ΤΡΙΤΗ 24/8 18:00 ΠΟΡΕΙΑ (Πλ. ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ)
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν γνωρίζει από «θερινή ραστώνη» και επιταχύνει τον ολοκληρωτικό του πόλεμο επιδιώκοντας να προκαταβάλει τα μελλούμενα στο πεδίο των κοινωνικών-ταξικών ανταγωνισμών. Από την ταυτόχρονη εκκένωση 3 κατειλημμένων εγχειρημάτων στην πόλη της Πάτρας και την σύλληψη 5 συντρόφων-ισσων μέχρι την θεαματική έφοδο στον χώρο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και τα πολιτικά εγχειρήματα που βρίσκονται στον χώρο του, και από την καταστολή της εξεγερμένων στη κόλαση της Αμυγδαλέζας (και τον συνακόλουθο διασυρμό τους μέσα από τους αστυνομικούς και δικαστικούς βασανισμούς καθώς και τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό) μέχρι την ωμή ενσάρκωση της συστημικής βίας και του κοινωνικού εκφασισμού μέσα από τον θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη για «ένα εισιτήριο», το καθεστώς επιχειρεί να κερδίσει κρίσιμο έδαφος εν όψει των μαχών που έρχονται. Να εμπεδώσει με εμφατικό τρόπο την απόλυτη κυριαρχία των μηχανισμών και των προσταγών του μέσα από «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» ενάντια σε διαρκείς και σταθερές εστίες αντίστασης (καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κ.α), μέσα την κήρυξη του «ηθικού πανικού» και την δαιμονοποίηση των αοράτων που συνωστίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα από την κατασταλτική περίφραξη της κοινωνικής οργής όταν αυτή βρίσκει αφορμές και εδάφη να αρθρώσει την άγρια δυναμική της.
Ο πανικός του καθεστώτος να δείξει την σιδηρά αποφασιστικότητά των επιλογών του προς τους υπηκόους του σε πολλαπλά επίπεδα (από την εκτέλεση του Μάριον Κόλα μέχρι τα πολυδιαφημιζόμενα «σαφάρια» του ΣΔΟΕ…) αποκαλύπτει την βαθιά επίγνωση της ρευστότητας των κοινωνικών ισορροπιών και σχέσεων που ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής πρότασης και προοπτικής, οφείλουν να «τσιμεντωθούν» στα στεγανά του Νόμου και της Τάξης. Ταυτόχρονα, οι μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν να κρύψουν και τον πανικό τους απέναντι στο ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έντασης ή έκρηξης η οποία θα μπορέσει να καταστήσει τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα με σαφήνεια καθώς και να συμπυκνώσει ευρύτερες δυναμικές αντίστασης και ρήξης. Ένα τέτοιο παράδειγμα εκτυλίχτηκε τον περασμένο Ιούλιο με αφορμή την απεργία πείνας του αναρχικού Κ.Σακκά όπου το κράτος αναδίπλωσε ταχύτατα την «αυστηρότητά» του (έστω και προσωρινά) μπροστά στο ενδεχόμενο όξυνσης της κοινωνικής έντασης εν μέσω «τουριστικής περιόδου». Από αυτήν την βαθιά αντίφαση μπορεί να εξηγηθεί και η επιχείρηση αστυνομοκρατίας ολόκληρου του Περιστερίου αμέσως μετά τον θάνατο του 19χρονου Θ.Καναούτη. Το σημείο της δολοφονίας, λίγα μέτρα από το κεντρικότερο σημείο του Περιστερίου, μέχρι και σήμερα παραμένει μια απαγορευμένη ζώνη για οποιονδήποτε περίοικο, φίλο ή συγγενή του Θανάση, διαδηλωτή ή αγωνιζόμενο άνθρωπο που θέλει να εκφράσει την οργή απέναντι στην βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό. Αναπόφευκτα, όμως, οι απαντήσεις έχουν ήδη αρχίσει να αρθρώνονται και στο Περιστέρι και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και πόλεις της περιφέρειας.
Την στιγμή που το Θηρίο μας δείχνει τα δόντια του, οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι αιχμηρές. Όχι σπασμωδικές αλλά συνεκτικές. Όχι ξεκομμένες αλλά συνολικές. Όχι για την «τιμή των όπλων» αλλά πειστικές και αποτελεσματικές. Για εμάς και τους γύρω μας. Από τους αστυνομοκρατούμενους δρόμους του Περιστερίου ως τις γειτονιές της Πάτρας και από τα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας (της Κορίνθου, της Ξάνθης…) μέχρι τις πύλες του Πολυτεχνείου, τα διακυβεύματα είναι πολυεπίπεδα για τον κόσμο του αγώνα. Από την απόκρουση και την κοινωνική απονομιμοποίηση της αστυνομοκρατίας στους δρόμους των γειτονιών μέχρι την έμπρακτη άρνηση και το διευρυμένο σαμποτάρισμα κάθε λογής ελέγχου στην καθημερινότητά μας: στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στα ΜΜΜ, παντού. Από την διεύρυνση των ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων αγώνα σ’ όλον τον ελλαδικό χώρο μέχρι την αποτελεσματική υπεράσπισή τους από τον βούρκο των μπάτσων, των εισαγγελέων, των δημάρχων, των ρουφιάνων, των φασιστών και κάθε λογής επενδυτών. Από την έμπρακτη αλληλεγγύη στους αόρατους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και την οργάνωση κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών μέχρι το τσάκισμα του διάχυτου κοινωνικού κανιβαλισμού και ρατσισμού και το γκρέμισμα κάθε ορατού ή αόρατου τείχους που διαχωρίζει του καταπιεσμένους αυτού του κόσμου. Διακυβεύματα που απαιτούν αγώνες με βάθος: διάρκειας και έντασης, περιεχομένου και μορφών, αποτελεσματικότητας και προοπτικής. Γιατί οι απαντήσεις που δίνουμε στις προκλήσεις του παρόντος εγγράφονται με τρόπο αμείλικτο στα ερωτήματα του μέλλοντος.
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
