ΤΡΙΤΗ 24/8 18:00 ΠΟΡΕΙΑ (Πλ. ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ)

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν γνωρίζει από «θερινή ραστώνη» και επιταχύνει τον ολοκληρωτικό του πόλεμο επιδιώκοντας να προκαταβάλει τα μελλούμενα στο πεδίο των κοινωνικών-ταξικών ανταγωνισμών. Από την ταυτόχρονη εκκένωση 3 κατειλημμένων εγχειρημάτων στην πόλη της Πάτρας και την σύλληψη 5 συντρόφων-ισσων μέχρι την θεαματική έφοδο στον χώρο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και τα πολιτικά εγχειρήματα που βρίσκονται στον χώρο του, και από την καταστολή της εξεγερμένων στη κόλαση της Αμυγδαλέζας (και τον συνακόλουθο διασυρμό τους μέσα από τους αστυνομικούς και δικαστικούς βασανισμούς καθώς και τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό) μέχρι την ωμή ενσάρκωση της συστημικής βίας και του κοινωνικού εκφασισμού μέσα από τον θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη για «ένα εισιτήριο», το καθεστώς επιχειρεί να κερδίσει κρίσιμο έδαφος εν όψει των μαχών που έρχονται. Να εμπεδώσει με εμφατικό τρόπο την απόλυτη κυριαρχία των μηχανισμών και των προσταγών του μέσα από «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» ενάντια σε  διαρκείς και σταθερές εστίες αντίστασης (καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κ.α), μέσα την κήρυξη του «ηθικού πανικού» και την δαιμονοποίηση των αοράτων που συνωστίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα από την κατασταλτική περίφραξη της κοινωνικής οργής όταν αυτή βρίσκει αφορμές και εδάφη να αρθρώσει την άγρια δυναμική της.

Ο πανικός του καθεστώτος να δείξει την σιδηρά αποφασιστικότητά των επιλογών του προς τους υπηκόους του σε πολλαπλά επίπεδα (από την εκτέλεση του Μάριον Κόλα μέχρι τα πολυδιαφημιζόμενα «σαφάρια» του ΣΔΟΕ…) αποκαλύπτει την βαθιά επίγνωση της ρευστότητας των κοινωνικών ισορροπιών και σχέσεων που ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής πρότασης και προοπτικής, οφείλουν να «τσιμεντωθούν» στα στεγανά του Νόμου και της Τάξης. Ταυτόχρονα, οι μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν να κρύψουν και τον πανικό τους απέναντι στο ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έντασης ή έκρηξης η οποία θα μπορέσει να καταστήσει τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα με σαφήνεια καθώς και να συμπυκνώσει ευρύτερες δυναμικές αντίστασης και ρήξης. Ένα τέτοιο παράδειγμα εκτυλίχτηκε τον περασμένο Ιούλιο με αφορμή την απεργία πείνας του αναρχικού Κ.Σακκά όπου το κράτος αναδίπλωσε ταχύτατα την «αυστηρότητά» του (έστω και προσωρινά) μπροστά στο ενδεχόμενο όξυνσης της κοινωνικής έντασης εν μέσω «τουριστικής περιόδου». Από αυτήν την βαθιά αντίφαση μπορεί να εξηγηθεί και η επιχείρηση αστυνομοκρατίας ολόκληρου του Περιστερίου αμέσως μετά τον θάνατο του 19χρονου Θ.Καναούτη. Το σημείο της δολοφονίας, λίγα μέτρα από το κεντρικότερο σημείο του Περιστερίου, μέχρι και σήμερα παραμένει μια απαγορευμένη ζώνη για οποιονδήποτε περίοικο, φίλο ή συγγενή του Θανάση, διαδηλωτή ή αγωνιζόμενο άνθρωπο που θέλει να εκφράσει την οργή απέναντι στην βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό. Αναπόφευκτα, όμως, οι απαντήσεις έχουν ήδη αρχίσει να αρθρώνονται και στο Περιστέρι και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και πόλεις της περιφέρειας.

Την στιγμή που το Θηρίο μας δείχνει τα δόντια του, οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι αιχμηρές. Όχι σπασμωδικές αλλά συνεκτικές. Όχι ξεκομμένες αλλά συνολικές. Όχι για την «τιμή των όπλων» αλλά πειστικές και αποτελεσματικές. Για εμάς και τους γύρω μας. Από τους αστυνομοκρατούμενους δρόμους του Περιστερίου ως τις γειτονιές της Πάτρας και από τα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας (της Κορίνθου, της Ξάνθης…) μέχρι τις πύλες του Πολυτεχνείου, τα διακυβεύματα είναι πολυεπίπεδα για τον κόσμο του αγώνα. Από την απόκρουση και την κοινωνική απονομιμοποίηση της αστυνομοκρατίας στους δρόμους των γειτονιών μέχρι την έμπρακτη άρνηση και το  διευρυμένο σαμποτάρισμα κάθε λογής ελέγχου στην καθημερινότητά μας: στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στα ΜΜΜ, παντού. Από την διεύρυνση των ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων αγώνα σ’ όλον τον ελλαδικό χώρο μέχρι την αποτελεσματική υπεράσπισή τους από τον βούρκο των μπάτσων, των εισαγγελέων, των δημάρχων, των ρουφιάνων, των φασιστών και κάθε λογής επενδυτών. Από την έμπρακτη αλληλεγγύη στους αόρατους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και την οργάνωση κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών μέχρι το τσάκισμα του διάχυτου κοινωνικού κανιβαλισμού και ρατσισμού και το γκρέμισμα κάθε ορατού ή αόρατου τείχους που διαχωρίζει του καταπιεσμένους αυτού του κόσμου. Διακυβεύματα που απαιτούν αγώνες με βάθος: διάρκειας και έντασης, περιεχομένου και μορφών, αποτελεσματικότητας και προοπτικής. Γιατί οι απαντήσεις που δίνουμε στις προκλήσεις του παρόντος εγγράφονται με τρόπο αμείλικτο στα ερωτήματα του μέλλοντος.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Related Images:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=GjQpsc-cbq4#at=558[/youtube]

αναδημοσίευση από το sinialo.espiv.net

“Σε μια κίνηση ακραίου ιστορικού συμβολισμού, δήμος και αστυνομία αποφάσισαν να επιτεθούν ξημερώματα 4ης προς 5η Αυγούστου, 77 χρόνια ακριβώς μετά την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά, στο χώρο που συμβόλισε την αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Στόχος ήταν το παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ο τόπος που οι φοιτητές κατέλαβαν το Νοέμβρη του ’73 για να αντισταθούν στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, στο κτίριο που για 40 χρόνια χτυπά η καρδιά των κοινωνικών αγώνων της πόλης. Εκεί που γεννιούνται καθημερινά δομές αλληλεγγύης που γίνονται η ασπίδα των καταπιεσμένων. Παράλληλα σχεδίασαν και εκτέλεσαν, σε εντυπωσιακή συνεργασία με τοπικά δίκτυα «ενημέρωσης» που βρίσκονται πάντα σε ανοιχτή γραμμή ασυρμάτου με την αστυνομία, μαφιόζικες επιχειρήσεις σε δύο ακόμα χώρους που λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και πολιτικής παρέμβασης [Μαραγκοπούλειο και στέκι ΤΕΙ] συλλαμβάνοντας αγωνιστές με αστείες κατηγορίες….”

από την ανακοίνωνση της Ελευθεριακής πρωτοβουλίας ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο No man’s land

Ολόκληρη ανακοίνωση ΕΔΩ

Ανακοινώσεις από:

Δυσήνιο Ίππο

Ράδιο Κατάληψη 93,7fm

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΥΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ

Related Images:

Σε μια προσπάθεια επαναοικειοποίησης των δημόσιων χώρων και ανάδειξης της κομβικής θέσης που κατέχουν στη σημερινή πραγματικότητα του διάχυτου φόβου, της απομόνωσης και της αδράνειας καταλήξαμε στην πραγματοποίηση ενός διημέρου στο πάρκο της Ανάληψης στο Βύρωνα. Το πάρκο αυτό αποτελεί χρόνια τώρα πόλο έλξης των κατοίκων της γύρω περιοχής ,διαφόρων ηλικιών, ένα πραγματικό ζωντανό κύτταρο μέσα στη σαπίλα της σύγχρονης τσιμεντούπολης. Στο χώρο λειτουργούσε μέχρι και πριν κάποια χρόνια ένα δημοτικό αναψυκτήριο, το οποίο πλέον έχει περιέλθει σε καθεστώς εγκατάλειψης. Προφανώς η εγκατάλειψη αυτή μεταφράζεται κι ως έλλειψη κερδοφορίας για το δήμο Βύρωνα, ο οποίος μη όντας πλέον σε θέση βάσει των νέων ρυθμίσεων του Καλλικράτη να διατηρεί ο ίδιος δημοτικές επιχειρήσεις , έχει ξεκινήσει μια διαδικασία δημοπράτησης του σε ιδιώτες , όπως ακριβώς συμβαίνει και με το αναψυκτήριο στο πάρκο της Αγίας Τριάδας, καθώς και σ’ αυτό της Ν. Ελβετίας.

Για μας οι δημόσιοι χώροι, οι πλατείες και τα πάρκα δεν αποτελούν οικόπεδα – φιλέτα και επενδυτικές ευκαιρίες για οποιονδήποτε επίδοξο επιχειρηματία. Απεναντίας ήταν, είναι και θα παραμείνουν τόποι συνάντησης και γνωριμίας των κατοίκων των γειτονιών μας, τόποι όπου χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι ανεκτικότητας, σπάζοντας την απομόνωση και τον ατομισμό. Αυτόν ακριβώς το ζωντανό χαρακτήρα προσπαθήσαμε να αναδείξουμε με τη διοργάνωση μιας σειράς δραστηριοτήτων στο χώρο αυτό.

Έτσι, λοιπόν, το απόγευμα της Πέμπτης 4 Ιουλίου προβάλαμε την παιδική ταινία LORAX. Το μεγάλο πανί της προβολής, οι φωνές των μικρών παιδιών, η μυρωδιά του πεύκου κι ο ήχος των τζιτζικιών θύμιζε θερινό σινεμά, μόνο που αυτό το σινεμά έχει μια παραπάνω ιδιαιτερότητα : το οργανώσαμε εμείς, για μάς και χωρίς αντίτιμο.

Το διήμερο ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου με ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής, οπού συμμετείχαν δεκάδες μπόμπιρες , οι οποίοι και φτιάξανε τα δικά τους παγωτά. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα , η οποία και είχε στηθεί αυτοσχέδια μέσα στο χώρου του πάρκου, ενώ καθένας φρόντισε να ενισχύσει το συλλογικό αυτό φαγοπότι με υλικά που είχε προμηθευτεί από το σπίτι του. Το απόγευμα οι τοίχοι του πάρκου γέμισαν με graffiti από νέους των γειτονιών μας, που θέλησαν με σχέδια και χρώματα να σπάσουν το μουντό, γκρίζο τοπίο της πόλης. Η βραδιά έκλεισε με την προβολή της ταινίας Λίστα Αναμονής, η οποία και διηγείται την περιπέτεια κάποιων επιβατών λεωφορείου που βρίσκονται κάποια στιγμή αποκλεισμένοι σε έναν απομονωμένο σταθμό, τον οποίο και μετατρέπουν σε εργαστήρι συλλογικής συνεργασίας, αυτοοργάνωσης κι εν τέλει ευτυχίας.

Την Κυριακή 7 Ιουλίου έλαβε χώρα παιδική παράσταση κουκλοθέατρου με το όνομα Ο Κάποιος κι ο Τίποτα, που καταδεικνύει με έναν αστείο κι ευχάριστο τρόπο το παράλογο του να έχει κανείς αφεντικά και ν’ αφήνει άλλους να ορίζουν τη ζωή του. Το μεσημέρι, όπως και την προηγούμενη μέρα, πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα, ενώ το απόγευμα προβολή μικρών animation που ενθουσίασαν μικρούς και μεγάλους. Το διήμερο έκλεισε με μια συζήτηση γύρω από το ζήτημα των δημοσίων χώρων και πιο συγκεκριμένα επιχειρήθηκε να σκιαγραφηθεί το πώς τα συμφέροντα και οι βλέψεις των από πάνω όχι μόνο δε συνάδουν, αλλά είναι άκρως εχθρικά απέναντι στις ανάγκες κι επιθυμίες των από κάτω, το πώς λογικές που μεταφράζουν τα πάντα σε κέρδος μάς περιορίζουν στην αδράνεια και την απάθεια και το πως η επιλογή της αυτοοργάνωσης δεν είναι απλά μια ευχάριστη εναλλακτική για ένα καλοκαιρινό διήμερο, αλλά ο μοναδικός τρόπος να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι την καθημερινότητα μας. Κι αυτό φαίνεται να το αντιλήφθηκαν καλύτερα από τον καθένα μας οι μπόμπιρες του πάρκου, οι οποίοι στο τέλος της κουβέντας πήραν χαρτί και μολύβι και κατέγραψαν τις επιθυμίες τους για το πώς και τι θέλουν να φτιάξουν στο πάρκο,  στο δικό τους πάρκο, αυτό που οικειοποιούνται καθημερινά και ζωντανεύουν με τα παιχνίδια και τις φωνές τους, ένα πάρκο που δεν το αντιμετωπίζουν ως κάτι ξέχωρο, αλλά εν τέλει ως κομμάτι της ίδιας τους της ζωής, της ίδιας μας της ζωής.

Στιγμές από το 2ήμερο εκδηλώσεων στο πάρκο της Ανάληψης στον Βύρωνα.

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/UXff1gTBMHw[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/W8g_K3JEn8U[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/owTCH6-jTvY[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/kOFtsRQbO-U[/youtube]

Related Images:

Related Images:

Στιγμές από το 2ήμερο εκδηλώσεων στην πλατεία εργατικών πολυκατοικιών στη Καισαριανή.

Για 2 απογευματόβραδα του Ιούνη, στις 20 και 21 του μήνα, βρεθήκαμε στην «πλατεία» των εργατικών πολυκατοικιών της Καισαριανής οργανώνοντας 2 ανοιχτές προβολές και μια συζήτηση με την συμβολή της Αντιφασιστικής Ομάδας Μεταναστών.

Οι εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής δεν ξεφεύγουν από τα πρότυπα των εργατικών blocks που υπάρχουν διάσπαρτα στο κέντρο και στα προάστια της μητρόπολης. Τσιμεντένια και μουντά, πολυόροφα block διαμερισμάτων που ορθώνονται ως μαζικά υπνωτήρια για το στοίβαγμα χιλιάδων εργατικών και φτωχών οικογενειών. Άλλοτε όρθωνε ως μια τεράστια γκρίζα κηλίδα στα σύνορα της Καισαριανής που πάνω της φυλακίζονταν τα βλέμματα των Καισαριανιωτών που ζούσαν στα ισόγεια και διώροφα προσφυγικά παραπήγματα. Μέχρι που ολόκληρη η γειτονιά της Καισαριανής έμοιασε με την κηλίδα και το τσιμέντο έγινε ένας απέραντος ωκεανός που οι όχθες του κατατρώνε μέχρι και σήμερα το βουνό του Υμηττού.

Το block των εργατικών πολυκατοικιών στην Καισαριανή κατοικήθηκε διαχρονικά από πρόσφυγες και εργάτες της Καισαριανής, του Βύρωνα, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου και άλλων φτωχών συνοικιών της Αθήνας και του Πειραιά. Η «κοινωνική πρόνοια» του ελληνικού κράτους περιλάμβανε προσωρινή και φτηνή κατοικία για τον εργατόκοσμο της αθηναϊκής χαβούζας εξασφαλίζοντας αφενός την «περίφραξη» των επικίνδυνων τάξεων μέσα σε ιδιότυπα γκέτο και αφετέρου την απόσπαση της συναίνεσης του με αντάλλαγμα «μια κάμαρα για κάθε οικογένεια». Διαχρονικά, οι εξουσιαστικές νόρμες και παρεμβάσεις θέλησαν να αποκόψουν την ζωή των εργατικών blocks από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό της πόλης, κάτι που αποτυπώνεται και στο παράδειγμα της Καισαριανής: εμπορική ανάπλαση της λεωφόρου Υμηττού, στρατοπέδευση των δυνάμεων κατοχής (ΜΑΤ) στο διπλανό «πολυδύναμο κέντρο» τους, διαχρονική αδιαφορία των τοπικών αρχόντων για την γειτονιά αυτή.

Σε πείσμα των καιρών και των αρχών, πολλοί και πολλές συνεχίζουν να κατοικούν στις πολυκατοικίες αυτές και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, πρόκειται για εργατικές οικογένειες ντόπιων και βαλκάνιων μεταναστών. Η συνύπαρξη αυτή μετρά 2 και πλέον δεκαετίες και αποτυπώνεται στον μοναδικό αδόμητο χώρο της γειτονιάς: την «εσωτερική» της πλατεία που περιστοιχίζεται από τις πολυκατοικίες του block. Μια πλατεία χωρίς μαγαζιά και τραπεζοκαθίσματα, χωρίς εκκωφαντικές μουσικές από στυλάτες καφετέριες, χωρίς φανταχτερές διαφημίσεις και βιτρίνες. Παρόλα αυτά, η ζωή και η κοινωνικότητα, οι θόρυβοι της παιδικότητας και η ζεστασιά της εγγύτητας ξεχειλίζουν στην πλατεία αυτή. Μαζί με την διπλανή παιδική χαρά και το μπασκετάκι της γειτονιάς αποτελούν τα σημεία που συμπυκνώνεται η κοινή καθημερινότητα των κατοίκων της γειτονιάς. Η ανθρώπινη δραστηριότητα και το πείσμα των «εσώκλειστων» κατοίκων του block διαχρονικά έχουν επιβάλλει την δική του «ανάπλαση» που δεν απαιτεί την διαμεσολάβηση του εμπορεύματος, του τοπικού άρχοντα ή του κάθε καλοθελητή.

Κι όμως, το πείσμα αυτό δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις άκαμπτες προσταγές της αστικής κανονικότητας. Βρέθηκε και συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπο με τους διαχωρισμούς και τους αποκλεισμούς, τις κοφτερές αιχμές του κοινωνικού κανιβαλισμού και του ρατσισμού. Μ’ όλους αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν «μοιρασιές» στους ελεύθερους χώρους των γειτονιών μας, μ’ όλους αυτούς που βλέπουν τον εχθρό στο πρόσωπο του αλλοεθνή γείτονα τους, μ’ όλους αυτούς που ονειρεύονται «ελληνικά» γκέτο σπέρνοντας το ρατσιστικό και εθνικιστικό τους δηλητήριο. Αυτές οι ρητορικές και συμπεριφορές, ουσιαστικά, εξυπηρετούν την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής μας μιλώντας την γλώσσα του σύγχρονου φασισμού, ορθώνοντας νέα τείχη μέσα στις τάξεις των φτωχών, των αποκλεισμένων, των καταπιεσμένων. Το’ χουμε πει και το ξαναλέμε: ονειρευόμαστε γειτονιές και ελεύθερους χώρους ανοιχτούς στην συνάντηση, την δημιουργικότητα, την ελεύθερη έκφραση. Γειτονιές μπολιασμένες με τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης, της ελευθερίας. Γειτονιές που τρομάζουν κάθε λογής εξουσίες και αρχές.

Οι 2 ταινίες που προβλήθηκαν αποτελούν και 2 σύντομα σχόλια στον σύγχρονο φασισμό και ολοκληρωτισμό που ορθώνονται μπροστά μας. Η πρώτη, «οι παπαρούνες στους τοίχους», μια αλβανική παραγωγή του 1970 που περιγράφει την δημιουργία ενός μαθητικού αντιφασιστικού πυρήνα εν μέσω ιταλικής κατοχής. Οι περιπέτειες της μαθητικής παρέας που μετατρέπουν τις νεανικές ζαβολιές σε αντιστασιακές πράξεις ενάντια στους δασκάλους τους και το φασιστικό καθεστώς της χώρας τους φάνηκαν οικείες σε πολλά παιδιά της πλατείας και ξύπνησαν αναμνήσεις σε μερικούς μεγαλύτερους. Η δεύτερη, «Ακαδημία Πλάτωνος», μια ελληνική παραγωγή που με ειρωνικό τρόπο σχολιάζει την προσωρινή ανατροπή του ελληναράδικου ρατσισμού ενός μικροαστού της Αθήνας.

Ταυτόχρονα, τα παιδιά της πλατείας με τον ιδιαίτερο ενθουσιασμό και την συμμετοχή τους διαμόρφωσαν εν πολλοίς την φυσιογνωμία της παρουσίας μας: από την διαμόρφωση των πανό σε πολύγλωσση βάση μέχρι την χωροταξία των προβολών, μας υποδέχτηκαν στην γειτονιά τους με τον δικό τους τρόπο κάνοντάς μας να νιώσουμε οικεία και ζεστά.

Δυστυχώς, παρά την παρουσία των συντρόφων και συντροφισσών από την Αντιφασιστική Ομάδα Μεταναστών και την γνωριμία μας, δεν κατέστη δυνατή η διεξαγωγή της προγραμματισμένης συζήτησης. Παρόλα αυτά, κρατάμε την εκατέρωθεν πολύτιμη ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων για το ζήτημα των κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην φτώχεια, τον ρατσισμό και την καταστολή.

Η 2μερη πολύμορφη παρουσία μας στις εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής αποτελεί άλλο ένα σημείο συμπύκνωσης της κίνησής μας στην κατεύθυνση της δημιουργίας κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστών, στην από κοινού περιφρούρηση των γειτονιών μας από ρατσιστές/φασίστες, στην δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού πέρα από θρησκείες, έθνη και σύνορα. Η επικοινωνία με ντόπιους και μετανάστες κατοίκους της γειτονιάς και η δημιουργία 2 μικρών γιορτών αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης στην πλατεία φιλοδοξούμε να αποτελέσει ένα σημαντικό λιθαράκι στην οικοδόμηση του κοινού μας οδοφράγματος ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Related Images:

Related Images:

Στην κατεύθυνση της δημιουργίας κοινών αγώνων ντόιπων-μεταναστών και στην από κοινού περιφρούρηση των γειτονιών μας από ρατσιτές/φασίστες, η συλλογικότητά μας μοιράζει ένα ξενόγλωσσο κείμενο προς τους μετανάστες/πρόσφυγες των γειτονιών μας και τις κοινότητές τους.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, είναι αδιαμφισβήτητη. Με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης τα αφεντικά με τη βοήθεια της ελληνικής κυβέρνησης επιτίθενται με όλα τα μέσα σε όσους περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή αλλά και σε όσους αποτελούν εμπόδιο στα σχέδιά τους για ανάπτυξη, είτε πρόκειται για ντόπιους, είτε για μετανάστες, είτε πρόκειται για εργαζόμενους, είτε για ανέργους.

Η προώθηση των πιο φασιστικών και συντηρητικών αντιλήψεων από το κράτος, τα ντόπια και ξένα αφεντικά και τα ΜΜΕ, έχουν ως αποτέλεσμα την εφαρμογή της κατασταλτικής επιχείρησης Ξένιος Ζεύς, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και τη μακροχρόνια παραμονή και τους βασανισμούς ανθρώπων στα μπουντρούμια της αστυνομίας. Με την πολιτική κάλυψη, από τη θεσμική πια χρυσή αυγή αλλά και την αστυνομία, των σύγχρονων ταγμάτων εφόδου και των ρατσιστικών πογκρόμ ,οπλίζονται τα χέρια πολλών καθαρμάτων που θρασύδειλα  επιτίθενται σε μετανάστες π.χ επιθέσεις σε μαγαζιά μεταναστών αλλά και  τα πρόσφατα γεγονότα στα κάτεργα της Μανωλάδας.

Η εντεινόμενη προσπάθεια φασιστικοποίησης πηγαίνει χέρι-χέρι με τα εκβιαστικά διλήμματα τραπεζιτών, δανειστών και κυβερνήσεων, τη φτώχεια και την εξαθλίωση που αυξάνονται σταθερά, το φόβο και την αποξένωση με τα οποία προσπαθούν να προκαλέσουν διακρίσεις στους από κάτω. Μας θέλουν μόνους και αδύναμους, βουβούς και φοβισμένους χαμένους σε επίπλαστους διαχωρισμούς λόγω αίματος καταγωγής θρησκείας, φύλου ή σεξουαλικής προτίμησης, για να συνεχίσουν να μας πίνουν το αίμα, να μας εκμεταλλεύονται και να πλουτίζουν στις πλάτες μας.

Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να χωρίσει τους “από κάτω” αυτού του κόσμου. Η ενότητα και η αλληλεγγύη να γίνουν όπλα μας απέναντι στο νέο ολοκληρωτισμό. Να χτίσουμε όλοι μαζί τις κοινότητες των αγώνων μας μέσα από τις οποίες θα παλέψουμε για να εκλείψει η αδικία κι η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτόν τον πόλεμο ο εχθρός οχυρώνεται, επιτίθεται (είτε με μπάτσους είτε με φασίστες)  και προσπαθεί να πνίξει κάθε αντίδραση . Η μόνη αισιόδοξη προοπτική που ανοίγεται στον καθένα, είναι αυτή του αγώνα. Ένας αγώνας αδιαμεσολάβητος και συγκρουσιακός, που θα είναι ικανός να τσακίσει τα φασιστικά καθάρματα και τους ρουφιάνους τους αλλά θα είναι έτοιμος να γεννήσει τον κόσμο της ελευθερίας της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας.

Ας γίνει ο αγώνας η γιορτή μας
-Να οργανώσουμε από κοινού αγώνες ντόπιων και μεταναστών
-Να περιφρουρήσουμε τους δημόσιους χώρους και τις πλατείες από φασίστες/ρατσιστές
-Να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης
πέρα από σύνορα και θρησκείες

παρακάτω το μεταφρασμένο κείμενο σε αγγλικά, γαλλικά, αλβανικά, αραβικά

Related Images: