Βάσει των κυβερνητικών προβλέψεων ο καιρός θα’ ναι αίθριος και η ζωή θα γίνει ρόδινη.

Η εμπειρία δείχνει ότι με τέτοια ανακοινωθέντα έρχεται καταιγίδα. Στο μάτι του κυκλώνα μπήκε και η εκπαίδευση. Προηγήθηκαν, βέβαια, οι καλοκαιρινές αστραπές των απολύσεων 2500 εκπαιδευτικών, της κατάργησης ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, του σταδιακού κλείσιματος των ΕΠΑΣ και των νέων συγχωνεύσεων σχολείων. Με την νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γίνεται ξεκάθαρο τι σχολείο χρειάζεται το σύστημα σήμερα. Ένα σχολείο που συναντά την απαίτηση των αφεντικών για ακόμα φτηνότερους, εξειδικευμένους εργαζόμενους που θα δουλεύουν με ψίχουλα και χωρίς να διανοούνται να σηκώσουν κεφάλι διεκδικώντας τα αυτονόητα.

Ένα τέτοιο σχολείο για να πετύχει το στόχο του απαιτεί εξαθλιωμένους και ανασφαλείς εκπαιδευτικούς. Φοβισμένους από την απειλή της απόλυσης, υποταγμένους στην επιβαλλόμενη αξιολόγηση. Εκπαιδευτικούς που μετατρέπονται σε «θηριοδαμαστές» μέσα από την αύξηση των ωρών διδασκαλίας, τα πολυάριθμα τμήματα και την αγχωτική προετοιμασία των μαθητών για τις αλλεπάλληλες εξετάσεις

Μαθητές των ΓΕΛ που θα στριμώχνονται σε ένα απέραντο σχολείο-εξεταστήριο, άλογα κούρσας ώστε να ανταποκριθούν στις πανελλήνιες και στις 3 τάξεις του λυκείου, μαθητεύοντας από νωρίς στον εξοντωτικό ανταγωνισμό και τροφοδοτώντας αέναα τη μηχανή των φροντιστηρίων. 

Μαθητές των ΕΠΑΛ που με την εισαγωγή της «μαθητείας» εμπεδώνουν την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία σαν λογική συνέχεια της εκπαίδευσης τους. Μαθητεία, βέβαια, που άνετα θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που θα αναγκάζονται ν’ αλλάξουν επάγγελμα. Μαθητές που σπρώχνονται στα ιδιωτικά ΙΕΚ καθώς  καταργήθηκαν δεκάδες ειδικότητες ενώ οι σχολάρχες-έμποροι τρίβουν τα χέρια τους. Και, βέβαια, μαθητές που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο καθώς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην οικονομική συνθήκη του νέου σχολείου– επιχείρηση.

Γονείς που, βυθιζόμενοι στην απειλή της ανεργίας και την εργοδοτική τρομοκρατία, αγωνιούν ν’ ανταπεξέλθουν στο οικονομικό βάρος μιας κατα τ’άλλα «δημόσιας» εκπαίδευσης χωρίς να αναρωτιούνται για τη μορφή και το περιεχόμενό της. Ένα παιχνίδι στημένο για ένα σχολείο που παράγει νέους και πρόθυμους μελλοντικούς σκλάβους πολλών ταχυτήτων.

ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ

Έχουμε μια ευκαιρία ακόμα ν’ ανατρέψουμε την εκπαιδευτική πορεία τόσων χρόνων. Να μην αποδεχτούμε ένα σχολείο-κάτεργο που εξορίζει την ολόπλευρη  γνώση, την επιθυμία, την φαντασία και τα όνειρα. Που καταστέλλει την δημιουργικότητα, τη σκέψη και την κοινωνικότητα μέσα από την εντατικοποιημένη εκμάθηση αποστειρωμένης γνώσης. Που το κυνήγι της ατομικής «επιτυχίας» εκμηδενίζει τον αυτοσεβασμό και την αλληλεγγύη.

Ο απεργιακός αγώνας των εκπαιδευτικών μπορεί να γίνει η αφορμή γι’ αυτήν την ανατροπή. Μέσα από την συνάντηση των απεργών εκπαιδευτικών με τους καταληψίες μαθητές και την μετατροπή των σχολείων σε ανοιχτά κέντρα αγώνα. Ανοιχτά στον πειραματισμό και την αμφισβήτηση των δομημένων ρόλων μέσα στα σχολικά τείχη. Ανοιχτά στην δημιουργική επανοικειοποίηση του χρόνου και του χώρου μας μέσα από συζητήσεις, εκδηλώσεις, αντιμαθήματα, συναυλίες κ.α. Ανοιχτά στο καθημερινό μάθημα και βίωμα της συλλογικής αντίστασης, της αλληλεγγύης, της ρήξης και της σύγκρουσης με το υπάρχον σχολείο και το σύστημα που το επιβάλλει. Ανοιχτά στον πλούτο και την πολυμορφία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων εκτός σχολικών τειχών, μέσα από τη δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα σε κάθε γειτονιά, μέσα από την υπεράσπιση των καταλήψεων , μέσα από το τσάκισμα  του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και του κοινωνικού εκφασισμού.

Αγώνας που θα σταθεί στα πόδια του και θ’ ανατρέψει τα σχέδια τους μέσα από ανοικτές απεργιακές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά πέρα από τις ηττημένες λογικές και τα καπελώματα των κομματικών επιτελείων και των εργατοπατέρων. Αγώνας που δεν μπορεί να περιοριστεί σε συντεχνιακά πλαίσια και σε συνδικαλιστικά παζαρέματα αλλά θα αποτελέσει δυναμικό ανάχωμα στην υποτίμηση της ζωής όλων μας: εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών. Αγώνας που θα τσακίζει ανεπιστρεπτί την λυσσαλέα προπαγάνδα των ρουφιάνων των ΜΜΕ καθώς και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που στήνουν τα κυβερνητικά επιτελεία πλάι με κάθε λογής φασιστοειδή και «αγανακτισμένους πολίτες».

Και σ’ αυτόν τον αγώνα χωράμε όλοι μας. Για ένα σχολείο που απελευθερώνει και δεν φυλακίζει. Όπου η μάθηση είναι μια αμφίδρομη σχέση που βασίζεται στη συζήτηση, την ανταλλαγή εμπειριών και γνώσεων. Ένα σχολείο που φέρνει χαρά και προωθεί την ισότητα και την αλληλεγγύη. Που προαγάγει τις δυνατότητες και σέβεται τις ιδιαιτερότητες. Ένα ελεύθερο σχολείο που εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Οι κοινοί μας αγώνες να αποτελέσουν ανάχωμα στην ολόπλευρη υποτίμηση της ζωής μας.

ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΟΛΟΠΛΕΥΡΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

στον απεργιακό αγώνα των καθηγητών

Σάββατο 21/9, 19.00

πλατεία Αγίου Λαζάρου, Βύρωνας

Related Images:

ΤΡΙΤΗ 24/8 18:00 ΠΟΡΕΙΑ (Πλ. ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ)

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν γνωρίζει από «θερινή ραστώνη» και επιταχύνει τον ολοκληρωτικό του πόλεμο επιδιώκοντας να προκαταβάλει τα μελλούμενα στο πεδίο των κοινωνικών-ταξικών ανταγωνισμών. Από την ταυτόχρονη εκκένωση 3 κατειλημμένων εγχειρημάτων στην πόλη της Πάτρας και την σύλληψη 5 συντρόφων-ισσων μέχρι την θεαματική έφοδο στον χώρο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και τα πολιτικά εγχειρήματα που βρίσκονται στον χώρο του, και από την καταστολή της εξεγερμένων στη κόλαση της Αμυγδαλέζας (και τον συνακόλουθο διασυρμό τους μέσα από τους αστυνομικούς και δικαστικούς βασανισμούς καθώς και τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό) μέχρι την ωμή ενσάρκωση της συστημικής βίας και του κοινωνικού εκφασισμού μέσα από τον θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη για «ένα εισιτήριο», το καθεστώς επιχειρεί να κερδίσει κρίσιμο έδαφος εν όψει των μαχών που έρχονται. Να εμπεδώσει με εμφατικό τρόπο την απόλυτη κυριαρχία των μηχανισμών και των προσταγών του μέσα από «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» ενάντια σε  διαρκείς και σταθερές εστίες αντίστασης (καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κ.α), μέσα την κήρυξη του «ηθικού πανικού» και την δαιμονοποίηση των αοράτων που συνωστίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα από την κατασταλτική περίφραξη της κοινωνικής οργής όταν αυτή βρίσκει αφορμές και εδάφη να αρθρώσει την άγρια δυναμική της.

Ο πανικός του καθεστώτος να δείξει την σιδηρά αποφασιστικότητά των επιλογών του προς τους υπηκόους του σε πολλαπλά επίπεδα (από την εκτέλεση του Μάριον Κόλα μέχρι τα πολυδιαφημιζόμενα «σαφάρια» του ΣΔΟΕ…) αποκαλύπτει την βαθιά επίγνωση της ρευστότητας των κοινωνικών ισορροπιών και σχέσεων που ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής πρότασης και προοπτικής, οφείλουν να «τσιμεντωθούν» στα στεγανά του Νόμου και της Τάξης. Ταυτόχρονα, οι μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν να κρύψουν και τον πανικό τους απέναντι στο ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έντασης ή έκρηξης η οποία θα μπορέσει να καταστήσει τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα με σαφήνεια καθώς και να συμπυκνώσει ευρύτερες δυναμικές αντίστασης και ρήξης. Ένα τέτοιο παράδειγμα εκτυλίχτηκε τον περασμένο Ιούλιο με αφορμή την απεργία πείνας του αναρχικού Κ.Σακκά όπου το κράτος αναδίπλωσε ταχύτατα την «αυστηρότητά» του (έστω και προσωρινά) μπροστά στο ενδεχόμενο όξυνσης της κοινωνικής έντασης εν μέσω «τουριστικής περιόδου». Από αυτήν την βαθιά αντίφαση μπορεί να εξηγηθεί και η επιχείρηση αστυνομοκρατίας ολόκληρου του Περιστερίου αμέσως μετά τον θάνατο του 19χρονου Θ.Καναούτη. Το σημείο της δολοφονίας, λίγα μέτρα από το κεντρικότερο σημείο του Περιστερίου, μέχρι και σήμερα παραμένει μια απαγορευμένη ζώνη για οποιονδήποτε περίοικο, φίλο ή συγγενή του Θανάση, διαδηλωτή ή αγωνιζόμενο άνθρωπο που θέλει να εκφράσει την οργή απέναντι στην βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό. Αναπόφευκτα, όμως, οι απαντήσεις έχουν ήδη αρχίσει να αρθρώνονται και στο Περιστέρι και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και πόλεις της περιφέρειας.

Την στιγμή που το Θηρίο μας δείχνει τα δόντια του, οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι αιχμηρές. Όχι σπασμωδικές αλλά συνεκτικές. Όχι ξεκομμένες αλλά συνολικές. Όχι για την «τιμή των όπλων» αλλά πειστικές και αποτελεσματικές. Για εμάς και τους γύρω μας. Από τους αστυνομοκρατούμενους δρόμους του Περιστερίου ως τις γειτονιές της Πάτρας και από τα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας (της Κορίνθου, της Ξάνθης…) μέχρι τις πύλες του Πολυτεχνείου, τα διακυβεύματα είναι πολυεπίπεδα για τον κόσμο του αγώνα. Από την απόκρουση και την κοινωνική απονομιμοποίηση της αστυνομοκρατίας στους δρόμους των γειτονιών μέχρι την έμπρακτη άρνηση και το  διευρυμένο σαμποτάρισμα κάθε λογής ελέγχου στην καθημερινότητά μας: στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στα ΜΜΜ, παντού. Από την διεύρυνση των ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων αγώνα σ’ όλον τον ελλαδικό χώρο μέχρι την αποτελεσματική υπεράσπισή τους από τον βούρκο των μπάτσων, των εισαγγελέων, των δημάρχων, των ρουφιάνων, των φασιστών και κάθε λογής επενδυτών. Από την έμπρακτη αλληλεγγύη στους αόρατους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και την οργάνωση κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών μέχρι το τσάκισμα του διάχυτου κοινωνικού κανιβαλισμού και ρατσισμού και το γκρέμισμα κάθε ορατού ή αόρατου τείχους που διαχωρίζει του καταπιεσμένους αυτού του κόσμου. Διακυβεύματα που απαιτούν αγώνες με βάθος: διάρκειας και έντασης, περιεχομένου και μορφών, αποτελεσματικότητας και προοπτικής. Γιατί οι απαντήσεις που δίνουμε στις προκλήσεις του παρόντος εγγράφονται με τρόπο αμείλικτο στα ερωτήματα του μέλλοντος.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Related Images:

Δράσεις αντιπληροφόρησης στις γειτονιές μας με όπλο…την έμπνευση

Related Images:

Related Images:

Σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές του αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στις “χρυσές” επενδύσεις του θανάτου, ενάντια στη λεηλασία της φύσης και της ζωής τους, το μέτωπο του αγώνα διευρύνεται.

Επίσης, το Σάββατο 13/4 στις 12 μ.μ στο Μοναστηράκι θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση/πορεία που καλείται από την Συντονιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής. Μια διαδήλωση που οργανώθηκε μέσα από οριζοντιες διαδικασίες συντονισμού αυτοοργανωμένων πολτικών/κοινωνικών/ταξικών σχημάτων και συλλογικοτήτων αγώνα που δρουν στην Αττική.Μια διαδήλωση που ευλεπιστεί να συναντηθεί με την φωνή των αγωνιζομένων κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής, να δυναμώσει τις αντιστάσεις ενάντια στον χρυσό θάνατο, την λεηλασία της φύσης και την κρατική τρομοκρατία, να δηλώσει ξεκάθαρα και ανυποχώρητα ότι ο αγώνας για την γη και την ελευθερία θα τους συντρίψει!

Συντονιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

Related Images:

Έχει ίσως κάποιο ενδιαφέρον να σχολιαστούν οι δυο τελευταίες απόπειρες απόδρασης από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Με ελικόπτερο από τα Τρίκαλα η μια , με μια μικρή μπλόφα από το Μαλανδρίνο η άλλη.

Στη μία περίπτωση φάνηκε ότι η αστυνομία δεν δίστασε, προκειμένου να εμπεδωθεί το δόγμα μηδενικής ανοχής, να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή δεκάδων ανθρώπων, επικαλούμενη την πρόθεση της να αποτρέψει μια απόδραση , πράξη που διώκεται σε βαθμό πλημμελήματος…

Στη δεύτερη περίπτωση είδαμε τι μπορεί να πετύχει ένας κρατούμενος καμουφλάροντας ένα απλό ράδιο σε τηλεχειριστήριο βόμβας (!) αν οι διωκτικοί μηχανισμοί ξέρουν ότι με την ελευθερία του δεν αστειεύεται. Μπορεί τελικά να μη κατάφερε να φύγει αλλά κράτησε για ένα 24ωρο μια φυλακή στο πόδι με μόνο του όπλο τη απόφαση.

Όμως αυτό που πραγματικά έχει σημασία σ’ αυτά τα δυο περιστατικά είναι η αλλαγή στο νόημα της απόδρασης και η μετάλλαξη της σε μια ατομική υπόθεση του κρατούμενου. Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η εξέγερση και η απόδραση ήταν δυο έννοιες σχεδόν αλληλένδετες. Η εξέγερση ήταν συνήθως η συνέπεια μιας απόπειρας μαζικής απόδρασης . Οι κρατούμενοι σε μια φυλακή , όλοι μαζί προσπαθούσαν ν’ αποδράσουν , κάποιοι τα κατάφερναν, κάποιοι τραυματίζονταν από σφαίρες μπάτσων στην προσπάθεια και οι υπόλοιποι επέστρεφαν πίσω κι έκαιγαν την φυλακή τους. Για την μετάλλαξη αυτή οι αιτίες πρέπει ν’ αναζητηθούν από τη μια στην αναβάθμιση της τεχνολογίας και της αρχιτεκτονικής της καταστολής και από την άλλη στο χωρίς προηγούμενο ατομικισμό των σύγχρονων κρατουμένων.

Οι σύγχρονες φυλακές είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ο μεγαλύτερος δυνατός έλεγχος τόσο με φυσικές όσο και με ηλεκτρονικές μεθόδους. Είναι οι κάμερες σε κάθε γωνιά , της απόλυτα τετραγωνισμένης και με απουσία οποιοιδήποτε φυσικού στοιχείου, πτέρυγας. Είναι οι πόρτες που ανοίγουν μόνο ηλεκτρονικά από τα δωμάτια ελέγχου. Είναι και ότι – μια σημαντική λεπτομέρεια- η ταράτσα , το κατεξοχήν καταφύγιο στασιαστών κρατουμένων, δεν είναι προσβάσιμη σχεδόν με κανένα τρόπο.

Από την άλλη είναι η αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού την τελευταία δεκαετία, που έχει επιφέρει κάποιες αλλαγές στην αντίληψη των κρατουμένων. Ο πληθυσμός των φυλακών δεν αποτελείται ούτε από αιμοσταγείς εγκληματίες ούτε από ρομαντικούς παράνομους . Αποτελείται από μετανάστες της Αφρικής και της Ασίας που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν, όχι απλά τη γλώσσα αλλά ούτε καν τον λόγο που είναι στη φυλακή. Αποτελείται από τοξικομανείς των οποίων η θέση είναι στα νοσοκομεία. Αποτελείται από τρομαγμένους απατεωνίσκους και χρεοφειλέτες, την νέα τάση των ελληνικών φυλακών. Αποτελείται από νονούς και μπράβους της νύχτας που με αντάλλαγμα κάποιες μικροεξυπηρετήσεις κρατάνε μια ισορροπία στις ελληνικές φυλακές μεταξύ διαφθοράς και κοινωνικής ειρήνης.

Οι σχέσεις των κρατουμένων μεταξύ τους είναι ψεύτικες, υποκριτικές μέχρι αναγούλας και διπλωματικές. Ένα παιχνίδι κυριαρχίας που λειτουργεί ως τροχοπέδη στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης, κάτι που μειώνει την αγωνιστική διάθεση η οποία προϋποθέτει την αλληλεγγύη. Διασπασμένοι οι κρατούμενοι σε έθνη και φυλές, σε μικρές και μεγάλες ποινές, σε διαφορετικά αδικήματα, σε προσωπικές διαφορές οι οποίες οφείλονται κυρίως στην πρέζα και σε ατομικά μικροσυμφέροντα, καταστρέφουν την όποια κοινότητα αγώνα θα μπορούσε να δημιουργηθεί . Τελικά όποιος θέλει να διεκδικήσει την ελευθερία του καλείται να το προσπαθήσει μόνος του ή με μερικούς φίλους. Οι συλλογικές λύσεις μοιάζουν σαν ένας ξεπερασμένος ρομαντισμός που ανήκει στη δεκαετία του ’90.

Και γιατί όλα αυτά έχουν σημασία;

Γιατί η φυλακή δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Είναι ο χώρος που συμπυκνώνονται οι λειτουργίες της, οι αξίες της, οι παραδόσεις της, η ηθική της, τα προβλήματα της. Βλέποντας κανείς και αναλύοντας τι συμβαίνει μέσα μπορεί να ερμηνεύσει την κοινωνική αδράνεια έξω.

Θεαματικά και θεμιτά είναι τα ελικόπτερα της απόδρασης όμως ομορφότερες είναι οι φλόγες της εξέγερσης. Δεν πρέπει να πάψουμε να τιμούμε αυτούς που κατάφεραν ή έστω προσπάθησαν να ν’ αποδράσουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στόχος δεν πρέπει να είναι να πετάξουμε πάνω από τα τείχη αλλά να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια τους.

Α. Θεοφίλου.

21-3-2013

Ε1 πτέρυγα φυλακών Δομοκού.

Related Images:

Δεν θέλω να καταγγείλω κανένα. Δεν δείχνω με το δάχτυλο κανένα. Μόνο σας καλώ όλους να σκεφτείτε: Αν αυτό δεν είναι εθνική υπονόμευση, τότε τι λέγεται εθνική υπονόμευση; Αν αυτό δεν λέγεται εθνική δολιοφθορά, τότε τι ακριβώς είναι; (…)

Δεν σας ζητώ να συμφωνείτε με όλες τις πολιτικές της κυβέρνησης. Σας καλώ, όμως, να προστατέψουμε – όλοι μαζί – το συμφέρον του Ελληνικού λαού!”

Δηλώσεις Α.Σαμαρά στις 23/2/2013 με αφορμή (και) την εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε» στις  Σκουριές Χαλκιδικής

Ασκήσεις ολοκληρωτισμού Reloaded

Και μόνο το λεξιλόγιο που επέλεξε στο διάγγελμά του πριν εβδομάδες ο πρωθυπουργός αποκαλύπτει την πολιτική καταγωγή των κυρίαρχων επιλογών του καθεστώτος. Η παραληρηματική επίκληση του εθνικού συμφέροντος, η ταύτιση του «κοινού συμφέροντος» με τις προσταγές του κράτους και των αφεντικών και ο εξοβελισμός της κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης στη σφαίρα της εθνικής δολιοφθοράς και υπονόμευσης, βρωμάνε όσο ποτέ άλλοτε ολοκληρωτισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι σε περιόδους συστημικής αστάθειας και γενικευμένης κρίσης η γλώσσα της εξουσίας, η προπαγάνδα, επιχειρεί τις μεγαλύτερες αντιστροφές της πραγματικότητας ώστε να την κατασκευάσει και να την νοηματοδοτήσει εκ νέου με βάση τις επιδιώξεις της. Έτσι, ενώ η φτώχεια και ο φόβος, η υποτίμηση και η ανασφάλεια είναι τα συστατικά στοιχεία κάθε πολιτικής επιλογής της κλίκας κράτους και αφεντικών, ταυτόχρονα μας σφυροκοπούν με την Σκύλλα της Ανάπτυξης και την Χάρυβδη της Ασφάλειας μέχρι να κυριεύσουν τον δημόσιο λόγο, τις καθημερινές μας συζητήσεις, τις ίδιες τις συνειδήσεις μας. Και κάπως έτσι κατασκευάζεται ο μονόλογος της εξουσίας όπου όποιος διαφωνεί ή την αμφισβητεί αναπόφευκτα «περισσεύει», εξοβελίζεται στη σφαίρα του επικίνδυνου και του διαβολικού. Και σε καιρούς ολοκληρωτισμού, η μοίρα όσων περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή και όσων εκφεύγουν των κυρίαρχων προσταγών συναντιέται στις κλούβες των ΜΑΤ, στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μπορούμε να διαγνώσουμε και μια σειρά επιλογών του ντόπιου καθεστώτος. Από τα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες υπό την κωδική ονομασία Ξένιος Ζευς μέχρι την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, από την ιδεολογική/κατασταλτική επίθεση στις «εστίες ανομίας» (είτε αυτοί είναι συνοικισμοί Ρομά είτε είναι καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα) και τους μαζικούς βασανισμούς συλληφθέντων αντιφασιστών ή αναρχικών ληστών μέχρι τις επιστρατεύσεις απεργών εργαζόμενων, ξεδιπλώνεται ένα κοινό νήμα που αφορά την στρατιωτική διαχείριση της κοινωνικής πραγματικότητας, την ολοκληρωτική διαχείριση όσων περισσεύουν ή διαφωνούν. Είναι σαφές ότι σε οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα προκύπτει η απάντηση της εξουσίας είναι μονότονη: ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!

Μόλις την Πέμπτη 6/3 ζήσαμε άλλο ένα «επεισόδιο» της διαχείρισης αυτής.

Από τη μια, ήρθε στη δημοσιότητα non paper του υπ.ΠΡΟΠΟ που δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για άλλη μια  ναζιστικού τύπου διαχείριση, αυτή την φορά, πάνω στους εξαρτημένους. Μαζικές σκούπες, καταγραφή στοιχείων, υγειονομικός έλεγχος(!) και κράτηση (έστω και προσωρινή) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα συνθέτουν την μισάνθρωπη έμπνευση τους. Μόλις το βραδύ της Τετάρτης 6/3 η επιχείρηση αυτή «απέδωσε» εκατοντάδες προσαγωγές ατόμων από την οδό Ακαδημίας και την πλατεία Λαυρίου. Δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά λογικό επόμενο ότι αυτή η ναζιστική πρακτική διαχείρισης κοινωνικών ομάδων πήρε και κωδική ονομασία όπως ακριβώς συμβαίνει και με στρατιωτικές ασκήσεις και επιχειρήσεις. Το όνομα αυτής «Θέτις» και πλέον αποδεικνύεται περίτρανα ότι όλοι οι ντόπιοι φασίστες – ο Μεταξάς, οι χουντικοί, ο Δένδιας- πέραν από την γελοιότητα έχουν βαθιά ριζωμένο και το ιδεολόγημα της «συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού». Και ας μην βιαστούν κάποιοι να πέσουν από τα σύννεφα ή να πέσουν από τα σύννεφα. Ήδη, η συνεργασία ΚΕΕΛΠΝΟ/Αστυνομίας/Εισαγγελείας/ΜΜΕ με αφορμή τις οροθετικές γυναίκες, απέδειξαν περίτρανα ότι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός περνά μέσα και από την φασιστικοποίηση των κυρίαρχων θεσμών του κράτους: υγειονομικών, διωκτικών, δικαστικών, ιδεολογικών. 

Από την άλλη, το πρωί της Πέμπτης, άλλη μια γωνιά της επικράτειας βρέθηκε υπό την στρατιωτική κατοχή των ΜΑΤ και της Αντιτρομοκρατικής. Μετά από ολόκληρες γειτονιές των μητροπόλεων που μετατρέπονται σε γκρίζες ζώνες υπό τις εντολές της Αντιτρομοκρατικής (αναζητώντας «γιάφκες και τρομοκράτες»…), μετά την Λευκίμμη και την Κερατέα, έρχεται και η σειρά των χωριών της ΒΑ Χαλκιδικής. Ο στρατός κατοχής του Δένδια και των εργολάβων εισέβαλλε στην Ιερισσό σπέρνοντας τον τρόμο στους κατοίκους που αγωνίζονται εδώ και χρόνια ενάντια στην λεηλασία της φύσης και της ζωής τους από τις μηχανές του κεφαλαίου, από τα καταστροφικά σχέδια της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε» και του κράτους. Κλούβες των ΜΑΤ περικύκλωσαν το χωριό, αποκλείοντας την πρόσβαση σ’ αυτό, και εκατοντάδες ένστολοι δολοφόνοι επιτέθηκαν σε συγκεντρωμένους κατοίκους στην πλατεία του χωριού, σε μαθητές και μαθήτριες στο σχολείο της Ιερισσού ενώ ο χημικός πόλεμος των ΜΑΤ κατέκλυσε κάθε γωνιά του χωριού και των γύρω περιοχών. Η τρομοκρατική επιχείρηση της 7^ης Μάρτη αποτελεί την συνέχεια μιας σειράς κατασταλτικών μεθοδεύσεων που έχει ξεράσει πάνω στις τοπικές κοινωνίες της ΒΑ Χαλκιδικής ο συρφετός της Αντιτρομοκρατικής, των μπάτσων, των εισαγγελέων και των ρουφιάνων των ΜΜΕ. Η σθεναρή αντίσταση των κατοίκων ενάντια στα καταστροφικά σχέδια του κράτους και της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε», έχει αναγκάσει όλους τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς να ενορχηστρώσουν μια αδυσώπητη κατασταλτική και ιδεολογική επίθεση εναντίον τους.

Με αφορμή την εμπρηστική επίθεση της 17^ης Φλεβάρη στο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε» στις Σκουριές Χαλκιδικής, οι διωκτικοί μηχανισμοί του ελληνικού κράτους διαμορφώνουν ένα ακόμα καθεστώς εξαίρεσης πάνω στο σώμα ολόκληρων κοινωνιών. Εισβολές σε σπίτια και απαγωγές «υπόπτων», βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού και δημιουργία διευρυμένης τράπεζας γενετικών δεδομένων, συνεχείς κλήσεις υπόπτων στο τοπικό Α.Τ, απαγωγές ακόμα και ανήλικων μαθητών-τριών μέσα από τα σχολεία τους ώστε να τους ανακρίνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι στις 18 Φλεβάρη, την επόμενη μέρα της επίθεσης, αποβιβάστηκε εσπευσμένα στην Χαλκιδική ο φασίστας Δένδιας που διεύθυνε εκ του σύνεγγυς τις κατασταλτικές επιχειρήσεις δηλώνοντας ξεκάθαρα την «σιδηρά αποφασιστικότητα» του καθεστώτος να παταχθεί οποιαδήποτε εστία αντίστασης που αμφισβητεί τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των αφεντικών. Ταυτόχρονα, η συμπαιγνία εργολάβων, τοπικών αρχών και Μ.Μ.Ε εξαπολύουν έναν άνευ προηγουμένου ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στον αγώνα των κατοίκων. Για άλλη μια φορά, οι μηχανισμοί προπαγάνδας κατασυκοφάντησαν τους αγωνιζόμενους κατοίκους, κάλυψαν το «δράμα» των εργαζομένων στο εργοτάξιο ενώ έφτασαν στο σημείο να σκηνοθετήσουν μια φιέστα «υπέρ των μεταλλείων» με τους εργαζόμενους της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε» και τις οικογένειες τους συνεπικουρούμενοι από τσαρλατάνους τύπου Γεωργιάδη, Πάχτα κ.α. Βέβαια, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και τις οικειοθελείς δηλώσεις νομιμοφροσύνης της καθεστωτικής αριστεράς που προ πολλού έχουν εκχωρήσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και διάθεση αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας και των επενδυτικών συμφερόντων.    

Η πολεμική επιχείρηση που έστησε η ΕΛ.ΑΣ στην Ιερισσό και οι συλλήψεις 4 κατοίκων αποδεικνύουν το αυταπόδεικτο: την μαζική, σθεναρή και ανυποχώρητη αντίσταση απέναντι στη καταστροφική σύμπραξη ελληνικού κράτους και εργολάβων. Η πλατιά κινητοποίηση και η αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων της Ιερισσού απέναντι στην κρατική τρομοκρατία αποτελούν ελπιδοφόρο μήνυμα για τον ίδιο τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού αλλά και για κάθε μέτωπο αγώνα που μένει ανοιχτό. Ας κρατήσουμε ως εξαιρετικά σημαντικό ότι οι σχέσεις αγώνα και αλληλεγγύης που αναπτύσσονται στις τοπικές κοινωνίες της ΒΑ Χαλκιδικής (όπως παλιότερα στην Λευκίμμη, στην Κερατέα κ.α) δημιουργούν νέες κοινότητες που δύνανται να μετασχηματίσουν ολόκληρη την κοινωνική πραγματικότητα στις κοινωνίες αυτές μπολιάζοντάς τες με το μικρόβιο της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αυτενέργειας. Και αυτό το μικρόβιο είναι πολύ πιο δυνατό από το δήθεν πάνοπλο κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, πολύ πιο ανθεκτικό από τους οικονομικούς εκβιασμούς και τις εξαρτήσεις με τα συμφέροντα των εργολάβων, πολύ πιο ευφυές από τους χειρισμούς των χειραγωγών και των διαμεσολαβητών.

Αφίσα που κολλιέται εδώ και 10 μέρες στις γειτονιές μας ως μια πρώτη απάντηση στην ιδεολογική και κατασταλτική τρομοκρατία που εξαπέλυσε το καθεστώς με αφορμή την εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της “Ελληνικός Χρυσός Α.Ε

Related Images: