Είμαστε πλέον εθισμένοι στις live πολεμικές επιχειρήσεις και στις σκηνές φρίκης από τους τόπους του πολέμου. Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Γιουκοσλαβία και τώρα Λιβύη. Οι πρωτοκοσμικοί τηλεθεατές εκκρίνοντας αδρεναλίνη μπροστά στις οθόνες όπου κυριαρχούν τα πριν και τα μετά μιας μάχης. Οι προετοιμασίες και τα καραβάνια των tanks, τα αντυπυραυλικά πυρά στον αέρα σαν εικόνα από video game, οι νεκροί και οι διαμελισμένοι άμαχοι νοηματοδοτούν εκ των υστέρων το νόημα του πολέμου. Αυτό που λείπει; η ίδια η εικόνα της μάχης! Δεν βιαζόμαστε. Αργά η γρήγορα, τα πυρά θα’ναι πραγματικά. Δεν θα τα βλέπουμε μόνο ούτε θα τα ακούμε. Ίσως να τα νιώθουμε κιόλας. Για αρχή, με μια συσκευή αισθητηριακής αφής. Αργότερα, όταν πλέον έχουν παραλύσει όλες οι αισθήσεις μας μαζί με το μυαλό μας, τα πυρά θα στραφούν εναντίον μας. Άμεσα κατά πάνω. Και δεν θα στοχεύουν τα πόδια αλλά το μυαλό μας.
Ας μη γελιόμαστε. Στο φόντο των πολεμικών επιχειρήσεων των Προθύμων δεν βρίσκεται μόνο το πετρέλαιο της Λιβύης. Ούτε ξαφνικά φούντωσε το μίσος των αφεντικών της Δύσης (άγγλων, γάλλων, αμερικάνων κ.α) για τον «δικτάτορα Καντάφι» που τόσο αγάπησαν και στήριξαν στο παρελθόν στο ολοκληρωτικό του έργο. Στο προσκήνιο έρχεται η σταθερότητα όλης της Βόρειας Αφρικής. Μια σταθερότητα που τώρα τελευταία «δοκιμάστηκε» από πλήθος εξεγέρσεων με έντονο προλεταριακό άρωμα. Όπου δεν πρωταγωνίστησαν οι προσευχές στον Αλλάχ αλλά οι υψωμένες γροθιές και οι ιαχές ταξικού πολέμου. Ψωμί και αξιοπρέπεια «έψηναν» οι εξεγερμένες μάζες. Και τι θα φουρνίσουν; «Καθυστερημένες αστικές επαναστάσεις» ή «θρησκευτικές διαμάχες» θα αποφανθούν οι εσχατολόγοι της θεωρίας. Όλα είναι ανοιχτά, απαντάμε εμείς. Και στο πεδίο των πιθανοτήτων, υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες. Από τα γαλλικά Mirage και τους πυραύλους Cruz μέχρι τις «προδοσίες της οικογένειας Παπανδρέου» και από τις θρησκευτικές φατρίες μέχρι τις φυλές των πολέμαρχων της αφρικανικής επαρχίας.
Ο πόλεμος είναι παντού…
Ένας δυτικός με το βλέμμα στην Ανατολή
