Η κρίση του συστήματος που επιβάλλει το σάρωμα των κοινωνιών, και την καθυπόταξη των ανθρώπων στο κέρδος, προς όφελος των ντόπιων και υπερεθνικών ελίτ, έρχεται να επιβληθεί με όλη τη βαναυσότητά της, και στην Κύπρο. Τη χώρα που εδώ και χρόνια λειτουργεί ως φορολογικός παράδεισος για τους επενδυτές κεφαλαίων. Με μεγάλα επιτόκια στις υψηλές καταθέσεις και με ισχνές φορολογικές εισφορές, στις αναπτυξιακές επενδύσεις. Τη χώρα που υπήρχε ως παράδειγμα ανάπτυξης και κερδοφορίας, όπως υπήρξε και η άλλη νησιωτική χώρα, η Ιρλανδία. Οι ανταγωνισμοί των από πάνω, για τη διαφύλαξη και μεγιστοποίηση των κερδών τους, που υπάρχουν σε όλη αυτή τη διαδικασία αναδιάρθρωσης των εξουσιαστικών σχέσεων, φανερώνονται σε όλο τους το μεγαλείο με το όχι του κυπριακού κοινοβουλίου. Στην ιδιαιτερότητα της Κύπρου, οι μεγάλες επενδύσεις του ρώσικου κεφαλαίου, που έρχεται αντιμέτωπο με την προσπάθεια ηγεμονίας των ευρωπαϊκών ελίτ, στο χώρο της Ευρώπης και της Μεσογείου.
Η κυπριακή αστική τάξη δημιουργεί εδώ και χρόνια, με το αζημίωτο, χοντρές μπίζνες με το ρώσικο κεφάλαιο, που με τη σειρά του, εποφθαλμιά την είσοδο με κυριαρχικούς όρους σε μια χώρα με στρατηγικό ρόλο κόμβου της μεσογείου, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου σε όλη την Ευρώπη. Η προηγούμενη κυβέρνηση του νησιού, με αριστερό πρόσημο, στηρίχθηκε στους ρώσους επενδυτές και ζήτησε από αυτούς το ποσό κάλυψης του τραπεζικού ελλείμματος. Παίρνοντας από αυτούς ένα πρώτο δάνειο και ζητώντας από τους ευρωπαίους το υπόλοιπο ποσό του χρέους, ο προηγούμενος πρόεδρος εισήγαγε τη Κύπρο στον άξονα των νότιων προτεκτοράτων, ψηφίζοντας το πρώτο μνημόνιο. Στη συνέχεια και ενώ αλλάζει χέρια η πολιτική διαχείριση του νησιού, η δεξιά πια κυβέρνηση, δε μπορεί να συνεχίσει το μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθούνταν και να συνεχίσει να στηρίζει τις μπίζνες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, καθώς προσέκρουσε στα συμφέροντα των ισχυρότερων ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες στόχευαν την οικειοποίηση του εγχώριου πλούτου.
Και κάπως έτσι φθάνουμε στο σίριαλ των τελευταίων εβδομάδων, όπου ουσιαστικά αυτό που δραματοποιείται, είναι η κοινωνικοποίηση των ζημιών με την κάλυψη των κεφαλαίων από τις καταθέσεις, από τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων και από το φυσικό πλούτο του νησιού. Μας θυμίζει κάτι;;;
Το πρόγραμμα που οραματίστηκε ο νέος πρόεδρος με τους ευρωπαίους εταίρους, περιελάμβανε το κούρεμα όλων των καταθέσεων για να μην επιβαρυνθούν πολλαπλάσια οι μεγαλοκαταθέτες και το σημαντικότερο την αύξηση του φόρου στις επιχειρήσεις που εδράζονται στην Κύπρο. Με την κίνηση αυτή ευελπιστούσαν να μην αρχίσει η μαζική έξοδος κεφαλαίων από τις κυπριακές τράπεζες. Όμως φυσικά, αυτό ερχόταν σε τεράστια αντίθεση με τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με αποτέλεσμα το «ηχηρό όχι του κυπριακού λαού».
Κυπριακό δράμα πράξη δεύτερη.
Στη συνέχεια η κυβέρνηση προσπάθησε να δώσει λύση απευθυνόμενη στο ρώσικο κεφάλαιο, που κατείχε μεγάλο μέρος των καταθέσεων και των επενδύσεων στο νησί. Κίνηση που φυσικά στηριζόταν στο επικοινωνιακό κομμάτι, καθώς οι Ρώσοι δε θα μπορούσαν να έρθουν σε ευθεία αντιπαράθεση και να χαλάσουν τις εμπορικές σχέσεις με τους ευρωπαίους για χάρη της Κύπρου. Αλλά και εάν το έκαναν τα ανταλλάγματα θα ήταν τέτοια που θα μετέτρεπαν την Κύπρο σε ρώσικο προτεκτοράτο, πράγμα που το ντόπιο κεφάλαιο δε θα δεχόταν με κανένα τρόπο. Έτσι και ενώ οι τράπεζες παραμένουν κλειστές, δημιουργείται σιγά σιγά, ένα ασφυκτικό και συνάμα εκβιαστικό περιβάλλον για την κυπριακή κοινωνία. Η αστική τάξη θα είναι η πρώτη που θα δώσει το μήνυμα μέσω του τραγόπαπα, στηρίζοντας τις αποφάσεις της κυβέρνησης και δηλώνοντας έτοιμοι, ακόμα και για έξοδο από το ευρώ. Τα καθάρματα, προβάλουν ξετσίπωτα το ενδεχόμενο της εξόδου φοβίζοντας τους από κάτω , γνωρίζοντας βέβαια, ότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει, αλλά και ότι αυτή η επιλογή θα ήταν καταστροφική και για τους ίδιους. Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι δεν έγινε καμιά ιδιαίτερη εργατική κινητοποίηση ως απάντηση στα σχέδια των κυρίαρχων, που φανερώνει την ένδεια και το βάλτο που έχει πέσει η αριστερά στο νησί, καθώς και την αλλοτρίωση που έχει υποστεί η κυπριακή κοινωνία, σε επίπεδο ταξικής οργάνωσης και συνείδησης.
Το τελευταίο μέρος του έργου παίχτηκε στις Βρυξέλες, όπου η κυπριακή κυβέρνηση ουσιαστικά, υπέγραψε την υποδούλωση του κυπριακού λαού και την παραχώρηση του πλούτου που μπορεί να βγει από το νησί. Έδειξαν ότι το σύστημα μπορεί να βρει λύσεις ακόμα και όταν τα πράγματα είναι οριακά για αυτούς. Έδειξαν ότι αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση τους είμαστε εμείς και μόνο εμείς σε όποιο σημείο του κόσμου και αν βρισκόμαστε. Με τη συμφωνία αυτή ουσιαστικά η Κύπρος μπαίνει σε μια περίοδο βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης. Ο πέλεκυς της χρεοκοπίας θα στέκεται συνέχεια πάνω από την κυπριακή κοινωνία θυμίζοντας ότι οι επιλογές που μπορεί να πάρει, είναι συγκεκριμένες, προδιαγεγραμμένες και ότι κανένας δε δικαιούται πια, να σηκώσει κεφάλι.
Τις επόμενες μέρες και αφού οι τράπεζες ανοίξουν, η εκροή κεφαλαίων θα είναι τεράστια, ασχέτως με τους περιορισμούς που μπορεί να τεθούν. Ακόμα ένα που πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, είναι ότι κανένας επενδυτής αυτή τη στιγμή δεν θα ποντάρει στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, με αποτέλεσμα να σταματήσουν και οι εισροές. Ο συνδυασμός αυτών των δύο θα οδηγήσει στην συρρίκνωση πάρα πολλών επιχειρήσεων με αποτέλεσμα η Κύπρος να βυθιστεί σε μεγάλη ύφεση και ανεργία. Η Κύπρος και η κοινωνία της πρέπει να μπορούν να πωληθούν φθηνά. Πρέπει να γίνει ¨ανταγωνιστική¨ και να προσελκύσει επενδυτές που θα διψούν για φθηνό και προσοδοφόρο τόπο και αίμα.
Οι επόμενες μέρες στην Κύπρο, θα είναι μέρες πανικού και ανασφάλειας για την κυπριακή κοινωνία. Το γνωστό σενάριο λοιπόν, για όσους λαούς δε μπορούν να βρουν το βηματισμό της ανατροπής.
Στη Κύπρο έγινε το πείραμα για την επόμενη σκηνή της καπιταλιστικής κρίσης. Η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής με το χέρι που μπαίνει στις καταθέσεις, δημιουργούν προηγούμενο για τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα για εκείνες με ασθενή τραπεζικό σύστημα. Στην Ισπανία ήδη ακούστηκαν προτάσεις περί αυτού. Το πείραμα της Κύπρου θα λειτουργήσει παραδειγματικά και αποτρεπτικά σε όσους διανοηθούν να μην πάρουν τις «σωστές» επιλογές.
Οι Έλληνες αδελφοί
Στην Ελλάδα η κρίση της Κύπρου φορτίστηκε εθνικά και χειρίστηκε επικοινωνιακά ως παράδειγμα, για όσους θέλουν να πουν το δικό τους όχι, στα σχέδια των ντόπιων και ξένων αφεντικών. Η παντοδυναμία του κεφαλαίου στην Κύπρο δείχνει στους Έλληνες ότι βρισκόμαστε σε μονόδρομο και ότι οι επιλογές, θα παρθούν από τους κυρίαρχους. Τώρα πια οι Έλληνες καταθέτες θα πρέπει να δώσουν πολύ πιο εύκολα κομμάτι των καταθέσεων τους σε περίπτωση εθνικής ανάγκης. Εξάλλου η Ε.Ε διασφάλισε τις καταθέσεις των Ελλήνων στα κυπριακά τραπεζικά καταστήματα που βρίσκονται στην Ελλάδα. Και φυσικά το ντόπιο κεφάλαιο πήρε τα καθαρισμένα τραπεζικά υποκαταστήματα υπό τον έλεγχο του. Στον διεθνή ανταγωνισμό του κεφαλαίου δε χωρούν “αδελφότητες” . Η ελληνική κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε και “κατάφερε” να μην πληγούν οι Έλληνες καταθέτες . Ας κοιμηθούμε ήσυχοι…
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται, ότι οι όποιες ελπίδες μπορεί να έχει μια κοινωνία για να σταματήσει η καταλήστευσή της, για να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, για να μπορεί να δημιουργήσει τις προοπτικές για μια ζωή με ικανοποιητικά επίπεδα διαβίωσης για όλους τους ανθρώπους, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς τους διαχωρισμούς που μας επιβάλλει η εξουσία, αλλά με όρους ισοτιμίας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, είναι μόνο μέσα από την κοινωνική επανάσταση την ανατροπή και τη δημιουργία των συνθηκών για την αυτοδιάθεση των κοινωνιών.
