαράγουν τον πολιτισμό της διαμεσολάβησης, της αδικίας και της ανισότητας και όχι όσοι και όσες αγωνίζονται συλλογικά στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Η ριζοσπαστικοποίηση των κινημάτων και των αγώνων τρομάζει κάθε μορφή εξουσίας και η καθεμία επιλέγει τους τρόπους της ώστε να την εμποδίσει. Η προοπτική διακυβέρνησης από την κυβερνώσα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από το 2012, οδήγησε τα κομματικά του επιτελεία σε μια αγωνιώδη προσπάθεια δημιουργίας ελεγχόμενων “κινηματικών” μορφωμάτων που θ’ αποτελούσαν κινηματικό προσωπείο και εκλογική δεξαμενή του ταυτόχρονα. Μορφώματα-βιτρίνα που προωθούν ανοιχτά τα χαρακτηριστικά της δημοκρατικής εκπροσώπησης, της συνδιαλλαγής με Αρχές και Κόμματα σε μια περίοδο οξυμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας και έντασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε μια σειρά “κοινωνικών παντοπωλείων” και δικτύων αλληλεγγύης παρουσιάζοντάς τα αρχικά ως ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες πολιτών και αργότερα τα ενέταξε κανονικότατα στην “κοινωνική πολιτική” των Δήμων που ελέγχει χρηματοδοτώντας τα είτε από κομματικές-κρατικές επιχορηγήσεις είτε μέσω ΕΣΠΑ, ενισχύοντας έτσι και το “κοινωνικά ευαίσθητο” προσωπείο του. Προσωπείο που πίσω του κρύβει την ξεφτιλισμένη φιλανθωπία των Μ.Κ.Ο και τις business των Ε.Σ.Π.Α, τον εθελοντισμό και την απλήρωτη εργασία, την ανακύκλωση της ανεργίας και την αναπαραγωγή της φτώχειας. Αυτή η πολιτική ενσωμάτωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης μέσα σε ανθρωπιστικά και κομματικά πλαίσια αποτέλεσε μία από τις κυρίαρχες αρχιτεκτονικές του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα ακηδεμόνευτα και ρηξιακά χαρακτηριστικά των αγώνων της προηγούμενης περιόδου. Η άλλη ήταν και παραμένει η ωμότητα της κρατικής καταστολής.

Από την πλευρά μας, ως αναρχική συλλογικότητα που δρούμε στις γειτονιές του Βύρωνα, της Καισαριανής και του Παγκρατίου όλα αυτά τα χρόνια, επιλέξαμε να εμπλουτίσουμε αυτό το πολύμορφο μωσαϊκό αντίστασης των γειτονιών μας μέσα από το κατειλημμένο εγχείρημα της Φιλολάου 99 στο Παγκράτι. Μετατρέποντας ένα άδειο ερείπιο σε ένα ζωντανό κύτταρο αυτοοργάνωσης και αγώνα και δημιουργώντας συντροφικές σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού, επιχειρούμε να δημιουργήσουμε άλλον ένα τόπο συνάντησης, έκφρασης και δράσης για όσους και όσες ασφυκτιούμε στην αθλιότητα αυτού του κόσμου δίνοντας συλλογικά μορφή στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.   Καλούμε τους κατοίκους των γειτονιών μας να στηρίξουν και να υπερασπιστούν έμπρακτα τις καταλήψεις, τα αυτοοργανωμένα στέκια και εγχειρήματα, τις κοινότητες αγώνα των γειτονιών μας και ευρύτερα. Να συμμετέχουν ενεργά ενισχύοντας την αυτοοργανωμένη και αδιαμεσολάβητη δράση ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας από κράτος και αφεντικά. Να αποκρούσουμε μαζί την κυρίαρχη προπαγάνδα των ΜΜΕ, του κράτους και των δημοτικών αρχών γύρω από την φυσιογνωμία και την δράση των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Να ενδυναμώσουμε τα μέτωπα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων σε κάθε γειτονιά, σχολείο, χώρο δουλειάς, πλατεία και πάρκο. Για άλλη μια φορά, να αποτινάξουμε το βάρος της μοιρολατρίας και της απάθειας. Για άλλη μια φορά, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να διαμορφώσουμε την ιστορία. Ξανά και ξανά.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΤΙΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ!

 

Μάιος 2018 (από το κατειλημμένο έδαφος της Φιλολάου 99)

Πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού

Related Images:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *