Τη στιγμή που οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών υποχωρούν κάτω από την αδυναμία τους να ξεπεράσουν τον συντεχνιακό τους χαρακτήρα και να αποκρούσουν τον αδυσώπητο «ρεαλισμό» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ο αστάθμητος παράγοντας των μαθητικών καταλήψεων ξανανοίγει ένα παράθυρο προοπτικής ενάντια στη σαπίλα της εκπαιδευτικής μηχανής.

Η σύγκρουση με την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία, με το προδιαγεγραμμένο μέλλον της πειθαρχίας και της υποτίμησης και με τα κυρίαρχα ιδεώδη του ανταγωνισμού και του ατομισμού, μπορεί να ανοίξει νέα περάσματα. Περάσματα ανυπακοής κι απειθαρχίας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας, δημιουργίας κι ελευθερίας. Και σε αυτά τα περάσματα, ας συναντηθούμε…. μέσα κι έξω από τα σχολεία.

Κάποιες εικόνες από τα κατειλλημένα γυμνάσια και λύκεια του Βύρωνα και της Καισαριανής :

Related Images:

Related Images:

Related Images:

Το απόγευμα του Σαββάτου πραγματοποιήθηκε μικροφωνική-συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργιακό αγώνα των εκπαιδευτικών στην πλατεία Αγίου Λαζάρου στον Βύρωνα. Η κίνηση αυτή έρχεται ως συνέχεια μιας σειράς παρεμβάσεων εντός και εκτός σχολικών τειχών εν μέσω της απεργίας των εκπαιδευτικών που στο σύνολό τους αποσκοπούν αφενός στην ενίσχυση της αποφασιστικότητας των απεργών και αφετέρου στην συνάντηση των επιμέρους κοινωνικών δυναμικών που κινητοποιούνται στην κατεύθυνση της συνολικής όξυνσης του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Με βάση τα παραπάνω, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε την συγκέντρωση αυτή, επηρεασμένη ως προς το χαρακτήρα της από τη δολοφονία του Π.Φύσσα από τον φασίστα Ρουπακιά και το χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου.

Στην συγκυρία που διανύουμε, θεωρούμε σημαντικό επίδικο των αγωνιζόμενων το βάθεμα και το πλάτεμα των αγώνων που διεξάγονται σε πολλαπλά επίπεδα: σε διάρκεια και ένταση, σε περιεχόμενα και προοπτικές. Αγώνες που θα αναμετριούνται καθημερινά με τον διάχυτο φόβο, την σιωπή και την βουβαμάρα των “από κάτω”, με το σύνολο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που επιβάλλεται με το μαστίγιο σε κάθε κοινωνικό μέτωπο, με κάθε δεκανίκι του συστήματος που βάζει πλάτη στις επιταγές κράτους και κεφαλαίου.
Ήδη, μια ώρα πριν την έναρξη της συγκέντρωσης, στην ευρύτερη περιοχή έκαναν την εμφάνισή τους 10 περίπου μηχανές ΔΕΛΤΑ προσπαθώντας να εκφοβίσουν. Εξαρχής, δηλώσαμε με σαφήνεια στους απεσταλμένους της ΓΑΔΑ (έναν αξιωματικό, 3 ειδικούς φρουρούς  και 3 ασφαλίτες) ότι η παρουσία τους είναι προκλητική και ότι δεν θα γίνει ανεκτή ούτε από εμάς αλλά ούτε και από τους περίοικους. Για την επόμενη ώρα, οι ένστολοι δολοφόνοι της ΔΕΛΤΑ τραβήχτηκαν στα γύρω στενά ενώ δεν έγινε κανένας έλεγχος σε περαστικό. Να σημειώσουμε ότι την προηγούμενη μέρα, την Παρασκευή 20/9, στις γειτονιές του Παγκρατίου πραγματοποιήθηκε δυναμική αντιφασιστική συγκέντρωση κάτω από τα γραφεία της δημοτικής παράταξης των χρυσαυγιτών. Η κίνηση αυτή εξέθεσε πολλαπλά όχι μόνο το “άτρωτο” των θρασύδειλων φασιστών αλλά και την δήθεν παντοκρατορία της κρατικής πυγμής. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι όπως την Παρασκευή έτσι και το Σάββατο στήθηκε ένα σκηνικό αστυνομοκρατίας που φιλοδοξούσε να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους καθώς και να τους στιγματίσει στα μάτια της τοπικής κοινωνίας προωθώντας περαιτέρω την βλακώδης ρητορική περί “άκρων”. Ανώφελο…

Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε με την συμμετοχή δεκάδων συντρόφων και αλληλέγγυων και με την φωνή του Παύλου Φύσσα (Killah P) να μας συντροφεύει καθ ’όλη την διάρκεια της. Ακολούθησε προβολή μερικών αντιφασιστικών βίντεο καθώς και ενός 40λεπτου βίντεο για τις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις στον Καναδά με αφορμή την αύξηση των διδάκτρων και την πολυμορφία του κινήματος που γεννήθηκε. Στο τέλος, οι συγκεντρωμένοι διεμβόλισαν για λίγο την βαβούρα των γύρω μαγαζιών φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα.

Related Images:

Βάσει των κυβερνητικών προβλέψεων ο καιρός θα’ ναι αίθριος και η ζωή θα γίνει ρόδινη.

Η εμπειρία δείχνει ότι με τέτοια ανακοινωθέντα έρχεται καταιγίδα. Στο μάτι του κυκλώνα μπήκε και η εκπαίδευση. Προηγήθηκαν, βέβαια, οι καλοκαιρινές αστραπές των απολύσεων 2500 εκπαιδευτικών, της κατάργησης ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, του σταδιακού κλείσιματος των ΕΠΑΣ και των νέων συγχωνεύσεων σχολείων. Με την νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γίνεται ξεκάθαρο τι σχολείο χρειάζεται το σύστημα σήμερα. Ένα σχολείο που συναντά την απαίτηση των αφεντικών για ακόμα φτηνότερους, εξειδικευμένους εργαζόμενους που θα δουλεύουν με ψίχουλα και χωρίς να διανοούνται να σηκώσουν κεφάλι διεκδικώντας τα αυτονόητα.

Ένα τέτοιο σχολείο για να πετύχει το στόχο του απαιτεί εξαθλιωμένους και ανασφαλείς εκπαιδευτικούς. Φοβισμένους από την απειλή της απόλυσης, υποταγμένους στην επιβαλλόμενη αξιολόγηση. Εκπαιδευτικούς που μετατρέπονται σε «θηριοδαμαστές» μέσα από την αύξηση των ωρών διδασκαλίας, τα πολυάριθμα τμήματα και την αγχωτική προετοιμασία των μαθητών για τις αλλεπάλληλες εξετάσεις

Μαθητές των ΓΕΛ που θα στριμώχνονται σε ένα απέραντο σχολείο-εξεταστήριο, άλογα κούρσας ώστε να ανταποκριθούν στις πανελλήνιες και στις 3 τάξεις του λυκείου, μαθητεύοντας από νωρίς στον εξοντωτικό ανταγωνισμό και τροφοδοτώντας αέναα τη μηχανή των φροντιστηρίων. 

Μαθητές των ΕΠΑΛ που με την εισαγωγή της «μαθητείας» εμπεδώνουν την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία σαν λογική συνέχεια της εκπαίδευσης τους. Μαθητεία, βέβαια, που άνετα θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που θα αναγκάζονται ν’ αλλάξουν επάγγελμα. Μαθητές που σπρώχνονται στα ιδιωτικά ΙΕΚ καθώς  καταργήθηκαν δεκάδες ειδικότητες ενώ οι σχολάρχες-έμποροι τρίβουν τα χέρια τους. Και, βέβαια, μαθητές που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο καθώς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην οικονομική συνθήκη του νέου σχολείου– επιχείρηση.

Γονείς που, βυθιζόμενοι στην απειλή της ανεργίας και την εργοδοτική τρομοκρατία, αγωνιούν ν’ ανταπεξέλθουν στο οικονομικό βάρος μιας κατα τ’άλλα «δημόσιας» εκπαίδευσης χωρίς να αναρωτιούνται για τη μορφή και το περιεχόμενό της. Ένα παιχνίδι στημένο για ένα σχολείο που παράγει νέους και πρόθυμους μελλοντικούς σκλάβους πολλών ταχυτήτων.

ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ

Έχουμε μια ευκαιρία ακόμα ν’ ανατρέψουμε την εκπαιδευτική πορεία τόσων χρόνων. Να μην αποδεχτούμε ένα σχολείο-κάτεργο που εξορίζει την ολόπλευρη  γνώση, την επιθυμία, την φαντασία και τα όνειρα. Που καταστέλλει την δημιουργικότητα, τη σκέψη και την κοινωνικότητα μέσα από την εντατικοποιημένη εκμάθηση αποστειρωμένης γνώσης. Που το κυνήγι της ατομικής «επιτυχίας» εκμηδενίζει τον αυτοσεβασμό και την αλληλεγγύη.

Ο απεργιακός αγώνας των εκπαιδευτικών μπορεί να γίνει η αφορμή γι’ αυτήν την ανατροπή. Μέσα από την συνάντηση των απεργών εκπαιδευτικών με τους καταληψίες μαθητές και την μετατροπή των σχολείων σε ανοιχτά κέντρα αγώνα. Ανοιχτά στον πειραματισμό και την αμφισβήτηση των δομημένων ρόλων μέσα στα σχολικά τείχη. Ανοιχτά στην δημιουργική επανοικειοποίηση του χρόνου και του χώρου μας μέσα από συζητήσεις, εκδηλώσεις, αντιμαθήματα, συναυλίες κ.α. Ανοιχτά στο καθημερινό μάθημα και βίωμα της συλλογικής αντίστασης, της αλληλεγγύης, της ρήξης και της σύγκρουσης με το υπάρχον σχολείο και το σύστημα που το επιβάλλει. Ανοιχτά στον πλούτο και την πολυμορφία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων εκτός σχολικών τειχών, μέσα από τη δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα σε κάθε γειτονιά, μέσα από την υπεράσπιση των καταλήψεων , μέσα από το τσάκισμα  του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και του κοινωνικού εκφασισμού.

Αγώνας που θα σταθεί στα πόδια του και θ’ ανατρέψει τα σχέδια τους μέσα από ανοικτές απεργιακές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά πέρα από τις ηττημένες λογικές και τα καπελώματα των κομματικών επιτελείων και των εργατοπατέρων. Αγώνας που δεν μπορεί να περιοριστεί σε συντεχνιακά πλαίσια και σε συνδικαλιστικά παζαρέματα αλλά θα αποτελέσει δυναμικό ανάχωμα στην υποτίμηση της ζωής όλων μας: εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών. Αγώνας που θα τσακίζει ανεπιστρεπτί την λυσσαλέα προπαγάνδα των ρουφιάνων των ΜΜΕ καθώς και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που στήνουν τα κυβερνητικά επιτελεία πλάι με κάθε λογής φασιστοειδή και «αγανακτισμένους πολίτες».

Και σ’ αυτόν τον αγώνα χωράμε όλοι μας. Για ένα σχολείο που απελευθερώνει και δεν φυλακίζει. Όπου η μάθηση είναι μια αμφίδρομη σχέση που βασίζεται στη συζήτηση, την ανταλλαγή εμπειριών και γνώσεων. Ένα σχολείο που φέρνει χαρά και προωθεί την ισότητα και την αλληλεγγύη. Που προαγάγει τις δυνατότητες και σέβεται τις ιδιαιτερότητες. Ένα ελεύθερο σχολείο που εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Οι κοινοί μας αγώνες να αποτελέσουν ανάχωμα στην ολόπλευρη υποτίμηση της ζωής μας.

ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΟΛΟΠΛΕΥΡΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

στον απεργιακό αγώνα των καθηγητών

Σάββατο 21/9, 19.00

πλατεία Αγίου Λαζάρου, Βύρωνας

Related Images:

Σε μια προσπάθεια επαναοικειοποίησης των δημόσιων χώρων και ανάδειξης της κομβικής θέσης που κατέχουν στη σημερινή πραγματικότητα του διάχυτου φόβου, της απομόνωσης και της αδράνειας καταλήξαμε στην πραγματοποίηση ενός διημέρου στο πάρκο της Ανάληψης στο Βύρωνα. Το πάρκο αυτό αποτελεί χρόνια τώρα πόλο έλξης των κατοίκων της γύρω περιοχής ,διαφόρων ηλικιών, ένα πραγματικό ζωντανό κύτταρο μέσα στη σαπίλα της σύγχρονης τσιμεντούπολης. Στο χώρο λειτουργούσε μέχρι και πριν κάποια χρόνια ένα δημοτικό αναψυκτήριο, το οποίο πλέον έχει περιέλθει σε καθεστώς εγκατάλειψης. Προφανώς η εγκατάλειψη αυτή μεταφράζεται κι ως έλλειψη κερδοφορίας για το δήμο Βύρωνα, ο οποίος μη όντας πλέον σε θέση βάσει των νέων ρυθμίσεων του Καλλικράτη να διατηρεί ο ίδιος δημοτικές επιχειρήσεις , έχει ξεκινήσει μια διαδικασία δημοπράτησης του σε ιδιώτες , όπως ακριβώς συμβαίνει και με το αναψυκτήριο στο πάρκο της Αγίας Τριάδας, καθώς και σ’ αυτό της Ν. Ελβετίας.

Για μας οι δημόσιοι χώροι, οι πλατείες και τα πάρκα δεν αποτελούν οικόπεδα – φιλέτα και επενδυτικές ευκαιρίες για οποιονδήποτε επίδοξο επιχειρηματία. Απεναντίας ήταν, είναι και θα παραμείνουν τόποι συνάντησης και γνωριμίας των κατοίκων των γειτονιών μας, τόποι όπου χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι ανεκτικότητας, σπάζοντας την απομόνωση και τον ατομισμό. Αυτόν ακριβώς το ζωντανό χαρακτήρα προσπαθήσαμε να αναδείξουμε με τη διοργάνωση μιας σειράς δραστηριοτήτων στο χώρο αυτό.

Έτσι, λοιπόν, το απόγευμα της Πέμπτης 4 Ιουλίου προβάλαμε την παιδική ταινία LORAX. Το μεγάλο πανί της προβολής, οι φωνές των μικρών παιδιών, η μυρωδιά του πεύκου κι ο ήχος των τζιτζικιών θύμιζε θερινό σινεμά, μόνο που αυτό το σινεμά έχει μια παραπάνω ιδιαιτερότητα : το οργανώσαμε εμείς, για μάς και χωρίς αντίτιμο.

Το διήμερο ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου με ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής, οπού συμμετείχαν δεκάδες μπόμπιρες , οι οποίοι και φτιάξανε τα δικά τους παγωτά. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα , η οποία και είχε στηθεί αυτοσχέδια μέσα στο χώρου του πάρκου, ενώ καθένας φρόντισε να ενισχύσει το συλλογικό αυτό φαγοπότι με υλικά που είχε προμηθευτεί από το σπίτι του. Το απόγευμα οι τοίχοι του πάρκου γέμισαν με graffiti από νέους των γειτονιών μας, που θέλησαν με σχέδια και χρώματα να σπάσουν το μουντό, γκρίζο τοπίο της πόλης. Η βραδιά έκλεισε με την προβολή της ταινίας Λίστα Αναμονής, η οποία και διηγείται την περιπέτεια κάποιων επιβατών λεωφορείου που βρίσκονται κάποια στιγμή αποκλεισμένοι σε έναν απομονωμένο σταθμό, τον οποίο και μετατρέπουν σε εργαστήρι συλλογικής συνεργασίας, αυτοοργάνωσης κι εν τέλει ευτυχίας.

Την Κυριακή 7 Ιουλίου έλαβε χώρα παιδική παράσταση κουκλοθέατρου με το όνομα Ο Κάποιος κι ο Τίποτα, που καταδεικνύει με έναν αστείο κι ευχάριστο τρόπο το παράλογο του να έχει κανείς αφεντικά και ν’ αφήνει άλλους να ορίζουν τη ζωή του. Το μεσημέρι, όπως και την προηγούμενη μέρα, πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα, ενώ το απόγευμα προβολή μικρών animation που ενθουσίασαν μικρούς και μεγάλους. Το διήμερο έκλεισε με μια συζήτηση γύρω από το ζήτημα των δημοσίων χώρων και πιο συγκεκριμένα επιχειρήθηκε να σκιαγραφηθεί το πώς τα συμφέροντα και οι βλέψεις των από πάνω όχι μόνο δε συνάδουν, αλλά είναι άκρως εχθρικά απέναντι στις ανάγκες κι επιθυμίες των από κάτω, το πώς λογικές που μεταφράζουν τα πάντα σε κέρδος μάς περιορίζουν στην αδράνεια και την απάθεια και το πως η επιλογή της αυτοοργάνωσης δεν είναι απλά μια ευχάριστη εναλλακτική για ένα καλοκαιρινό διήμερο, αλλά ο μοναδικός τρόπος να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι την καθημερινότητα μας. Κι αυτό φαίνεται να το αντιλήφθηκαν καλύτερα από τον καθένα μας οι μπόμπιρες του πάρκου, οι οποίοι στο τέλος της κουβέντας πήραν χαρτί και μολύβι και κατέγραψαν τις επιθυμίες τους για το πώς και τι θέλουν να φτιάξουν στο πάρκο,  στο δικό τους πάρκο, αυτό που οικειοποιούνται καθημερινά και ζωντανεύουν με τα παιχνίδια και τις φωνές τους, ένα πάρκο που δεν το αντιμετωπίζουν ως κάτι ξέχωρο, αλλά εν τέλει ως κομμάτι της ίδιας τους της ζωής, της ίδιας μας της ζωής.

Στιγμές από το 2ήμερο εκδηλώσεων στο πάρκο της Ανάληψης στον Βύρωνα.

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/UXff1gTBMHw[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/W8g_K3JEn8U[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/owTCH6-jTvY[/youtube]

[youtube width=”325″ height=”244″]http://youtu.be/kOFtsRQbO-U[/youtube]

Related Images:

Στιγμές από το 2ήμερο εκδηλώσεων στην πλατεία εργατικών πολυκατοικιών στη Καισαριανή.

Για 2 απογευματόβραδα του Ιούνη, στις 20 και 21 του μήνα, βρεθήκαμε στην «πλατεία» των εργατικών πολυκατοικιών της Καισαριανής οργανώνοντας 2 ανοιχτές προβολές και μια συζήτηση με την συμβολή της Αντιφασιστικής Ομάδας Μεταναστών.

Οι εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής δεν ξεφεύγουν από τα πρότυπα των εργατικών blocks που υπάρχουν διάσπαρτα στο κέντρο και στα προάστια της μητρόπολης. Τσιμεντένια και μουντά, πολυόροφα block διαμερισμάτων που ορθώνονται ως μαζικά υπνωτήρια για το στοίβαγμα χιλιάδων εργατικών και φτωχών οικογενειών. Άλλοτε όρθωνε ως μια τεράστια γκρίζα κηλίδα στα σύνορα της Καισαριανής που πάνω της φυλακίζονταν τα βλέμματα των Καισαριανιωτών που ζούσαν στα ισόγεια και διώροφα προσφυγικά παραπήγματα. Μέχρι που ολόκληρη η γειτονιά της Καισαριανής έμοιασε με την κηλίδα και το τσιμέντο έγινε ένας απέραντος ωκεανός που οι όχθες του κατατρώνε μέχρι και σήμερα το βουνό του Υμηττού.

Το block των εργατικών πολυκατοικιών στην Καισαριανή κατοικήθηκε διαχρονικά από πρόσφυγες και εργάτες της Καισαριανής, του Βύρωνα, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου και άλλων φτωχών συνοικιών της Αθήνας και του Πειραιά. Η «κοινωνική πρόνοια» του ελληνικού κράτους περιλάμβανε προσωρινή και φτηνή κατοικία για τον εργατόκοσμο της αθηναϊκής χαβούζας εξασφαλίζοντας αφενός την «περίφραξη» των επικίνδυνων τάξεων μέσα σε ιδιότυπα γκέτο και αφετέρου την απόσπαση της συναίνεσης του με αντάλλαγμα «μια κάμαρα για κάθε οικογένεια». Διαχρονικά, οι εξουσιαστικές νόρμες και παρεμβάσεις θέλησαν να αποκόψουν την ζωή των εργατικών blocks από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό της πόλης, κάτι που αποτυπώνεται και στο παράδειγμα της Καισαριανής: εμπορική ανάπλαση της λεωφόρου Υμηττού, στρατοπέδευση των δυνάμεων κατοχής (ΜΑΤ) στο διπλανό «πολυδύναμο κέντρο» τους, διαχρονική αδιαφορία των τοπικών αρχόντων για την γειτονιά αυτή.

Σε πείσμα των καιρών και των αρχών, πολλοί και πολλές συνεχίζουν να κατοικούν στις πολυκατοικίες αυτές και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, πρόκειται για εργατικές οικογένειες ντόπιων και βαλκάνιων μεταναστών. Η συνύπαρξη αυτή μετρά 2 και πλέον δεκαετίες και αποτυπώνεται στον μοναδικό αδόμητο χώρο της γειτονιάς: την «εσωτερική» της πλατεία που περιστοιχίζεται από τις πολυκατοικίες του block. Μια πλατεία χωρίς μαγαζιά και τραπεζοκαθίσματα, χωρίς εκκωφαντικές μουσικές από στυλάτες καφετέριες, χωρίς φανταχτερές διαφημίσεις και βιτρίνες. Παρόλα αυτά, η ζωή και η κοινωνικότητα, οι θόρυβοι της παιδικότητας και η ζεστασιά της εγγύτητας ξεχειλίζουν στην πλατεία αυτή. Μαζί με την διπλανή παιδική χαρά και το μπασκετάκι της γειτονιάς αποτελούν τα σημεία που συμπυκνώνεται η κοινή καθημερινότητα των κατοίκων της γειτονιάς. Η ανθρώπινη δραστηριότητα και το πείσμα των «εσώκλειστων» κατοίκων του block διαχρονικά έχουν επιβάλλει την δική του «ανάπλαση» που δεν απαιτεί την διαμεσολάβηση του εμπορεύματος, του τοπικού άρχοντα ή του κάθε καλοθελητή.

Κι όμως, το πείσμα αυτό δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις άκαμπτες προσταγές της αστικής κανονικότητας. Βρέθηκε και συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπο με τους διαχωρισμούς και τους αποκλεισμούς, τις κοφτερές αιχμές του κοινωνικού κανιβαλισμού και του ρατσισμού. Μ’ όλους αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν «μοιρασιές» στους ελεύθερους χώρους των γειτονιών μας, μ’ όλους αυτούς που βλέπουν τον εχθρό στο πρόσωπο του αλλοεθνή γείτονα τους, μ’ όλους αυτούς που ονειρεύονται «ελληνικά» γκέτο σπέρνοντας το ρατσιστικό και εθνικιστικό τους δηλητήριο. Αυτές οι ρητορικές και συμπεριφορές, ουσιαστικά, εξυπηρετούν την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής μας μιλώντας την γλώσσα του σύγχρονου φασισμού, ορθώνοντας νέα τείχη μέσα στις τάξεις των φτωχών, των αποκλεισμένων, των καταπιεσμένων. Το’ χουμε πει και το ξαναλέμε: ονειρευόμαστε γειτονιές και ελεύθερους χώρους ανοιχτούς στην συνάντηση, την δημιουργικότητα, την ελεύθερη έκφραση. Γειτονιές μπολιασμένες με τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης, της ελευθερίας. Γειτονιές που τρομάζουν κάθε λογής εξουσίες και αρχές.

Οι 2 ταινίες που προβλήθηκαν αποτελούν και 2 σύντομα σχόλια στον σύγχρονο φασισμό και ολοκληρωτισμό που ορθώνονται μπροστά μας. Η πρώτη, «οι παπαρούνες στους τοίχους», μια αλβανική παραγωγή του 1970 που περιγράφει την δημιουργία ενός μαθητικού αντιφασιστικού πυρήνα εν μέσω ιταλικής κατοχής. Οι περιπέτειες της μαθητικής παρέας που μετατρέπουν τις νεανικές ζαβολιές σε αντιστασιακές πράξεις ενάντια στους δασκάλους τους και το φασιστικό καθεστώς της χώρας τους φάνηκαν οικείες σε πολλά παιδιά της πλατείας και ξύπνησαν αναμνήσεις σε μερικούς μεγαλύτερους. Η δεύτερη, «Ακαδημία Πλάτωνος», μια ελληνική παραγωγή που με ειρωνικό τρόπο σχολιάζει την προσωρινή ανατροπή του ελληναράδικου ρατσισμού ενός μικροαστού της Αθήνας.

Ταυτόχρονα, τα παιδιά της πλατείας με τον ιδιαίτερο ενθουσιασμό και την συμμετοχή τους διαμόρφωσαν εν πολλοίς την φυσιογνωμία της παρουσίας μας: από την διαμόρφωση των πανό σε πολύγλωσση βάση μέχρι την χωροταξία των προβολών, μας υποδέχτηκαν στην γειτονιά τους με τον δικό τους τρόπο κάνοντάς μας να νιώσουμε οικεία και ζεστά.

Δυστυχώς, παρά την παρουσία των συντρόφων και συντροφισσών από την Αντιφασιστική Ομάδα Μεταναστών και την γνωριμία μας, δεν κατέστη δυνατή η διεξαγωγή της προγραμματισμένης συζήτησης. Παρόλα αυτά, κρατάμε την εκατέρωθεν πολύτιμη ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων για το ζήτημα των κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην φτώχεια, τον ρατσισμό και την καταστολή.

Η 2μερη πολύμορφη παρουσία μας στις εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής αποτελεί άλλο ένα σημείο συμπύκνωσης της κίνησής μας στην κατεύθυνση της δημιουργίας κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστών, στην από κοινού περιφρούρηση των γειτονιών μας από ρατσιστές/φασίστες, στην δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού πέρα από θρησκείες, έθνη και σύνορα. Η επικοινωνία με ντόπιους και μετανάστες κατοίκους της γειτονιάς και η δημιουργία 2 μικρών γιορτών αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης στην πλατεία φιλοδοξούμε να αποτελέσει ένα σημαντικό λιθαράκι στην οικοδόμηση του κοινού μας οδοφράγματος ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Related Images: