ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ-ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Στις 2/4/2015, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ζωγράφου εγκρίνει ομόφωνα (με σύσσωμες όλες τις δημοτικές παρατάξεις) την πρόταση του Ν.Π.Δ.Δ Αθλητισμού και Πολιτισμού για μεταστέγαση του δημοτικού Ωδείου στον, εδώ και 4 χρόνια, κατειλημμένο χώρο της Βίλας Ζωγράφου. Η Βίλα Ζωγράφου καταλαμβάνεται τον Οκτώβρη του 2011 από πρωτοβουλία φοιτητών/εργαζομένων/ανέργων που συναντήθηκαν στους δρόμους του Ζωγράφου συμμετέχοντας στους αγώνες ενάντια στην υπογραφή μνημονίων φτώχειας και η επιλογή τους απαντά έμπρακτα στην ανάγκη διεύρυνσης των κοινωνικών διεργασιών που γέμισαν τις πλατείες της χώρας την εποχή εκείνη (2010-11). Ταυτόχρονα, αποτελεί και την καθοριστική πράξη υπεράσπισης της απέναντι στα σχέδια τσιμεντοποίησης, εμπορευματοποίησης και κάθε αλλότριας χρήσης της μακριά από τις ανάγκες και τις επιθυμίες των κατοίκων του Ζωγράφου.
Με δεδομένη την ύπαρξη και άλλων κατάλληλων χώρων για την στέγαση του Ωδείου, είναι σαφές ότι η άθλια μεθόδευση της αριστερής δημοτικής αρχής εξυπηρετεί την στοχοποίηση και την κατασταλτική διαχείρισή της κατάληψης ενώ, παράλληλα, παραγράφει μονομιάς τους διαχρονικούς αγώνες της τοπικής κοινωνίας του Ζωγράφου απέναντι στις κερδοσκοπικές βλέψεις των κληρονόμων-τσιφλικάδων της οικογένειας Ζωγράφου και των εκάστοτε δημοτικών αρχών (βλ. σχέδια Καζάκου για ανέγερση Mall). Όπως και σ’ άλλες περιπτώσεις (πχ. Μπαρουτάδικο Αιγάλεω), η αριστερή διαχείριση των Δήμων επικαλείται την εξυπηρέτηση «δημοτικών αναγκών» και τη δήθεν συναίνεση των κατοίκων, καλλιεργώντας, ουσιαστικά, συνθήκες κοινωνικού διχασμού και κανιβαλισμού και βάζοντας στο στόχαστρο τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
Όλα αυτά τα χρόνια, η κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος αποτελώντας ένα σημείο ελεύθερης συνάντησης και έκφρασης των κατοίκων του Ζωγράφου, χωρίς κάγκελα και φράχτες, χωρίς αντίτιμα και εισιτήρια. Μέσα από ανοικτές εκδηλώσεις, πολιτιστικά δρώμενα για μικρούς & μεγάλους, αθλητικές δραστηριότητες στο γηπεδάκι 5Χ5 (φτιαγμένο από τους ίδιους τους καταληψίες, τους αλληλέγγυους κατοίκους και άλλους συναγωνιστές), αναδεικνύεται η πραγματική κοινωνική σημασία και αξία των κατειλημμένων εγχειρημάτων μέσα σε μια πόλη και έναν πολιτισμό που γεννούν και τρέφουν την αποξένωση, την αλλοτρίωση, τη μιζέρια και τη σιωπή. Παράλληλα, μέσα από τη δημιουργία δομών αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης (ανταλλακτικά παζάρια, αυτοοργανωμένα μαθήματα μουσικής/ξένων γλωσσών, η συλλογική καλλιέργεια του περιβάλλοντος χώρου μέσω του εγχειρήματος του «Μπαξέ» και η τροφοδότηση των συλλογικών κουζινών που οργανώνονται στις ανατολικές συνοικίες και από άλλες συνελεύσεις), χτίζεται καθημερινά «από τα κάτω» ένας ζωντανός πολιτισμός αγώνα που αντιστέκεται δημιουργώντας. Δημιουργώντας σχέσεις, συνειδήσεις, δομές και πολιτικές προτάσεις ανταγωνιστικές προς την επέλαση του εμπορεύματος σε έκφανση της ζωής μας.
Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι που συμμετέχουν στο εγχείρημα της Βίλας Ζωγράφου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών-ταξικών αγώνων και συμβάλλουν καθοριστικά στην τοπική οργάνωση και έκφρασή τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι κινητοποιήσεις στο ταχυφαγείο GAMATO ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία, η αλληλέγγυα στήριξη στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ & ΕΜΠ ενάντια στην διαθεσιμότητα, η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, η ανάδειξη του αίσχους της κοινωφελούς εργασίας στους Δήμους, η αντιφασιστική δράση και η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και τους αγώνες τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η κατάληψη συμπληρώνει την ψηφίδα των κοινωνικών αντιστάσεων στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας (καταλήψεις, συνελεύσεις κατοίκων, πολιτικές συλλογικότητες, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι κ.α.) που εδώ και χρόνια μέσα από τον συντονισμό τους συγκροτούν ένα ακηδεμόνευτο μέτωπο αγώνα μακριά από δημοτικές παρατάξεις και κομματικές ντιρεκτίβες.
Οι καταλήψεις, οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες, οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι αποτελούσαν και αποτελούν αγκάθι στα πλευρά κάθε λογής εξουσιών, ότι προσωπείο κι αν φορούν, και διαχρονικά βρίσκονται στο στόχαστρό τους. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως συνεχιστές του κράτους, ταυτίζονται με τους φασίστες προκατόχους τους στον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής-ταξικής ειρήνευσης, στην καθυπόταξη των «από κάτω». Κι αν οι φασίστες Δένδιας-Σαμαράς επιχείρησαν να επελαύνουν μέσω της κρατικής πυγμής πάνω στη χειμαζόμενη κοινωνία, οι νέοι «εναλλακτικοί» διαχειριστές του καθεστώτος, πέραν της χειραγώγησης και της απάτης, μετέρχονται διαφόρων μεθόδων ώστε να επιβάλλουν τις επιλογές τους. Η συκοφάντηση των αγωνιζόμενων και η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των αγώνων τους πλάι στην απαρέγκλιτη εφαρμογή της αστικής νομιμότητας (και των ειδικών κατασταλτικών νομοθεσιών της) αποτελούν τα κυρίαρχα ιδεολογικά και κατασταλτικά όπλα της νέας αριστερής διαχείρισης του καθεστώτος. Με αυτά, επιχειρείται ο πολιτικός αφοπλισμός, η αφομοίωση και η ενσωμάτωση, των ακηδεμόνευτων και ρηξιακών χαρακτηριστικών των αγώνων, των εγχειρημάτων, των αγωνιζομένων ανθρώπων που δρουν πέρα από τις λογικές της συνδιαλλαγής, της θεσμικής οδού, του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Παράλληλα, τα πρόσφατα παραδείγματα αστυνομικής περικύκλωσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Αθήνας, της εκκένωσης της κατειλημμένης Πρυτανείας και της θεσμοθέτησης του «Αστυνομικού της Γειτονιάς» αναδεικνύουν την περαιτέρω οχύρωση του καθεστώτος μπροστά σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, οποιαδήποτε κατασταλτική μεθόδευση ενάντια στη Βίλα Ζωγράφου αποτελεί χτύπημα στον κόσμο του αγώνα, αποτελεί σαφή κίνηση αναχαίτισης του διευρυμένου καταληψιακού κινήματος ανά την Ελλάδα, που την τελευταία περίοδο εμπλουτίστηκε από μια σειρά νέων κατειλημμένων εγχειρημάτων. Από το Βύρωνα, το Γαλάτσι και τη Νέα Φιλαδέλφεια μέχρι τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα και τη Λάρισα, η δημιουργία νέων κατειλημμένων υποδομών αγώνα, δίνουν νέα πνοή στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση και την ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών-ταξικών αγώνων της εποχής μας. Αμφισβητούν έμπρακτα τις σχέσεις ιδιοκτησίας, κέρδους και εκμετάλλευσης που συγκροτούν τον πυρήνα του καπιταλισμού, ενώ ταυτόχρονα χτίζουν καθημερινά και καθρεφτίζουν τον πολιτισμό μιας επαναστατημένης κοινωνίας: την αμφισβήτηση κάθε λογής εξουσίας, την απαλλοτρίωση του χώρου, του χρόνου και του πλούτου, την διαμόρφωση πολιτικής «από τα κάτω», δημιουργώντας την κοινωνία της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.
Καθημερινά, η βίαιη αναδιάρθρωση των ζωών μας αποτυπώνεται στους δρόμους και τους χώρους που κατοικούμε, ζούμε, αναπνέουμε. Με πρόσχημα το χαπάκι της ανάπτυξης και της αξιοποίησης (που «φέρνουν θέσεις εργασίας», «εξευγενίζουν την εικόνα της πόλης», «αναβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής του πολίτη» και άλλα όμορφα), οι γειτονιές μας μετατρέπονται σε πρόσφορο έδαφος για την κερδοφορία των αφεντικών και την κυρίαρχη κουλτούρα της αποξένωσης και του ατομισμού που εξαγοράζεται μόνο με αντίτιμο. Η εκμετάλλευση των δημόσιων χώρων και η επέλαση του εμπορεύματος, οι αστικές αναπλάσεις των πλατειών (πλ. Βαρνάβα), η επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων (πλ. Καισαριανής, πλ.Αγ.Λαζάρου), η μετατροπή ολόκληρων γειτονιών σε «εναλλακτικές» εμπορικές ζώνες (πλ. Προσκόπων, Υμηττού), διαταράσσει την σχέση των κατοίκων με την ίδια την πόλη, εξανδραποδίζοντας κάθε ελεύθερη ανθρώπινη δραστηριότητα από τους δημόσιους χώρους. Ο «από τα πάνω» καθορισμός μιας και μοναδικής ενδεδειγμένης χρήσης ενός δημόσιου χώρου, όπως και η Βίλα Ζωγράφου, τον αποστεώνει από την ζωντανή πρωτοβουλία και την αυτενέργεια των κατοίκων και αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας: την ανάθεση, τον έλεγχο, τον πολιτισμό του τίποτα, πάντα με γνώμονα το κέρδος.
Η υπεράσπιση των δημοσίων χώρων, των σημείων μέσα στη πόλη όπου μπορούμε ελεύθερα να συναντηθούμε, να επικοινωνήσουμε και να εκφραστούμε χωρίς διαμεσολαβητές, αφέντες και εξουσίες είναι ένας καθημερινός πόλεμος. Κομμάτι του πολέμου αυτού είναι και η μάχη υπεράσπισης των καταλήψεων, των στεκιών, των αυτοδιαχειριζόμενων δομών αγώνα ενάντια σε έναν πολιτισμό που θέλει να καθυποτάξει κάθε ελεύθερη έκφραση, κάθε εστία αντίστασης, κάθε απόπειρα κοινωνικής χειραφέτησης. Ο πλούτος των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, ο πολιτισμός που χτίζουμε καθημερινά οι εκμεταλλευόμενοι και οι εκμεταλλευόμενες «από τα κάτω» με τους αγώνες μας και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματά μας είναι τα όπλα μας απέναντι στον παρηκμασμένο κόσμο της εξουσίας που επιδιώκει να μας συμπαρασύρει στην μιζέρια του, άλλοτε με την ορμή της βίας του άλλοτε με την υπόσχεση του εξανθρωπισμού του. Και σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν παραδίδουμε τα όπλα μας. Δεν πρόκειται να παραδώσουμε ένα τεράστιο ελεύθερο σχολείο αγώνα, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας που φτιάξαμε με τα δικά μας χέρια, με δικά μας μέσα, χωρίς την ανάγκη χρηματοδοτήσεων και εξουσιών, βασισμένοι στις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες για ελευθερία, αξιοπρέπεια, ισότητα. Την Βίλα Ζωγράφου δεν θα την πάρετε, ούτε στα όνειρα σας!