Related Images:

Όπου ακούς ανομία, ανθρώπινο αίμα μυρίζει

 

 [ Το κείμενο σε pdf ]

Στις 10/12/2012, οι αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στην κατάληψη Villa Amalias και συλλαμβάνουν 8 άτομα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 28/12, μπαίνουν στην ΑΣΟΕΕ, συλλαμβάνοντας ταυτόχρονα 17 μετανάστες. Στις 9/01/2013, εκκενώνουν και την κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά πραγματοποιώντας 7 συλλήψεις. Είχε προηγηθεί γιγαντιαία επιχείρηση με ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, ελικόπτερα και ΕΚΑΜ ενάντια στην ανακατάληψη που είχε πραγματοποιηθεί την ίδια μέρα στη Villa Amalias: 93 σύντροφοι/ισσες συνελήφθησαν. Στις 15/01/2013, στόχος γίνεται η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, η οποία δέχεται και αυτή την επίθεση του αστυνομικού στρατού. Τα ΕΚΑΜ έχουν γίνει πλέον συνηθισμένη εικόνα στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Σε τι αφορούν όμως όλα αυτά μια συνέλευση εργατικών συλλογικοτήτων, σωματείων και συνδικαλιστών βάσης; – θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς.

“Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με άλλες ομάδες, μεταξύ των οποίων μαχητικά συνδικάτα που μπορούν να εμποδίσουν τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά για αντιδημοφιλείς οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας.”

        Ανώνυμος κυβερνητικός, στους New York Times¹

Η παραπάνω δήλωση κυβερνητικού στελέχους που «επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του» δημοσιεύθηκε στους NY Times ακριβώς ένα μήνα μετά την εκκένωση της Villa Amalias. Λίγες μέρες, άλλωστε, πριν από την εκκένωση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δώσει τον τόνο για ό,τι θα ακολουθούσε, αναφερόμενος τότε στις απεργίες και τις καταλήψεις στην τοπική αυτοδιοίκηση: «Είμαστε όμηροι 100 συνδικαλιστών τραμπούκων… Οι προνομιούχοι τρομοκρατούν γιατί χάνουν τα προνόμιά τους. Να είναι σίγουροι ότι θα τα χάσουν… Εμείς προχωράμε, και να θυμίσω κάτι που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου: “Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες”…».²

 

Την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, η τρικομματική κυβέρνηση αποφάσιζε την επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό, ώστε να σπάσει η απεργία τους που κρατούσε μέρες. Μας έβγαλε έτσι από τον κόπο να εξηγήσουμε περαιτέρω γιατί ότι οι παραπάνω δηλώσεις σημαίνουν απλά, λιτά και κατανοητά ότι η ρητορική περί «ανομίας» –που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον υπουργό ΠροΠο Δένδια– αφορά όχι μόνο καταληψίες, μικροπωλητές και αναρχικούς, αλλά οποιονδήποτε τολμά να διαφωνεί με τις «οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας». «Ο νόμος θα εφαρμοστεί», δήλωσε εμφατικά ο υπουργός Ανάπτυξης Χατζηδάκης αναφορικά με την επιστράτευση στο μετρό.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να παραθέσουμε άλλα αποφθέγματα ή παραδείγματα για να γίνει κατανοητή η στρατηγική της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010 μέχρι και σήμερα, η επίθεση στην εργατική τάξη και την κοινωνία είναι συνολική και ανηλεής. Όλο και περισσότερος κόσμος τρέφεται από τα σκουπίδια, οι αυτοκτονίες πλέον δεν αναφέρονται καν στα δελτία ειδήσεων, οι άστεγοι δεν κινούν πια βλέμματα περιέργειας, βασικά αγαθά έχουν γίνει είδη πολυτελείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών χτίστηκαν και συνεχίζουν να χτίζονται, μετανάστες μαχαιρώνονται, ξυλοκοπούνται και δολοφονούνται³ καθημερινά από αποθρασυμένους φασίστες, κακοποιημένες κοπέλες που εξαναγκάζονται σε πορνεία διαπομπεύονται χωρίς έλεος από υπουργούς και ΜΜΕ. Η ανεργία αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς, ο εργασιακός μεσαίωνας επιβάλλεται με μισθούς στα όρια της επιβίωσης και την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, η επισφάλεια και η «μαύρη» εργασία γίνονται κανόνας ενώ οι συντάξεις σε λίγο καιρό θα αποτελούν μία μακρινή ανάμνηση…

Απέναντι σε αυτόν τον ορυμαγδό η πολυπόθητη για τους κρατούντες κοινωνική συναίνεση έχει για τα καλά διαρραγεί. Την επίφαση διαλόγου με την κοινωνία έχει αντικαταστήσει ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Η «τάξη και η ασφάλεια» πλανώνται σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια όσων πια περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή, όσων τολμάνε και ονειρεύονται έναν κόσμο έξω από το πλαίσιο νομιμότητας που γίνεται λάστιχο κατά το δοκούν από το συγκεκριμένο καθεστώς – όσων εν τέλει τολμάνε να κουνηθούν.

Το έδαφος στρώνεται συστηματικά μέσα από τα ΜΜΕ, όπου φερέφωνα και έμμισθοι κονδυλοφόροι γρυλίζουν ενάντια σε απεργούς που εμποδίζουν την «ομαλή» καπιταλιστική ροή, σε «βολεμένους» συνδικαλιστές, σε ολόκληρους τομείς εργαζομένων, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, σε «άνομους» αντιεξουσιαστές, σε μετανάστες που «βρωμίζουν την πόλη», σε οροθετικές ιερόδουλες, στους κατοίκους της Χαλκιδικής που εναντιώνονται στη λεηλασία της περιοχής τους, σε οτιδήποτε εν τέλει δεν συνάδει με τον μονόδρομο των μνημονίων και της κοινωνικής φτωχοποίησης. Και πώς να μην το κάνουν, άραγε, οι διάφοροι Μπόμπολες, Αλαφούζοι, Βαρδινογιάννηδες, Αναστασιάδηδες κ.α., όταν αποτελούν συστατικό κομμάτι της αστικής τάξης, όταν σε αγαστή συνεργασία με το κράτος ευνοούνται εξόφθαλμα, με ρυθμούς fast track και κάτω από το τραπέζι, τα συμφέροντά τους; Το να αριθμήσουμε τα σκάνδαλα στα οποία είναι αναμεμειγμένοι οι ως άνω επιφανείς μιντιάρχες είναι περιττό. Τα ΜΜΕ τους, λοιπόν, με μπροστάρηδες τα πρόθυμα τσιράκια τους, είναι αυτά που αναλαμβάνουν να υπνωτίσουν την κοινή γνώμη, να την πείσουν για την «πάταξη της ανομίας».

Η αρχή έγινε με τους μετανάστες και την προκλητικά ονομαζόμενη αστυνομική επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Όπως διαβάζουμε στα δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, μέχρι τις 25/01/2013 είχαν προσαχθεί 73.100 μετανάστες, εκ των οποίων μόλις 4.352 δεν είχαν χαρτιά. Προσθέτοντας στα παραπάνω το συγκλονιστικό νούμερο των 59 συλλήψεων (μεταναστών και Ελλήνων) για άλλα αδικήματα όπως «κατοχή λαθραίων τσιγάρων, παρακώλυση κυκλοφορίας οχημάτων σε φωτεινούς σηματοδότες, παροχή καταλύματος σε μεγάλο αριθμό ατόμων και διευκόλυνση της παραμονής τους», γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι εφαρμόζεται ένα κυβερνητικά σχεδιασμένο κοινωνικό πογκρόμ με οδηγό την απόδοση συλλογικής ευθύνης. Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών επί υπουργίας Λοβέρδου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών επί Χρυσοχοΐδη σηματοδότησαν τη μετατόπιση της κρατικής πολιτικής προς την άκρα δεξιά και την υιοθέτηση της ατζέντας των, άρτι αφιχθέντων στην πολιτική σκηνή, νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Τα φασιστικά αυτά καθάρματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μακρύ χέρι του κράτους, ένας παρακρατικός μηχανισμός που σκοπό έχει τη διάσπαση της εργατικής τάξης, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής οργής από τον συρφετό της πολιτικής και αστικής τάξης σε κομμάτια της δικής μας τάξης, όπως οι μετανάστες. Η «αντισυστημικότητά» τους περιορίζεται στο κυνήγι και το μαχαίρωμα ανυπεράσπιστων μεταναστών, στην εναντίωση σε απεργιακούς αγώνες⁴ και στη λασπολόγηση ριζοσπαστικών πολιτικών κομματιών, από την αντιεξουσία/αναρχία μέχρι την αριστερά. Όταν όμως πρόκειται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών⁵ ή «να πάρουν θέση» αναφορικά με διωκόμενους συνδικαλιστές και εργαζόμενους (όπως αυτοί του μετρό),⁶ τότε τα παλικάρια με τα μούσκουλα βγαίνουν από το καβούκι του «αντισυστημικού» και σαν πραγματικοί γυμνοσάλιαγκες γίνονται κολαούζοι του συστήματος, του κράτους και του κεφαλαίου.

Στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, όπου στεγάζονται και οι καταλήψεις που δέχτηκαν την επίθεση του κράτους, παίζεται εδώ και καιρό ένα σημαντικό παιχνίδι. Η φτωχοποίηση και η υποβάθμιση αυτών των περιοχών δίνει την ευκαιρία σε μεγαλοκατασκευαστές, ντόπιους και μη, να υφαρπάξουν με ευτελή ποσά ολόκληρα τετράγωνα. Ο «πολύς» δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης έχει και αυτός τα συμφέροντά του. «Πέρα από τις δράσεις υπό άμεση χρηματοδότηση, στόχος είναι η Αθήνα να ενισχυθεί με πόρους και δομές μητροπολιτικού χαρακτήρα, ώστε να ωριμάσει προς υλοποίηση ένα 10ετές Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και να επιτευχθεί η χρηματοδότηση της Πρωτεύουσας, απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με πόρους ύψους €1,5 δις για την επόμενη προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ (2014-2020)», δήλωνε πριν από 6 μήνες.⁷ «Στα θέματα της ασφάλειας, που είναι πιστεύω το ζήτημα που απασχολεί περισσότερο τους κατοίκους της Αθήνας, είμαι πάρα πολύ οξύς και κατηγορηματικός, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των 18 μηνών», συνέχιζε. Για να δώσει το σύνθημα: «Υπάρχει δυστυχώς, στο 6ο διαμέρισμα κυρίως, μια κατάσταση που σε κάποιες όψεις της αγγίζει την ανομία… Αυτή η κατάσταση ανομίας στην πόλη πρέπει να αντιμετωπιστεί».

Αφού, λοιπόν, επί χρόνια οι νεοναζί χρυσαυγίτες έκαναν τη βρώμικη δουλειά του κράτους, με αφετηρία τον Άγιο Παντελεήμονα, ήρθε η ώρα το τελευταίο να δείξει την πυγμή του, να έρθει ως το πριγκιπόπουλο πάνω στις μηχανές των ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ και, με τη συμβολή των ΜΑΤ-ΕΚΑΜ, να προσφέρει ασφάλεια στην πριγκίπισσα κοινωνία, αφού πρώτα έχει λεηλατήσει βάναυσα το σώμα της. Και όταν το κράτος αναλαμβάνει, το παρακράτος κυκλοφορεί στη σκιά, μέχρις ότου χρειαστεί να ξαναβγεί στην πρώτη γραμμή. Μέχρι τα επόμενα μέτρα, που δεν είναι μακριά και που οι Στουρνάρες του πολιτικού συστήματος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι «είναι για καλό μας», για την Ανάπτυξη, ρε γαμώτο!

Στην πρώτη γραμμή της αντίστασης σε αυτά τα σχέδια κράτους-παρακράτους έστεκαν οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι στην περιοχή. Σε καιρούς που η ιδιώτευση, ο καταναλωτισμός, η επίδειξη νεοπλουτισμού στα σκυλάδικα και τα μπουζούκια, το lifestyle των Κωστόπουλων και των Λυμπέρηδων, το κιτς και η αποθέωση της μικροαστικής «κουλτούρας» και της αστικής ηθικής κυριαρχούσαν, οι καταλήψεις έστεκαν απελευθερωμένες από αυτόν τον «πολιτισμό». Έστεκαν απελευθερωμένες από το καπιταλιστικό τρίπτυχο «Δούλεψε-Κατανάλωσε-Πέθανε». Και μαζί τους απελευθερώθηκαν χιλιάδες άτομα που έμαθαν τι πάει να πει αντιεμπορευματικότητα στη δημιουργία, αλληλεγγύη στις κοινωνικές σχέσεις, συναίνεση στη λήψη αποφάσεων, οριζοντιότητα στις πολιτικές σχέσεις, αντίσταση στην καπιταλιστική καθημερινότητα, αντιφασισμός στην πράξη, δημιουργία ενός κόσμου αλλιώτικου, μέσα σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων και καπιταλιστικών ονειρώξεων.

Αυτές τις αξίες υιοθετούμε κι εμείς ως εργαζόμενοι/ες και άνεργοι/ες, ως επισφαλείς, ανασφάλιστοι, «μαύροι» και περιστασιακά εργαζόμενοι, ως μαχόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης. Πολλοί και πολλές από εμάς ήταν ζωτικά στοιχεία αυτών των καταλήψεων. Αλλά, και όσοι ή όσες δεν ήταν, μοιράζονταν και μοιράζονται κοινές αγωνίες, κοινή διάθεση για αγώνα, κοινή διάθεση για ζωή. Στους εργατικούς αγώνες σταθήκαμε δίπλα-δίπλα με τους «άνομους» των καταλήψεων, στις απεργίες πλαισιώσαμε από κοινού τα μπλοκ των σωματείων βάσης και των εργατικών συνελεύσεων, στις μάχες με τις δυνάμεις καταστολής βρεθήκαμε στο ίδιο οδόφραγμα, και στην ιδεολογική πάλη ενάντια στα αφεντικά και τα φερέφωνά τους μοιραστήκαμε πολλές φορές κοινό πολιτικό λόγο. Οι «άνομοι» καταληψίες δεν είναι εχθρός της εργατικής τάξης· αντίθετα, είναι μέρος της, εργαζόμενοι και άνεργοι, μέρος του αγώνα ενάντια στην συνεχιζόμενη κοινωνική λεηλασία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο σημαδεύουν τις καταλήψεις: γιατί στοχεύουν στα μυαλά μας, στα μυαλά όλων των εκμεταλλευμένων.

Η κρατική καταστολή των καταλήψεων θα μας βρει απέναντί της. Η απάντηση στην επίθεση στους αυτοοργανωμένους χώρους είναι υπόθεση όλων μας, όχι μόνο των συντρόφων/ισσών που τις διαχειρίζονται αλλά όλων των καταπιεσμένων, όλων αυτών που νιώθουν ότι βάλλονται από το κράτος και το κεφάλαιο.

“Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε νέους νόμους ή να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις, όταν οι νόμοι παραβιάζονται; Είναι καιρός να βάλουμε το σπίτι μας σε τάξη.”

Ο ίδιος ανώνυμος κυβερνητικός, στους NY Times

 

 

Σωματεία Βάσης, Εργατικές Συνελεύσεις, Συνδικαλιστές Βάσης

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.)

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού (Σ.Σ.Μ)

Σωματείο Βάσης Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α)

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (Κατάληψη ΕΣΗΕΑ)

Συνέλευση Βάσης Τεχνικών Κινηματογράφου & Τηλεόρασης (Συ.Βα.Τε.Κ.Τ.)

Πρωτοβουλία εργαζομένων στους χώρους του μετρό “Ταξικό Μέτωπο”

Συνέλευση Συνδικαλιστών Βάσης Λοιπών Επαγγελμάτων

 

1 Βλ. https://www.nytimes.com/2013/01/21/world/europe/bomb-attacks-in-greece-raise-fear-of-revived-radicalism.html?pagewanted=all.

2 «“Τρομοκράτες” κατά τον Αντ. Σαμαρά η ΠΟΕ-ΟΤΑ» (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=737137).

3 Στις 17/01/2013, ο Σεχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε την ώρα που πήγαινε με το ποδήλατό του στη δουλειά του (http://www.left.gr/article.php?id=21473).

4 Χρυσή Αυγή Μαγνησίας: «Η πρόταση της Ελληνικής Χαλυβουργίας προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά. Ασφαλώς, είναι απολύτως δυσάρεστο να μειώνονται οι αποδοχές των εργαζομένων, ωστόσο το περιορισμένο χρονικό διάστημα ισχύος του πενταώρου αποδεικνύει ότι η εργοδοσία δεν επιθυμεί να προβεί σε απολύσεις» (http://www.zougla.gr/blog/article/572621).

5 «Κατά της φορολόγησης των εφοπλιστών η Χρυσή Αυγή» (http://tvxs.gr/news/ellada/kata-tis-forologisis-ton-efopliston-i-xrysi-aygi).

6 «“Πλάτη βάζει” η Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση για την απεργία του Μετρό» (http://alterthess.gr/content/plati-bazei-i-xrysi-aygi-stin-kybernisi-gia-tin-apergia-toy-metro).

7 Βλ. http://www.cityofathens.gr/node/20284

Related Images:

Αναδημοσίευση από: http://www.yfanet.net/

 

Βιώνουμε την κρίση και ταυτόχρονα την απόπειρα ξεπεράσματός της από την πλευρά του κεφαλαίου. Και αυτό σημαίνει: αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων, επίταση της εκμετάλλευσης, υποτίμηση της εργασίας, εξαθλίωση, πειθαρχία και κατάθλιψη. Η κερδοφορία των αφεντικών απειλήθηκε από τη γενικευμένη άρνηση των εκμεταλλευόμενων να συναινέσουν στην ίδια τους τη συμφορά. Αγώνες αμυντικοί καθώς και στιγμές συλλογικής ανυποταξίας, όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, κατόρθωσαν σε μεγάλο βαθμό να μπλοκάρουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή της καπιταλιστικής σχέσης, γι’ αυτό και αυτή επιστρέφει πλέον με εκδικητικότητα. Το ξεπέρασμα της κρίσης από την πλευρά ξένων και ντόπιων αφεντικών απαιτεί τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας (π.χ. μετανάστες χωρίς χαρτιά, οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες) να πεταχτούν στα αζήτητα για να πειθαρχήσουν οι υπόλοιποι. Σημαίνει ότι θα πρέπει να εξοικειωθούμε με την ανέχεια, να σκύψουμε το κεφάλι και να προσαρμοστούμε αν θέλουμε να τη βγάλουμε. Ο καπιταλισμός μας επιφυλάσσει μία νέα κόλαση αλλά πλέον δε ντρέπεται να το παραδεχθεί.

Η αναδιάρθρωση δε μπορεί να αφήσει ανέπαφες τις πολιτικές μορφές. Το κράτος συρρικνώνει τον αναδιανεμητικό του ρόλο, ενώ μετατρέπει τις πενιχρές κοινωνικές παροχές σε πριμ αποδοτικότητας. Ταυτόχρονα παρεμβαίνει δυναμικά στην οικονομία με σκοπό την προάσπιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την επανεκκίνηση ενός νέου κύκλου συσσώρευσης. Κυρίως, όμως, επιχειρεί να διαχειριστεί την κοινωνική δυσαρέσκεια μέσα από την άμεση αντιπαράθεση και τη δια ροπάλου επιβολή της τάξης. Η περίοδος της αφομοίωσης μέσω κοινωνικών παροχών έχει παρέλθει. Αυτό που μπορεί να υποσχεθεί πλέον η κρατική μορφή είναι η πειθαρχία και η σιωπή του νεκροταφείου. Η διαδικασία αυτή έχει από καιρό ξεκινήσει με την καταστολή των εξεγερτικών στιγμών, την αντιμετώπιση των μαζικών πορειών, τη μετωπική σύγκρουση με το κίνημα των πλατειών, την εκκένωση καταλήψεων όπως αυτή της Χαλυβουργικής ή των εργολαβικών εργαζόμενων του Α.Π.Θ., την ανένδοτη στάση στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Το πρόσφατο ανθρωποκυνηγητό των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών και οι επιχειρήσεις-σκούπα του Ξένιου Δία για τους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, ιδιαίτερα δε η διαχείριση των παραπάνω στη δημόσια σφαίρα, εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Τελευταία σελίδα στην εποποιία της κρατικής βαρβαρότητας, η επίθεση στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους που ξεκίνησε με την εκκένωση της κατάληψης ΔέΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη και της κατάληψης στη Βέροια, επεκτάθηκε με την έφοδο στα στέκια της ΑΣΟΕΕ, τη φίμωση του 98FM και την εκκένωση της Βίλας Αμαλίας, συνεχίστηκε με την επίθεση στην κατάληψη Σκαραμαγκά και την αστυνομική επέμβαση στη κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. Και έπεται συνέχεια.

Ωστόσο, η Λέλας Καραγιάννη παραμένει κατάληψη, ενώ έχει προηγηθεί η δυναμική προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλας Αμαλίας. Οι κινήσεις αυτές μαζί με το μέγεθος και το εύρος του κινήματος αλληλεγγύης σε ολόκληρη την επικράτεια δείχνουν το εξής: ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Η στρατιωτικού τύπου διαχείριση δεν αρκεί για να επιλύσει το κοινωνικό ζήτημα και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να έχει κοντά ποδάρια. Η κατασταλτική πολιτική αναπόφευκτα προσκρούει πάνω στην πραγματικότητα των κοινωνικών αγώνων, όπως αυτοί λαμβάνουν χώρα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, έχοντας ως στιγμή τους και την υπεράσπιση των κατειλημμένων χώρων. Σε αυτήν τη συγκυρία δεν μπορούμε παρά να διατηρούμε μια θερμή αγκαλιά για τις απανταχού καταλήψεις και να ενημερώσουμε φίλους και εχθρούς ότι:

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε ως απόπειρες εναντίωσης στην υποτίμηση της ζωής μας. Στους κατειλημμένους χώρους στεγάζονται συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια, βιβλιοθήκες και κινηματογραφικές προβολές, καφενεία και αυτομορφωτικές διαδικασίες, μαθήματα και τυπογραφικά εγχειρήματα, συναυλίες και εκδηλώσεις, δομές αναπαραγωγής και εργαστήρια ανατροπής, το χτίσιμο μιας αντικουλτούρας και το ακόνισμα της κριτικής του καπιταλιστικού κόσμου. Αυτό που διασώζεται στους κατειλημμένους χώρους δεν είναι απλά και μόνο η θέλησή μας να επιβιώσουμε, αλλά –και αυτό είναι απείρως πολυτιμότερο– η επιθυμία μας για μια ζωή καλύτερη, η ανυποταξία στο φτώχεμα της ύπαρξής μας, η άρνησή μας να βολευτούμε με ψίχουλα. Εκεί καταφεύγει η μνήμη στιγμών όπου οι εκμεταλλευόμενοι απολάμβαναν μια μεγαλύτερη δύναμη, εκεί φωλιάζει και ο πόθος για μια νέα έφοδο στον ουρανό. Τον πλούτο του κόσμου τον διεκδικούμε, δεν τον χαρίζουμε. Και αυτό δε σημαίνει ότι παλεύουμε μόνο για μια δουλειά ώστε να επιβιώνουμε ή για έναν καλύτερο μισθό. Σημαίνει ακόμη ότι αγωνιούμε για τις ποιότητες εκείνες που κάνουν τη ζωή άξια να βιωθεί: για την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη, για τη συλλογική μας αυτομόρφωση, για να ανθίσουν σεξουαλικότητες που καταπνίγονται και να ανακαλύψουμε νέα χάδια.

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε ως παράθυρα σε νέες κοινωνικές σχέσεις αμεσότητας και χαριστικότητας. Απαιτούμε τον κοινωνικό πλούτο, ωστόσο ασκούμε κριτική στο σύστημα που τον συσσωρεύει και στις σχέσεις μέσα από τις οποίες παράγεται. Καλύπτουμε και διευρύνουμε τις ανάγκες μας, ενώ ταυτόχρονα διερωτόμαστε πάνω στο περιεχόμενό τους και στον τρόπο μέσα από τον οποίο τις ικανοποιούμε. Ακόμη και αν κουβαλούν τις αντιφάσεις κάθε εγχειρήματος μέσα στον καπιταλισμό, οι καταλήψεις αντιστέκονται σε κάθε μορφή διαμεσολάβησης. Τη διαμεσολάβηση των ειδικών, του επίσημου συνδικαλισμού και των πολιτικών κομμάτων. Τη διαμεσολάβηση του χρήματος και των εμπορευματικών σχέσεων. Ως κοινωνικοί χώροι όπου πληθαίνουν οι αντιεμπορευματικές χειρονομίες, αμφισβητούν ξεκάθαρα ένα κόσμο που μετατρέπει τις ανθρώπινες σχέσεις σε σχέσεις μεταξύ πραγμάτων. Οι κατειλημμένοι χώροι στεγάζουν την εναντίωση στον εθνικισμό, την αλληλεγγύη στους μετανάστες, την αμφισβήτηση της έμφυλης ιεραρχίας. Εδώ οικοδομούνται σχέσεις ισοτιμίας, χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς. Εδώ βρίσκει έδαφος ο πόθος για την καταστροφή της καπιταλιστικής σχέσης. Εδώ ανθίζουν μικροί κομμουνισμοί που κουβαλούν υπομονετικά νερό στην έρημο του πραγματικού. Μέχρι η ξηρά να ξαναγίνει θάλασσα. Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε ως κομμάτι των κοινωνικών αγώνων. Οι καταλήψεις δε θα ήταν εφικτές χωρίς τις διάχυτες κοινωνικές αρνήσεις, χωρίς την κοινωνική ανυποταξία όπως αυτή εκφράζεται στους χώρους δουλειάς, σε σχολεία και πανεπιστήμια, στους δρόμους της πόλης, πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών. Οι κατειλημμένοι χώροι θα ήταν αδιανόητοι αν δεν υπήρχε ένα συνεχές κοινωνικό ρεύμα αμφισβήτησης των εκμεταλλευτικών σχέσεων, της εθνικής ενότητας, της έμφυλης ιεραρχίας, του εκβιασμού της πυρηνικής οικογένειας. Σε αυτήν την κίνηση χρωστούμε την ύπαρξή μας και αυτήν επιθυμούμε να ανατροφοδοτούμε με την καθημερινή μας πράξη. Το ζήτημα δεν είναι η υπεράσπιση τεσσάρων τοίχων· είναι η διάσωση δικτύων, σχέσεων και δομών, ένα ακόμη ανάχωμα στην επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης, η περιφρούρηση της δυνατότητάς μας να αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα που προελαύνει. Υπεράσπιση των καταλήψεων, λοιπόν, σημαίνει επιστροφή στα κοινωνικά πεδία και ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων, επέκταση και πολλαπλασιασμός τους, και όχι απλώς στείρα προπαγάνδιση της ύπαρξής μας. Η διάσωση των καταλήψεων πρέπει να γίνει μέρος μιας συνολικής κοινωνικής αντεπίθεσης ενάντια στην ένταση της εκμετάλλευσης, την υποτίμηση της ζωής μας, τη σκλήρυνση του κρατικού αυταρχισμού, την επέλαση του φασισμού, του ρατσισμού και της έμφυλης βίας, αλλιώς θα βρεθεί εγκλωβισμένη στα στενά πλαίσια μιας πολιτικής ταυτότητας.

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε χωρίς αυτόκλητους σωτήρες και καλοθελητές. Γνωρίζουμε πως ο πολιτικός ρεφορμισμός, η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση, η συνδιαχείριση της μιζέριας μας, τα γνωστά πολιτικά μαγαζιά που στην ταμπέλα τους αναγράφουν κοινωνική αντεπίθεση και στο βάθος κάλπη, θα εμφανιστούν πρόθυμα να μας ενσωματώσουν, αρκεί και εμείς να αποδειχθούμε ψύχραιμοι και νουνεχείς, ρεαλιστές και υπεύθυνοι, άοσμοι, άχρωμοι, άγευστοι. Το σενάριο γνωστό. Αποδοχή της αυτοοργάνωσης αρκεί να μην αμφισβητεί τις σχέσεις εξουσίας. Θεσμική αντιπροσώπευση των κινηματικών διεργασιών και μετατροπή του κοινωνικού ζητήματος σε αίτημα αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών. Απονέκρωση των κοινωνικών αντιστάσεων μέσα από την πριμοδότηση εκείνων μόνο των αγώνων που καταφάσκουν σε όψεις της εκμετάλλευσής μας και καταδίκη όσων δε χωρούν στο σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο διακυβέρνησης. Ούτε βέβαια και χρειαζόμαστε τις κάθε μορφής πρωτοπορίες που εμφανίζονται στο εσωτερικό των κινημάτων και οι οποίες αδιαφορούν για τα πεδία του κοινωνικού ανταγωνισμού, για τον τρόπο, την ένταση και τις μορφές που παίρνει η αντίσταση στην αναδιάρθρωση μέσα στους κοινωνικούς χώρους. Ας το πούμε για άλλη μια φορά: γνωρίζουμε πώς να μιλάμε για αυτό που κάνουμε και πώς να το υπερασπιζόμαστε. Δεν έχουμε την ανάγκη πολιτικών διαμεσολαβητών, ούτε πρωτοποριών να μιλούν εξ ονόματός μας και να υποδεικνύουν μορφές και τρόπους δράσης. Θα υπερασπιστούμε τα περιεχόμενα και τις δομές μας μέσα από διαδικασίες που εδώ και καιρό έχουμε επιλέξει: δημόσια, αυτόνομα, κινηματικά και ακηδεμόνευτα.

Τις καταλήψεις θα τις υπερασπιστούμε μαζί με τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στην απαξίωση της ζωής του. Αν αυτοί που επιδιώκουν να διευθύνουν τις ζωές μας εκτιμούν ότι οι καταλήψεις είναι απομονωμένες νησίδες, αποκομμένες από την κοινωνική κίνηση, να το ξανασκεφτούν. Οι κατειλημμένοι χώροι λειτουργούν ως τόποι συνάντησης, ως κόμβοι κυκλοφορίας των αγώνων, ως σημεία συλλογικοποίησης των ανήσυχων υποκειμένων, ως χώροι διάχυσης αντισυστημικών λογικών. Οι καταλήψεις εδώ και καιρό είναι διαμπερείς στα ρεύματα του κοινωνικού ανταγωνισμού, αφουγκράζονται κάθε απόπειρα κοινωνικής απειθαρχίας, διατηρούν πόρτες διάπλατα ανοιχτές σε όσες αγωνίζονται για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Τα κοινωνικά ριζώματα είναι υπαρκτά και εκτεταμένα, ικανά να κπλήξουν όποιον αποπειραθεί να αναμετρηθεί μαζί τους.

Την κατάληψη του εργοστασίου της Υφανέτ θα την υπερασπιστούμε με αποφασιστικότητα αλλά και με το χέρι απλωμένο σε όσους μοιραζόμαστε την ίδια τύχη. Θα την υπερασπιστούμε με το φως της μέρας, στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης μας, στις γειτονιές και στους χώρους της καθημερινής μας εκμετάλλευσης. Με φόβο και με πάθος, με νύχια και με δόντια. Γιατί ξέρουμε πώς να γινόμαστε επικίνδυνες, αλλά και από χαμόγελα γνωρίζουμε. Η Υφανέτ θα παραμείνει χώρος ανοιχτός, κοινωνικός, χώρος αγώνων και ανατροπών. Η Υφανέτ θα παραμείνει κατάληψη.

 

Related Images:

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ ΣΤΡΙΜΩΧΝΟΥΝ ΤΗ ΓΑΤΑ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ.

Η ΓΑΤΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ…

 

Related Images:

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους 7 διωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσες και στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά. Πέμπτη 24/01, 9 πμ δικαστήρια Ευελπίδων.

 

Related Images:

Αναδημοσίευση από το  http://villa-amalias.blogspot.gr/

9η Γενάρη 2013: Υπάρχουν κάτι ξημερώματα…

           αφιερωμένο στον σύντροφο Σ. που μας λείπει…

…Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, o ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου… Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…

Λίγα σκόρπια λόγια, λίγες ανάκατες λέξεις για εκείνο το ξημέρωμα της 9ης Γενάρη 2013 που 92 σύντροφοι και συντρόφισσες καταστήσαμε το «αδιανόητο» σε χειροπιαστή πραγματικότητα. Για εκείνο το ξημέρωμα που το ξυπνητήρι δεν ήχησε σαν καταναγκασμός αλλά σαν προσκλητήριο για την επιβεβαίωση της κυριολεξίας των ιδεών μας, των πράξεων μας, της ίδιας της ζωής μας. Για εκείνα τα γοργά βήματα προς τη Βίλα Αμαλίας που τα κάναμε σχεδόν χωρίς να πατάμε στο έδαφος. Για την ευχαρίστηση που γεμίσαμε μόλις αντιληφθήκαμε ότι ναι τα καταφέραμε να πιάσουμε στον ύπνο τους ένοπλους φρουρούς της αστικής νομιμότητας. Για την ικανοποίηση που νοιώσαμε εκείνες τις 2 ώρες που βρεθήκαμε και πάλι μέσα στο Μεγάλο Σπίτι του Κινήματος. Για τα γρυλίσματα των ματατζήδων και των δελτάδων μόλις συνειδητοποίησαν το κάζο που είχαν πάθει και το οποίο προσπάθησαν να επουλώσουν με ότι είχαν πάνω τους και μέσα τους από βρισιές, απέλπιδες κλωτσιές στις πόρτες, δακρυγόνα και ασφυξιογόνα. Για τις καθαρές κουβέντες που τους ειπώνονταν και σίγουρα θα τις θυμούνται για όλη την υπόλοιπη δολοφονική σταδιοδρομία τους: άντε γεια, εδώ είναι το σπίτι μας, πάρτε τηλέφωνο τον Δένδια, χαιρετίσματα στον Παναγιώταρο. Για την αμηχανία που διακρίνονταν κάτω από τις κουκούλες των ρόμποκοπ-εκαμιτών. Για τις συντροφικές αλυσίδες μας, τα αδιάκοπα συνθήματα μας, τα καθαρά βλέμματα μας, τα χαμόγελα μας, τις υψωμένες γροθιές μας προς τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες που βρέθηκαν κοντά μας όταν το κράτος των αφεντικών μας αιχμαλώτισε και μας στοίβαξε στις κλούβες του. Για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κατέλαβαν τα γραφεία της πιο ξεφτιλισμένης εκδοχής της κυβερνώσας «αριστεράς». Για την αυθόρμητη συγκέντρωση στο υπουργείο οικονομικών και τη ματαίωση της φιέστας του ρέιντζερ πρωθυπουργού. Για τη θλίψη στο άκουσμα της εκδικητικής εισβολής στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Για εκείνα τα μερόνυχτα στη γ.α.δ.α που κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε, ακόμα και αυτή η κτιριακή επιτομή της Εξουσίας, μια δική μας προσωρινή κατάληψη. Για τ’ αστεία μας και τους χαβαλέδες μας που τους δημιουργούσαν εκνευρισμό. Για το αντιφέγγισμα απ’ τα φώτα της Μητρόπολης πάνω στα θολά τζάμια των κρατητηρίων. Για τη μασίφ και περήφανη στάση μας μπροστά σε ένστολους και ασφαλίτες, σε ανακριτές και εισαγγελείς. Για τη χαρά στο άκουσμα κάθε κίνησης αλληλεγγύης που πραγματωνόταν εκτός των τειχών. Για τους δικηγόρους που με ανιδιοτέλεια στάθηκαν στο πλάι μας. Για όλους εμάς, αναρχικούς και κομμουνιστές, αυτόνομους και αντιεξουσιαστές, αδέσποτους και ανέστιους, τρελαμένους και σαλταρισμένους, αλάνια και μάγκισσες, «παλιούς» και «νέους», ίσους και διαφορετικούς. Για τις πολλές χιλιάδες των ανδρών και των γυναικών του κόσμου της Αντίστασης και του Αγώνα που στις 12 Γενάρη 2013 γράψανε ιστορία. Για την ατάκα συγκρατούμενου συντρόφου στο άκουσμα του μεγέθους αυτής της ανθρωπόπλημμύρας: το φυτίλι ποτέ δεν βλέπει την έκρηξη. Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, για όλους τους λόγους του κόσμου, να μην κάνουμε βήμα πίσω, να μην υποχωρήσουμε, να μην απογοητευτούμε, να μην λιγοψυχίσουμε, να συνεχίσουμε να ζούμε και ν’ αγωνιζόμαστε με αξιοπρέπεια ενάντια στην χούντα της εποχής μας, για τον δικό μας κόσμο, για τους δικούς μας κόσμους, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία. Γιατί ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Γιατί ότι είπαμε ισχύει. 

Γιατί όπως λέει και ένα παλιό βιλιώτικο άσμα: …Η δύναμη είσαι εσύ, η δύναμη είναι μέσα σου, νιώσε ξεχειλίζει από τη θέλησή σου, ζήσε τη ζωή σου μας εσύ τη θέλεις, η μόνη εξουσία είναι ο εαυτός σου, μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, μπορούμε να διώξουμε το όραμα του τέλους, που φαίνεται πολύ κοντά, μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι, σαν άνθρωποι περήφανοι και άνθρωποι ελεύθεροι, μπορούμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο και να δούμε, μια ολόκληρη ζωή χαράς που μας περιμένει…

 

 1 από τους 92 από τους 10.000 από τους…

                                                                                                                                                                                  από τα σωθικά της Μητρόπολης 17.1.13

Related Images:

Related Images: