“Οι μέρες αυτής της κοινωνίας είναι μετρημένες· τα δίκια και οι χάρες της ζυγίστηκαν και βγήκαν λειψά· οι κάτοικοί της χωρίστηκαν σε δυο κόμματα εκ των οποίων το ένα επιθυμεί την καταστροφή της”.

Γκυ Ντεμπόρ, “Πρόλογος στην τέταρτη ιταλική έκδοση της “Κοινωνίας του Θεάματος”

Στις 27/7, στη Θεσσαλονίκη, μετά από συντονισμένη επιχείρηση των ιδιοκτητών (ΑΠΘ, Εκκλησίας και ιδιώτη) και της αστυνομίας εκκενώνονται τρεις καταλήψεις στέγασης/φιλοξενίας προσφύγων/μεταναστ(ρι)ών: το Ορφανοτροφείο, η κατάληψη Hurriya στην Καρόλου Ντηλ και η κατάληψη στο “Μανδαλίδειο” στη Λ. Νίκης. Τρία εγχειρήματα στα οποία οι μετανάστ(ρι)ες/ πρόσφυγες έζησαν στιγμές έμπρακτης αλληλεγγύης καθώς οι υποδομές των καταλήψεων τους έδιναν πρόσβαση σε στέγαση, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε αντίθεση με την “εναλλακτική” που το ρατσιστικό ελληνικό κράτος τους επιφυλάσσει : Τον εγκλεισμό στα κέντρα κράτησης (δηλ. τα στρατόπεδα συγκέντρωσης), σε συνθήκες αθλιότητας και υποταγής.

Όλα τα εξουσιαστικά καθάρματα – κράτος, κυβέρνηση, Δήμος, ακαδημαϊκοί λακέδες και δημοσιογραφικά φερέφωνα, το μισαλλόδοξο παπαδαριό και ιδιώτες συνεργάστηκαν άψογα και σχεδιασμένα για να χτυπήσουν αυτό που πάντα θα τους φοβίζει: την αμφισβήτηση στην πράξη και τις ρήξεις που ανοίγουν οι δράσεις των από κάτω, η έμπρακτη αλληλεγγύη, οι κοινότητες αγώνα και ελευθερίας ντόπιων και μετανστ(ρι)ών που χτίζουμε καθημερινά. Έτσι αφού πρώτα δημιούργησαν κατάλληλο κλίμα, ουρλιάζοντας επί μέρες, με αφορμή την διοργάνωση της συνάντησης του No Border camp στο ΑΠΘ, για την ανάγκη να επέμβει το κράτος προς απακατάσταση της “τάξης” και του “νόμου”, τελικά με τον τρόπο που ξέρουν, μέσα στη νύχτα και σαν “κλέφτες”, επιτέθηκαν και εκκένωσαν τις καταλήψεις, συλλαμβάνοντας 74 μετανάστες/ριες και αλληλέγγυες/ους.

Στην περίπτωση μάλιστα του Ορφανοτροφείου, οι μισάνθρωποι ρασοφόροι της Εκκλησίας προχώρησαν στην άμεση κατεδάφισή του, μην επιτρέποντας καν στους αλληλέγγυους/ες να αδειάσουν τα δωμάτια από πολύτιμο ιατροφαρμακευτικό υλικό και προμήθειες, που είχαν συγκεντρωθεί για την κάλυψη των αναγκών τόσο οικογενειών όσο και μεμονωμένων ατόμων, με αποτελεσμα αυτό να καταστραφεί κάτω από τα συντρίμια της κατάληψης. Έδειξαν, έτσι, αυτοί οι “εκπρόσωποι του Θεού επί της γης”, για μια ακόμα φορά πόσο χυδαία συνδυάζουν στα έργα και στα λόγια τους το θρησκευτικό μίσος, τον ρατσισμό και την εκδικητικότητα με την ακόρεστη δίψα για χρήμα και μπίζνες, αφού είναι γνωστό ότι πίσω από το Ορφανοτροφείο παίζεται ένα αλισβερίσι εκατομμυρίων σε σχέση με την “αξιοποίησή” του από το παπαδαριό.

Η συγκυρία της επίθεσης αυτής του κράτος και των κολαούζων του δεν είναι φυσικά τυχαία. Το ανταγωνιστικό κίνημα κατάφερε όλον αυτό τον ενάμιση χρόνο που οι μετανάστριες/ες αναγκάζονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες να ρισκάρουν το πέρασμά τους στην Ευρώπη, να αποτελέσουν ένα σημαντικό ανάχωμα τόσο στις ρατσιστικές πολιτικές του ελληνικού και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών όσο και στις διάχυτες φασιστικές τάσεις που αυτές οι πολιτικές ενισχύουν. Δημιούργησαν μέσα στις πόλεις ζώνες αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας απέναντι στις Αμυγδαλέζες, στις Ειδομένες, το Σχιστό και τις Μόριες του ελληνικού κράτους. Αμφισβήτησαν με αποτελεσματικό και ευρύτερα κοινωνικά αποδεκτό τρόπο το μονοπώλιο της αριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησης του ελληνικού κράτους στην αλληλεγγύη.

Γίνεται, λοιπόν, απόλυτα ζωτική ανάγκη για το ελληνικό κράτος, ενόψει της καινούριας φάσης του κοινωνικοταξικού πολέμου που προαλείφεται, με την όξυνση της επίθεσης και της παραπέρα υποτίμησης των προλεταριοποιημένων και εξαθλιωμένων στρωμάτων της κοινωνίας, να ανακτήσει αυτό το μονοπώλιο της διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών εξαλείφοντας τις εστίες αγώνα στις οποίες επανοηματοδοτούνται νέα κοινωνικοπολιτικά περιεχόμενα και χτίζονται νέες αντιστάσεις των από τα κάτω, πέρα από διαχωρισμούς φυλής και θρησκείας. Όποιες δομές υπάρχουν θα πρέπει να είναι πλήρως ελεγχόμενες και ενσωματωμένες στα “δίκτυα αλληλεγγύης” του “καλού μπάτσου” του ελληνικού κράτους, της αριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Άλλωστε αυτή η κυβέρνηση απέδειξε ότι ξέρει καλύτερα από τους προκατόχους της να χειρίζεται τις εστίες κοινωνικής αντίστασης καταφέρνοντας να περάσει με τον πιο “ανώδυνο” τρόπο μέτρα που ο “κακός μπάτσος” του ελληνικού κράτους, η πρώην μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μάλλον δεν θα μπορούσε να επιβάλλει χωρίς κόστος και σοβαρές κοινωνικές αντιστάσεις. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει για το κεφάλαιο η ιδανικότερη που θα μπορούσε να έχει, ώστε να τελειώνει μια και καλή με το προλεταριάτο και τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που ακόμα αντιστέκονται.

Ο “καλός μπάτσος” είναι πολύ πιο επικίνδυνος γιατί διακρίνεται από την ικανότητα να ενσωματώνει πέρα από την φυσική καταστολή και την ιδεολογική καταστολή και την προπαγάνδα (κάτι που εξηγεί, μεταξύ άλλων την μεγαλύτερη “αποτελεσματικότητα” της αριστερο-ακροδεξιάς συγκυβέρνηση μέχρι τώρα). Να “διαπαιδαγωγεί” τον ταξικό αντίπαλο. Κάτι που είναι ενδεικτικό βέβαια και της εμβάθυνσης του εκφασισμού και της όξυνσης της επίθεσης στους από κάτω.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε πολύ σοβαρά λοιπόν τις δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη κου Τόσκα μετά τις εκκενώσεις, με τις οποίες αφενός εξαπολύει μια “ιδεολογική” επίθεση στον κόσμο του αγώνα, στις καταλήψεις και τις δομές αλληλεγγύης λέγοντας ότι είναι “χωρίς αιτία”, ότι αποτελούν “καρικατούρα συμβόλων που προκαλούν ανασφάλεια στον περίγυρο” και “ψευδαίσθηση ελευθερίας” και, αφετέρου, νουθετεί τους νέους και τις νέες να “οργανώνονται στην Αριστερά” αφού αυτό που χρειάζεται είναι “μαζικοί αγώνες, όχι αυτόνομες καταλήψεις από ορισμένα παιδιά”. Για να πει επίσης, συνεχίζοντας το οργουελικό παραλήρημα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την αριστερά των δικαιωμάτων, εργασιακών και δημοκρατικών, και των μαζικών αγώνων. Δεν παρέλειψε ακόμα να επαναλάβει και τις γνωστές ανοησίες Καμίνη, ο οποίος επίσης φρόντισε να επιτεθεί στις καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας “υπενθυμίζοντάς” μας ότι η υπευθυνότητα απαιτεί οι μετανστάτες/ριες να οδηγούνται στις κυβερνητικές “δομές φιλοξενίας”. Λίγες ώρες αργότερα, όμως, σε μια από αυτές τις “δομές φιλοξενίας”, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο παλιό εργοστάσιο της “Softex”, η 29χρονη μετανάστρια Αζάζ Ράγκντα παθαίνει επιληπτική κρίση στο μπάνιο και καταλήγει με ανακοπή καρδιάς καθώς δεν υπήρχε ασθενοφόρο και γιατροί. Ένας θάνατος που προστίθεται σε άλλους θανάτους μεταναστών στο πρόσφατο παρελθόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας και αλλού. Ποιος είπε ότι το ελληνικό κράτος δεν έχει συνέχεια;

Το περιστατικό αυτό μόνο μεμονωμένο δεν είναι. Ο κος Τόσκας και τα υπόλοιπα κυβερνητικά τσιράκια έχουν να λογοδοτήσουν σε χιλιάδες εξαθλιωμένους ντόπιους και μετανάστες για τους θανάτους στο Αιγαίο, τον εγκλωβισμό χιλιάδων οικογενειών μεταναστών και προσφύγων στα ελληνικά εδάφη, τις επαναπροωθήσεις που για χιλιάδες συνεπάγονται τον θάνατο ή απάνθρωπες συνθήκες εγλεισμού, την καθημερινή υποτίμηση των ζωών μας, την φτώχεια και την απελπισία. Έχουν να λογοδοτήσουν για ένα δυστοπικό παρόν, για το οποίο, όμως, έχουμε, ταυτόχρονα, τα δικά μας εργαλεία να το καταστρέψουμε. Για να πραγματώσουμε την κοινωνική επανάσταση, την κοινωνία της αλληλλεγύης της ισότητας και της ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Για την Αναρχία

Συνέλευση Κατάληψης Ανάληψης