Όταν βλέπεις έναν ποταμό, χειμαρρώδη και άπιαστο, ορμητικό και όμορφο, δεν αξίζει απλώς να σαστίζεις. Θα αντιληφθείς το μεγαλείο της φύσης του μόνο όταν εντοπίσεις εκείνα τα μικρά και διακριτικά, υπόγεια και σιωπηλά ρυάκια που κάνουν τον ποταμό να φαίνεται τεράστιο. Και η θολούρα του ρεμβώδους θαυμασμού θα αντικατασταθεί από μια πραγματική, αληθινή, ενεργητική γνώση. Τότε μόνο γνωρίζεις τον ποταμό αλλά και πως εσύ θα γίνεις κομμάτι του. Τι πιο μαγευτικό να χαράξεις και εσύ το ρυάκι σου και ποταμός να γίνεις…
Δεν πρόκειται για σεμινάριο φυσιολατρίας εν όψει των θερινών διακοπών (των ποιών;). Ούτε για εκτόνωση του μητροπολιτικού άγχους με ορεσίβιες φαντασιώσεις. Πολλές φορές, όσοι και όσες επιλέγουμε να αγωνιστούμε στην καθημερινότητά μας συσσωρεύουμε μια πλούσια εμπειρία από τις μικρές και τις μεγάλες μάχες μας: τις αφανείς κόντρες που τραβάμε στη δουλειά μας, τις αρνήσεις μας στο λεωφορείο και το ΜΕΤΡΟ, τις «απελευθερωτικές» μας χειρονομίες στα supermarket, τις μικρές μας εξεγέρσεις μαζί με άλλους στις ουρές του ΟΑΕΔ και στα ταμεία του νοσοκομείου, τις «μεγαλειώδεις» στιγμές των κινημάτων, τα λαμπρά γεγονότα των κοινωνικών-ταξικών γεγονότων κλπ. Το εύκολο θα’ ταν να τις αναπαράγουμε με πομπώδη λογύδρια και να τις αποστεώσουμε ή να τις κάνουμε «σημαίες» και «φάρους» που «χαράζουν δρόμους» που πρέπει ν’ ακολουθήσουν οι καταπιεσμένοι. Αλλά απ’ αυτά έχουμε χορτάσει.
Οι συλλογικές μας εμπειρίες μέσα στους αγώνες και το αδιαπραγμάτευτο βίωμα των αγώνων αυτών είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα που διαθέτουμε στην κατεύθυνση του εμπλουτισμού και της όξυνσης των κοινωνικών-ταξικών αγώνων. Η ίδια η εμπειρία ενός αγώνα αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό χειραφετησιακό όπλο για τους αγωνιζόμενους που δεν συγκρίνεται με καμια πολιτικό-ιδεολογική βιβλιογραφία. Και γι’ αυτό εχθρευόμαστε ανοιχτά όλους τους εξουσιαστικούς θεσμούς, τις γραφειοκρατικές δομές και τις πολιτικές δυνάμεις που στέκονται εμπόδιο στην άμεση εμπλοκή των υποκειμένων του αγώνα σ’ όλες τις πλευρές και τα σημεία του. Δεν θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς διαμεσολαβητές και αρχηγούς, χωρίς κοινοβούλια και αφέντες, αν αφήναμε τις λογικές της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης, των ειδικών και των επαϊόντων να αναπτύσσονται ως καρκινώματα στο πεδίο των αγώνων μας. Κι αυτό διότι μέσα στους αγώνες μας δημιουργούνται τα σπέρματα του κόσμου που επιθυμούμε, σχηματίζονται και αναπτύσσονται οι λογικές, οι αξίες και οι χειρονομίες της κοινωνίας που δημιουργούμε. Δεν μας αρέσει να κάνουμε «αγώνες για την τιμή των όπλων».
Έτσι, μέσα στον πολιτισμό που δημιουργούν οι «από κάτω» αυτής της κοινωνίας, είναι πολύ σημαντικό το μοίρασμα, η ανταλλαγή και η καταγραφή της συλλογικής εμπειρίας των αγώνων που διεξάγουν. Όχι απλά ως μια κινηματική μνήμη που η καταγραφή της βοηθάει την κυκλοφορία και την επικοινωνία των αγώνων μέσα στον ιστορικό χρόνο αλλά ως μια ανοιχτή διαδικασία συνδιαμόρφωσης μεταξύ των αγωνιζομένων στο εδώ και τώρα. Μια εμπειρία που μπορεί να ανταλλάσσεται και να αυτομορφώνει, να αποτιμάται και να αυτοκριτικάρεται. Προφανώς, όχι από μόνη της ούτε από κάποιους ειδικούς αλλά απ’ από τους ίδιους τους δημιουργούς αυτής της εμπειρίας, τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτισμού του αγώνα.
Και το έργο αυτό κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούμε κάθε άλλο παρά λίγα είναι. Και δεν είναι μόνο τα «εξωτερικά» εμπόδια που τίθενται. Δηλαδή, η θεαματική διαχείριση του κοινωνικού γίγνεσθαι από τα Μέσα Μαζικής Εξόντωσης, η χυδαιότητα των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, η αποσπασματικότητα και η φτώχεια των «πολιτικών επιστημών», η τύφλωση που προκαλούν οι παραμορφωτικοί φακοί της ιδεολογίας.
Πολλές φορές, τα εμπόδια αυτά συνυπάρχουν μέσα μας και μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα. Το πρώτο είναι η αποσπασματικότητα και η μερικότητα. Η ανέξοδη αντανακλαστικότητα στις κινήσεις των αγωνιζομένων που μπορεί να προκύπτουν είτε από λογικές που αποθεώνουν την «πολιτική επικαιρότητα» είτε από λογικές που απλώς ακολουθούν «κινηματικά ραντεβού». Ένα δεύτερο είναι η μεταμόρφωση του πολύμορφου ανατρεπτικού αγώνα σε πολιτικά «στοιχήματα», μικρά ή μεγάλα, προσωπικά ή συλλογικά, όπου το πείσμα μεταμορφώνεται σε καπρίτσιο και ο ανυποχώρητος αγώνας σε δυσκαμψία. Τρίτο και σημαντικότερο είναι όταν το βασίλειο του ατομισμού επιτίθεται στον κόσμο του αγώνα υπό τον μανδύα της συντεχνίας και των επιμέρους συμφερόντων είτε υπό τον μανδύα της «ειδίκευσης» μέσα στο πεδίο του αγώνα και των ιεραρχικών ρόλων.
Ας το κλείσουμε κάπου εδώ. Ως ελάχιστη συμβολή στους παραπάνω προβληματισμούς, φτιάξαμε ένα μικρό και σύντομο χρονικό για τις κινήσεις που έλαβαν χώρα το διήμερο της 28ης και 29ης Ιουνίου στις συνοικίες που δραστηριοποιούμαστε εδώ και χρόνια. Σκοπός δεν είναι καμιά αντικειμενικότητα, ούτε η υπεράσπιση κάποιας πολιτικής αλήθειας. Σκοπός είναι η καταγραφή της εμπειρίας και το μοίρασμά της. Και είναι προφανές ότι η διαπραγμάτευση αυτής της εμπειρίας δεν μπορεί να περιοριστεί σ’ αυτήν την ανάρτηση. Αλλά να βρει τους διαύλους που της αναλογούν. Στους δρόμους, στις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τα στέκια, παντού…
Ως ένα πρώτο βήμα αναρτούμε αυτό το χρονικό στο blog μας και ταυτόχρονα το στέλνουμε και σε συνελεύσεις, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες απ’ όλη την Αθήνα και την Ελλάδα ως μια ελάχιστη χειρονομία μοιράσματος αυτής της εμπειρίας. Και ταυτόχρονα ως μια μικρή προτροπή στο να υπάρξουν παρόμοιες πρωτοβουλίες και από άλλα συλλογικά μορφώματα που θα διαμορφώσουν τα δικά τους χρονικά αυτού του 2μέρου. Σκοπός είναι μέσα από την καταγραφή και το μοίρασμα της εμπειρίας αυτής, να ξεδιπλωθεί σιγά-σιγά το εύρος, η έκταση, το «βάθος» και τα χαρακτηριστικά των κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα σε μια κρίσιμη κοινωνικο-πολιτική συγκυρία και που αναπόφευκτα παίζουν και θα παίξουν τον δικό τους ιδιαίτερο ρόλο στο ιστορικό παρόν και μέλλον.
Τρίτη 28 Ιούνη
Το πρωί από τις 7.30 η λαϊκή συνέλευση της Καισαριανής αποκλείει το supermarket Σκλαβενίτης, ένας από τους μαζικότερους εργασιακούς χώρους στη γειτονιά. Με πανό που αναγράφει «όλοι στους δρόμους-απεργούμε. Δεν παράγουμε-δεν καταναλώνουμε» κάτοικοι αποκλείουν την είσοδο του Σκλαβενίτη σ’ όσους καταφθάνουν για να ψωνίσουν, και μοιράζουν το Ψήφισμα της συνέλευσης που καλεί στη 48ωρη Γενική Απεργία (Ψήφισμα).Παράλληλα συνομιλούν με τους εργαζόμενους που βρίσκονται εντός του καταστήματος. Η επικοινωνία με τους εργαζόμενους αποκαλύπτει αφενός τα άμεσα αποτελέσματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και το «αδιανόητο» της απεργίας με φόντο μια σίγουρη απόλυση και αφετέρου την ενσωμάτωση του ιδεολογήματος του «σωστού εργοδότη» που ανταμείβει τους πρόθυμους εργαζόμενους κτλ. Παρόλα αυτά, πολλοί εργαζόμενοι και εργαζόμενες δηλώνουν την διάθεσή τους να αγωνιστούν και να απεργήσουν αναγνωρίζοντας και τη σημασία της χειρονομίας του αποκλεισμού. Ταυτόχρονα, από τις 8 το πρωί, κυκλοφορεί αυτοκίνητο με ντουντούκα στις γειτονιές της Καισαριανής που καλεί τον κόσμο να απεργήσει, να κατέβει στην διαδήλωση, να συναντηθεί με την λαϊκή συνέλευση και να κατέβει με πορεία στο Σύνταγμα.
Γύρω στις 9.30 ξεκινά διαδήλωση μέσω της κεντρικής λεωφόρου (εθνικής αντιστάσεως) και της Υμηττού. Στη συμβολή των οδών Χρεμωνίδου και Ευτυχίδου, η Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου έχει αποκλείσει, από τις 9 το πρωί, τις εισόδους και τα ATM της τράπεζας Alpha Bank. Οι διαδηλωτές κρατούν 2 πανό: «Δεν παράγουμε-δεν καταναλώνουμε, απεργούμε και διαδηλώνουμε» και « Γενική απεργία. Μπλοκάρουμε την κυκλοφορία του χρήματος και του εμπορεύματος» και μοιράζουν προκηρύξεις με τίτλο «Κάτω οι πάνω-Πάνω κανείς» (ΚΕΙΜΕΝΟ – ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 28/29 ΙΟΥΝΗ). Η τράπεζα διακόπτει την λειτουργία της ενώ μέσα στο κτίριο παραμένουν 2-3 διευθυντάδες.
Οι 2 συγκεντρώσεις ενώνονται στη συμβολή των οδών Χρεμωνίδου και και Ευτυχίδου όπου οι διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα οι μεν μπροστά από την τράπεζα και οι δε αποκλείοντας το ρεύμα καθόδου της Ευτυχίδου. Τα χαμόγελα είναι ευδιάκριτα στα πρόσωπα όλων και πολλές γροθιές σηκώνονται στον αέρα. Μετά από συνεννοήσεις αποφασίζεται η παραμονή των συγκεντρώσεων στο σημείο για 15 λεπτά ακόμα ώστε να ολοκληρωθεί ο αποκλεισμός της τράπεζας. Πολλά χαμόγελα γεννιούνται και στους περαστικούς ενώ πολλοί ρωτούν με περιέργεια για τις συνελεύσεις. Το κέντρο του Παγκρατίου έχει παραλύσει και η Υμηττού είναι ένα τεράστιο πάρκινγκ. Παρόλες τις μικρές δυνάμεις μας έχουμε καταφέρει ένα πλήγμα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων, στην ομαλή ροή της παραγωγής και της οικονομίας.
Αργότερα, ενώνονται με την συγκέντρωση και κάτοικοι που συμμετέχουν στη λαϊκή συνέλευση Βύρωνα και με πορεία κατευθυνόμαστε μέσω της οδού Ερατοσθένους και του Ζαππείου στην πλατεία Συντάγματος. Στην πορεία φωνάζονται πολλά και διαφορετικά συνθήματα ενώ το χιούμορ των διαδηλωτών επιστρατεύεται όταν αντικρίζουν ένστολους μπάτσους μέσα στον εθνικό κήπο. Οι ερωτήσεις για το αν είναι «άγρια θηρία ή πάπιες» δίνουν και παίρνουν ενώ οι φάτσες των μπάτσων παραμορφώνονται από μίσος.
Όταν τα μπλοκ φτάνουν στο Σύνταγμα, εκεί βρίσκονται οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ οι οποίες «υποφέρουν» από την ζέστη και ακολουθούν απρόθυμα τα συνθήματα που φωνάζονται από μια ντουντούκα. Το θέαμα είναι εξαιρετικά λυπηρό και τα μπλοκ των προαναφερθέντων συνελεύσεων ξεκουράζονται και αυτά κάτω από την σκιά των εγκαταστάσεων του τραμ. Μετά από ώρα, το ΠΑΜΕ αποχωρεί τροχάδην προς το μετρό Ακρόπολης ενώ τον χώρο της βασ. Αμαλίας καταλαμβάνει η απεργιακή διαδήλωση που έχει ξεκινήσει από το Μουσείο. Η διαδήλωση είναι εξαιρετικά άμαζη ακόμα και με τα δεδομένα προηγούμενων απεργιακών πορειών. Οι συγκεντρωμένοι απλώς στέκονται μπροστά στο κοινοβούλιο φωνάζοντας ενίοτε άψυχα συνθήματα. Η ζέστη κυριαρχεί και πολύς κόσμος αρχίζει να αποχωρεί.
# Να σημειωθεί ότι το προηγούμενο βράδυ, σύμφωνα με καθεστωτικά site μπλοκαρίστηκαν και σαμποταρίστηκαν με σπρέϋ και κόλλα 17 ΑΤΜ τραπεζών σε Βύρωνα, Καισαριανή και Παγκράτι (6,7 και 4 αντίστοιχα).
Τετάρτη 29 Ιούνη
Στις 8.30 π.μ, συγκεντρώνεται στο άλσος Παγκρατίου η Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα-Παγκρατίου-Καισαριανής και κατεβαίνει στο μπλόκο του Καλλιμάρμαρου. Μαζί πορεύεται και η Λαϊκή Συνέλευση Βύρωνα. Η λαϊκή συνέλευση Καισαριανής κρατώντας πανό που αναγράφει «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε-Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας» κατεβαίνει και αυτή με πορεία στο μπλόκο του Καλλιμάρμαρου.
Στο μπλόκο συμμετέχουν μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών ενώ με οργανωμένα μπλοκ συμμετέχουν οι λαϊκές συνελεύσεις Βύρωνα, Θησείου/Πετραλώνων/Κουκακίου, Ηλιούπολης, και η ανοιχτή λαϊκή συνέλευση Αγίου Δημητρίου.
Γύρω στις 10.00 π.μ, ήδη έχουν στηθεί επί της Β.Κωνσταντίνου οδοφράγματα από τους διαδηλωτές με κάδους και σιδερένια κιγκλιδώματα «δανεισμένα» από την φιέστα των ΠαραΟλυμπιακών Αγώνων που’ χει στηθεί εδώ και μια βδομάδα στο Καλλιμάρμαρο. Στο ρεύμα καθόδου η κίνηση έχει μπλοκαριστεί ολοκληρωτικά ενώ η παρουσία διαδηλωτών μπλοκάρει και το ρεύμα ανόδου. Γύρω στις 10.30 π.μ, ενώ τα οδοφράγματα ενισχύονται και η παρουσία διαδηλωτών πληθαίνει , δυνάμεις των ΜΑΤ επιτίθενται στους συγκεντρωμένους με ξύλο και χημικά. Η συγκέντρωση σπάει στα 2: ένα κομμάτι της διαδήλωσης οπισθοχωρεί με πετροπόλεμο προς την Αρδηττού ενώ το άλλο κομμάτι στέκεται επί της οδού Ερατοσθένους με μια διμοιρία των ΜΑΤ να τους φράσσει τον δρόμο προς της Β.Κωνσταντίνου.
Την επόμενη ώρα, οι μπάτσοι μαzί με υπαλλήλους των Special Olympics απομακρύνουν τα οδοφράγματα ενώ οι διαδηλωτές παραμένουν στάσιμοι βρίζοντας τους μπάτσους και συνομιλούν μεταξύ τους αξιολογώντας τις επιλογές που υπάρχουν. Η οργή είναι έκδηλη ενώ ακόμα και πολλοί άνθρωποι που κατεβαίνουν για πρώτη φορά σε διαδήλωση παίρνουν σημαντικές πρωτοβουλίες για την συνεννόηση και τον συντονισμό των διαδηλωτών. Η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών έχει προμηθευτεί maalox και άλλα ιατρικά μέσα αυτοπροστασίας ενώ όλοι έχουν και ένα μαντήλι ή μάσκα στο πρόσωπό τους.
Στις 11 π.μ, οι μπάτσοι επιτίθενται απρόκλητα στους συγκεντρωμένους επί της Ερατοσθένους. Οι διαδηλωτές οπισθοχωρούν φτιάχνοντας οδοφράγματα με κάδους και ζαρντινιέρες ενώ στα δακρυγόνα και τις εφορμήσεις των μπάτσων απαντούν με πετροπόλεμο. Ο κόσμος βγαίνει στα μπαλκόνια και στα πεζοδρόμια και στην συντριπτική του πλειοψηφία στέκονται στο πλάι των διαδηλωτών ανοίγοντας πόρτες ή βρίζοντας τους ένστολους δολοφόνους. Άλλοι , λίγοι και θλιβεροί, κραυγάζουν στους διαδηλωτές να φύγουν! Αρκετοί στέκονται και υπερασπίζονται τα οδοφράγματα ενώ όσοι και όσες δεν αντέχουν τα χημικά οπισθοχωρούν με συνθήματα προς την πλατεία Πλαστήρα. Κατά την οπισθοχώρηση, πραγματοποιείται 1 προσαγωγή διαδηλωτή ο οποίος αφήνεται ελεύθερος μετά από 2 ώρες.
Στο ύψος της πλατείας Πλαστήρα στο Παγκράτι, οι διαδηλωτές ανασυγκροτούνται πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα ενώ οι μπάτσοι κρατούν αποστάσεις. Εκεί πραγματοποιούνται συνεχείς συνεννοήσεις και συνελεύσεις όπου συνδιαμορφώνεται η στάση των διαδηλωτών και συντονίζονται με τους συγκεντρωμένους στην Αρδηττού και στο μπλόκο του Ευαγγελισμού. Ο συντονισμός είναι δύσκολος αφού ο καθένας μεταφέρει διαφορετικές ενημερώσεις αφού τα γεγονότα εξελίσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Την πλατεία Πλαστήρα πλησιάζουν αρκετοί περίοικοι που αντιλαμβάνονται την παρουσία μας και στηρίζουν ενεργητικά τους διαδηλωτές είτε παίρνοντας θέση στον δρόμο είτε καλώντας γνωστούς τους να κατέβουν. Μάλιστα, μέσα από γειτονικό καφέ «ξεπηδούν» παρέες ανθρώπων που ενώνονται μαζί μας και μιλούν στο τηλέφωνο με φίλους τους που βρίσκονται στον μπλόκο του Ευαγγελισμού προσφέροντας και αυτοί στον συντονισμό μας.
Στις συζητήσεις που διεξάγονται αναπόφευκτα υπάρχουν εντάσεις και διαμορφώνονται 2 δυναμικές μεταξύ των συγκεντρωμένων. Η μια θεωρεί εύστοχο να παραμείνουμε στις γειτονιές του Παγκρατίου και να ενισχύσουμε την συγκέντρωσή μας προσπαθώντας να ανακαταλάβουμε το μπλόκο του Καλλιμάρμαρου (είτε περιμένοντας εκεί είτε κάνοντας πορεία στους δρόμους του Παγκρατίου). Η άλλη προβάλλει ως επιτακτική την άμεση κάθοδό μας στην πλατεία Συντάγματος. Μετά από πολύωρες συζητήσεις, αποφασίζεται συλλογικά να πραγματοποιηθεί πορεία ξανά προς την Β. Κωνσταντίνου ώστε να ενωθούμε με τους υπόλοιπους διαδηλωτές στην Αρδηττού. Εκεί θα συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματά μας. Η απόφαση αυτή δεν είναι «ομόφωνη» αλλά γίνεται σεβαστή η παράμετρος ότι πρέπει να ενωθούμε με τους διαδηλωτές που μέχρι πριν λίγη ώρα βρισκόμασταν μαζί.
Γύρω στις 12, η πορεία (περίπου 300 άτομα) στο σύνολό της σχηματίζει οριζόντιες αλυσίδες και με δυναμικό τρόπο κατεβαίνει την Ερατοσθένους και κατευθύνεται προς Αρδηττού. Στα χείλη των διαδηλωτών κυριαρχούν τα συνθήματα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» και «Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών». Πλέον, ανάμεσα και περιμετρικά των 2 συγκεντρώσεων υπάρχουν διμοιρίες ΜΑΤ και ΥΜΕΤ. Στην απαίτηση των διαδηλωτών να φύγουν οι αστυνομικές δυνάμεις ώστε να ενωθούμε, η απάντηση των μπάτσων είναι ότι «η μόνη έξοδος είναι αυτή προς Σύνταγμα». Οι συγκεντρωμένοι απαντούν αρνητικά και μετά από λίγα λεπτά, οι μπάτσοι αποχωρούν και οι 2 συγκεντρώσεις καλύπτουν τον κενό χώρο που δημιουργείται χωρίς να ενωθούν. Υπάρχει ο φόβος ότι θα μας σπρώξουν σύσσωμους προς την Αρδηττού και θα μας αποκόψουν από την Β.Κωνσταντίνου.
Γρήγορα, η εκτίμηση βγαίνει αληθινή. Μπάτσοι με χημικά και ξύλο μας απωθούν προς την Αρδηττού. Οι διαδηλωτές ανακόπτουν τις εφορμήσεις των μπάτσων με οριζόντιες αλυσίδες που κινούνται συντονισμένα προς τα πίσω. Μόλις η κατάσταση ηρεμεί, ανοίγουν πολλά πηγαδάκια που εκτιμούν την κατάσταση. Και πάλι στα διάσπαρτα πηγαδάκια διαμορφώνονται 2 δυναμικές. Μία που συνηγορεί στην άμεση ή έμμεση ένωσή μας με την συγκέντρωση του Συντάγματος και μία που προτείνει την ενίσχυση της συγκέντρωσης ώστε να δημιουργηθούν όροι για την ανακατάληψη της Β.Κωνσταντίνου. Μετά από ώρα, αποφασίζεται η πραγματοποίηση πορείας μέσω της Ακρόπολης-Θησείου-Μοναστηρακίου-Ερμού ώστε να ενωθούμε με τους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα.
Η πορεία σπάει το αποστειρωμένο κλίμα του εμπορίου και του τουρισμού ενώ γράφονται συνθήματα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Μια αυθόρμητη ιδέα για αποκλεισμό του Μουσείου της Ακρόπολης, δεν συσπειρώνει αρκετές διαθέσεις. Όταν η πορεία φτάνει στην πλατεία Μοναστηρακίου, διαδηλωτές σπάνε τα ακυρωτικά του σταθμού του Μετρό φωνάζοντας συνθήματα για ελεύθερες μεταφορές και ανυπακοή. Οι συγκεντρωμένοι μετά την πλατεία Καπνικαρέας «συγχωνεύονται» με το πλήθος που απλώνεται στην οδό Ερμού.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας ενώ ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή, 2 κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, σε Βύρωνα και Καισαριανή, δέχονται επίθεση με μπογιές και σπασίματα. Επίσης, το πρωί της επόμενης μέρας, την Πέμπτη, επίθεση δέχεται και το 2ο γραφείο του ΠΑΣΟΚ στον Βύρωνα.
Το απόγευμα της Παρασκευής η Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα-Παγκρατίου-Καισαριανής πραγματοποιεί μίνι πορεία στους δρόμους του Βύρωνα με κινητή μικροφωνική όπου διαβάζεται κείμενο που καλεί τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους. Τα συνθήματα είναι κυρίως αντικατασταλτικά και η πορεία περνά και από το τοπικά αστυνομικό τμήμα. Το πρωί του Σαββάτου, η ίδια συνέλευση πραγματοποιεί συγκέντρωση-μικροφωνική στην πλατεία Πλαστήρα μοιράζοντας κείμενα στους περαστικούς.
