ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ

Εδώ και 20 μέρες, το ελληνικό κράτος όσο ποτέ άλλοτε παράγει φόβο, τρομοκρατία και απαγορεύσεις. Έχοντας άρει την ίδια την συνταγματική του τάξη, διαλύει κάθε έννοια κοινωνικής ζωής με πρόσχημα την διαφύλαξη της υγείας μας από την εξάπλωση του ιού Covid 19. Με υπουργική απόφαση-τελεσίγραφο που εκδόθηκε στις 21/3/2020 δίνεται διορία εκκένωσης όλων των φοιτητικών εστιών ως την Τετάρτη 25/3 από τους χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που στεγάζονται και διαβιούν σ’ αυτές. Μονομιάς οι φοιτητικές εστίες βαφτίζονται” υγειονομικές βόμβες” για να δικαιολογηθεί ο εκτοπισμός των φοιτητών-τριων οι οποίοι καλούνται από τις πρυτανικές αρχές “να γυρίσουν στα χωριά τους”!

Παρά τη γενικευμένη κοινωνική αδράνεια και φόβο, οι εστιακοί οικότροφοι δεν “μένουν στα δωμάτιά τους” αφού αυτό θα σήμαινε αυτόματα τον διωγμό τους. Οι συντονισμένες κινητοποιήσεις τους σε μια σειρά πόλεων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη,Γιάννενα, Πάτρα κ.α) κατάφεραν να ακυρώσουν στην πράξη την λογική αλλά και τον παραλογισμό της απόφασης αυτής. Εμπιστευόμενοι την κοινωνική τους συνείδηση απέναντι στο ενδεχόμενο να συμβάλλουν άθελά τους στην εξάπλωση του ιού αλλά και την βιωμένη εμπειρία τους από την συνεχόμενη υποβάθμιση των παρεχόμενων δομών διαβίωσης προς τους φοιτητές-τριες από το κράτος, έδρασαν και αποφάσισαν συλλογικά να υπερασπιστούν τα αυτονόητα:

-Να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη στέγαση που συνδέεται άμεσα με την οικονομική τους κατάσταση

– Να παραμείνουν στις πόλεις που φοιτούν και αναγκάζονται παράλληλα να εργαστούν, ακόμα και σ’ αυτή την συνθήκη που δήθεν “Όλοι μένουμε σπίτι”.

-Να αυτοπροστατέψουν συλλογικά την υγεία αυτών και των γύρω τους ενάντια στην κρατική επιβολή και αδιαφορία που τους εξωθούσε σε μαζική μετακίνηση προς κάθε σημείο της χώρας

-Να μην διαχωριστούν με βάση τα γραφειοκρατικά κριτήρια και τις προϋποθέσεις που ορθώνουν οι κρατικοί-πρυτανικοί μηχανισμοί και να υπερασπιστούν έμπρακτα τους μετανάστες φοιτητές και τις μετανάστριες φοιτήτριες που δεν μπορούν να μετακινηθούν πέραν των συνόρων καθώς και τους άστεγους και τις άστεγες που υπερασπίζονται έμπρακτα το δικαίωμα της στέγασης έχοντας προχωρήσει σε κατάληψη εγκαταλελειμμένων χώρων εντός των εστιών.

– Να πάρουν τις εστίες στα χέρια τους και να αντισταθούν έμπρακτα με την φυσική τους παρουσία στα διαχρονικά κρατικά σχέδια ερημοποίησης και “εξευγενισμού”¨των εστιών που εμπεριέχουν μαζικές εξώσεις, κατάργηση δομών διατροφής κ.α. Ενώ η γραφειοκρατία και η κρατική καταστολή συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, επέλεξαν να μην παραδώσουν τις εστίες (και την κάλυψη των αναγκών τους) στα χέρια των μεροληπτικών κρατικών μηχανισμών.

Οι πρυτανικές αρχές υπό κρατική εντολή έχουν ήδη προχωρήσει σε απειλές καταστολής. Ήδη, τα εστιατόρια των εστιών έκλεισαν ενώ στην Κομοτηνή συνεργεία προχώρησαν στην αποκοπή του νερού και του ηλεκτρ. ρεύματος, δείχνοντας με ξεκάθαρο τρόπο το πόσο ενδιαφέρονται για τις ζωές και την υγεία χιλιάδων φοιτητών-τριων. Παράλληλα, σε Βόλο και Λάρισα, φοιτητές που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες μεταφέρθηκαν σε ξενοδοχεία που δεν είχαν..διαθέσιμα δωμάτια.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ αναπαράγεται η ψευδής εικόνα ότι τα πανεπιστήμια είναι, γενικώς και αορίστως, κλειστά! Κι όμως, ο κατεξοχήν παραγωγικός (για το κράτος, το κεφάλαιο, μια σειρά επιχειρηματικών συμφερόντων και μια δράκα μεγαλοκαθηγητάδων) τομέας της πανεπιστημιακής έρευνας συνεχίζει ανενόχλητος το “κοινωνικό του έργο”. Παράλληλα, τα υποχρεωτικά τηλε-μαθήματα και οι απανωτές εργασίες για να μην “χαθεί το εξάμηνο” εγκαινιάζουν μια νέα πιο εντατικοποιημένη καθημερινότητα για την πλειοψηφία των φοιτητών-τριων μιας και το καθηγητικό κατεστημένο επιχειρεί να επιβάλλει μια νέα παραγωγική συνείδηση ακόμα και στον πυρήνα του ιδιωτικού-ελεύθερου χρόνου. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή, σε μια σειρά εργασιακών χώρων-κάτεργων (πχ.τηλεφωνικά κέντρα, τεχνικά-λογιστικά γραφεία κ.α) τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την τηλεργασία των εργαζομένων για να συνεχίζουν την κερδοφορία τους εν μέσω κρίσης. Είναι σαφές ότι αυτό που προβάλλεται ως αναπόφευκτη αναγκαιότητα σήμερα, αύριο θα επιβληθεί ως “ανταγωνιστική καινοτομία” από το κεφάλαιο και “διευκόλυνση-ευελιξία” για την εντατικοποιημένη εργασία όλων μας.

Με την συλλογική τους στάση, οι εστιακοί οικότροφοι επαναφέρουν στην(πετσοκομμένη) δημόσια σφαίρα μερικές καλά θαμμένες αλήθειες μέσα στο καθοδηγούμενο και διάχυτο κλίμα πανικού και φόβου.

Ο πρώτος εχθρός είναι ο φόβος και η αδράνεια που αυτός παράγει. Το τεράστιο σοκ των βίαιων αλλαγών που συμβαίνουν γύρω μας με τους θανάτους και την επιδημία, τις απαγορεύσεις και τα διατάγματα, την απειλή της υγείας αλλά και της επιβίωσής μας, μας καθιστά αδύναμους και ανίκανους να σκεφτούμε και να δράσουμε συλλογικά. Πόσο μάλλον όταν η κυρίαρχη προπαγάνδα επιτάσσει την απομόνωση και την διάλυση κάθε μορφής κοινωνικότητας. Οι εστιακοί οικότροφοι άκουσαν πρώτα ο ένας την άλλη, αυτούς που έχουν κοινή θέση και εμπειρία. Ούτε τους πρυτάνεις, ούτε τους γονείς τους. Να απαντήσουμε συλλογικά ότι η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και η φροντίδα των γύρω μας δεν αποτελεί κίνδυνο, αλλά υγειονομική/ψυχολογική/συναισθηματική γιατρειά για όλους μας.

Το “κοινό καλό” που επικαλείται το κράτος για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι κενό περιεχομένου. Κανένα κράτος,σε καμιά γωνιά του πλανήτη, διαχρονικά αλλά και τώρα, δεν μπορεί ούτε θέλει να υπερασπιστεί τη ζωή των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Οι ζωές των φτωχών και των εκμεταλλευομένων δεν έχει καμία ηθική αυταξία. Έχουν μόνο συγκεκριμένη υλική αξία στον βαθμό που εντάσσονται σε ολοκληρωμένα σχέδια μαζικής θυσίας μας: είτε ως κρέας στα πολεμικά κανόνια των κρατών, είτε ως λάδι στα γρανάζια των καπιταλιστικών μηχανών. Αυτό επιβάλλει η καπιταλιστική λογιστική του “όφελος/κόστος”, αυτό περιφρουρεί η μαζική διαχείριση πληθυσμών από τα κράτη. Οι φτωχοί φοιτητές-τριες είναι ένα απειροελάχιστο παράδειγμα ενός “ανεπιθύμητου κόστους” που εξεγέρθηκε ενάντια στην…περικοπή του. Να απαντήσουμε συλλογικά ότι αυτοί εγγυούνται και οργανώνουν την καθημερινή και μαζική καταστροφή μας, και όχι την διάσωσή μας.

Όλα τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνει το ελληνικό κράτος (όπως όλα τα κράτη παγκοσμίως) με αφορμή την πανδημία, αφορούν εξόφθαλμα την διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι μειώσεις μισθών, η προώθηση της εκ περιτροπής ή της τηλεργασίας, οι απολύσεις, η επιστράτευση των εργαζομένων και τα έκτακτα κρατικά επιδόματα-”ασπιρίνες”των 800 ευρώ διασφαλίζουν τα κέρδη και τις διαχρονικές επιδιώξεις των αφεντικών. Η πλήρης υποτίμηση του συστήματος δημόσιας υγείας και ασφάλισης, η μονομερής σχεδόν χρηματοδότησή του από τους εργαζόμενους και ο αποκλεισμός των μεταναστών-στριων από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αποκαλύπτουν ότι το κράτος ποσώς ενδιαφέρεται για την υγεία μας. Μάλιστα, στην τεράστια επιχείρηση απόκρυψης της κρατικής ευθύνης και ενοχοποίησης της κοινωνίας εφευρίσκουν το μύθευμα της ατομικής ευθύνης, φτάνοντας στο σημείο να προπαγανδίζουν ότι τα πρόστιμα όσων παραβιάσουν τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας θα ενισχύσουν την…δημόσια υγεία!Ο αγώνας των εστιακών για το δικαίωμα στη στέγαση και την αξιοπρεπή διαβίωση, η συλλογική υπεράσπιση και διεύρυνση των ταξικών κατακτήσεων μας, είναι αγώνας όλων μας. Να απαντήσουμε συλλογικά ότι δεν μας ενδιαφέρει η διάσωση των αφεντικών και των συμφερόντων τους αλλά οι ζωές και τα συμφέροντα των “από τα κάτω” αυτής της κοινωνίας.

Οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και η κατάσταση καραντίνας αποκαλύπτουν όσο ποτέ άλλοτε την βίαιη και ταξικά ιεραρχημένη μορφή της κοινωνίας μας. Το περίφημο δικαίωμα του “Μένουμε Σπίτι” μετατρέπεται σε προνόμιο μας όταν βασίζεται στην εξώθηση χιλιάδων εργαζομένων στον συνωστισμό των χώρων εργασίας και των ΜΜΜ ή στην πλήρη αορατοποίηση ολόκληρων πληθυσμών σε εργοστάσια, φυλακές και κλειστά ή ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών-στριών. Οι εστιακοί οικότροφοι απέδειξαν ότι επικίνδυνη για την υγεία μας δεν είναι η ελεύθερη συνάθροιση μας αλλά ο επιβαλλόμενος συνωστισμός και η κατάσταση εξαίρεσης για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Να απαντήσουμε συλλογικά ότι εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες είμαστε συνυπεύθυνοι για την συλλογική μας αυτοπροστασία,και ότι κανένας και καμία δεν περισσεύει από το συλλογικό μας σχέδιο.

Η ατομική υπευθυνότητα όλων μας έγκειται στη συλλογική μας δυνατότητα να υπερασπιστούμε έμπρακτα την υγεία και την αξιοπρεπή διαβίωση ΌΛΩΝ μας, όχι αφηρημένα στο όνομα του “κοινωνικού συνόλου”, αλλά έμπρακτα στα κοινωνικά πεδία που ζούμε/εργαζόμαστε/κατοικούμε/διαβιούμε. Και όσο το κράτος “κάνει τη δουλειά του”, δεν μπορούμε παρά να ανασυστήσουμε την ίδια την κοινωνική ζωή που αποτελεί την προϋπόθεση για την ανάπτυξη των απαραίτητων μορφών αλληλεγγύης κι αλληλοβοήθειας ανάμεσα στους φτωχούς και τους αποκλεισμένους αυτού του κόσμου. Και αν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά, δεν μπορούμε παρά να αμφισβητήσουμε το σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κράτους και του κεφαλαίου, τους νόμους και τις διαταγές της κυριαρχίας ως εγγυητές της κοινωνικής συνοχής και ασφάλειας.

Ο αγώνας των εστιακών οικότροφων αποτελεί έμπρακτη αντίσταση στην κρατική επιβολή, είναι αγώνας δίκαιος και αναγκαίος. Είναι και δικός μας αγώνας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Να αμφισβητήσουμε την κρατική επιβολή και το νόμο του κέρδους

υπερασπιζόμενοι-ες έμπρακτα τις κοινωνικές-ταξικές ανάγκες μας

Η αλληλεγγύη και οι αγώνες μας δεν μπαίνουν σε καραντίνα.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ