Συνεχίζοντας τις δράσεις μας στις γειτονιές, το Σάββατο 14 Μάη στις 12.00 το μεσημέρι στην πλατεία Αγίου Λαζάρου στον Βύρωνα οργανώνουμε συγκέντρωση-μικροφωνική και συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τις αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης και φιλοξενίας προσφύγων/μεταναστών καθώς και για τις έγκλειστες μετανάστριες στο κέντρο κράτησης Ελληνικού.
Παρακάτω το κείμενο της συλλογικότητάς μας γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα και τις προεκτάσεις του.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΦΡΑΧΤΕΣ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Είτε μετανάστες είτε πρόσφυγες, με ή χωρίς χαρτιά – κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος
Τα Μ.Μ.Εξαπάτησης μας κατακλύζουν καθημερινά με τις «ανησυχητικές» εικόνες των «ροών» που συρρέουν στα ελληνικά νησιά και την Ειδομένη, διατυπώνοντας ανθρωπιστικές κορώνες. Ταυτόχρονα, κάθε φορά φροντίζουν να επισημαίνουν το τελματώδες της κατάστασης και τα ασφυκτικά πλαίσια στα οποία καλούνται να ζήσουν οι Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι. Η «ανθρωπιστική κρίση» που υποκριτικά παρουσιάζουν, αποσιωπά τα αίτια που οδηγούν όλους αυτούς τους ανθρώπους εδώ. Γιατί όσο κι αν αποκρύπτεται από τις κυρίαρχες αφηγήσεις, τα κράτη–δολοφόνοι και οι πολιτικές τους ευθύνονται για τις εικόνες των εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια εξαθλιωμένη πορεία προς τη Δύση της «επαγγελίας». Το κρίσιμο προσφυγικό ζήτημα είναι απότοκο των πολεμικών επεμβάσεων της Δύσης, των διαχρονικών αντιτρομοκρατικών εκστρατειών της, των οικονομικών – αποικιοκρατικών πολιτικών των ισχυρών έναντι των ανίσχυρων κρατών, της επιβολής καθεστώτων και δικτατοριών, των εμφύλιων διαμαχών, του θρησκευτικού–φυλετικού μίσους, της γενικής συνθήκης της φτώχειας και της εκμετάλλευσης. Είναι το άμεσο προϊόν της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Τα μιντιακά τσιράκια φροντίζουν να εξανθρωπίζουν στις συνειδήσεις μας τις πολεμικές επεμβάσεις, να μιλούν για ροές αοράτων που έρχονται από μια άγνωστη Ανατολή και «συνωστίζονται» στην εξευγενισμένη Δύση, που αδυνατεί να τους χωρέσει όλους. Κομβικό σημείο σ’ αυτό το εμετικό τους έργο, είναι η διάκριση μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Διάκριση που μεθοδεύει την παρανομοποίηση μεγάλου όγκου μεταναστών και τη νομιμοποίηση της κρατικής βίας πάνω τους. Έτσι δικαιολογείται η στρατιωτική διαχείριση πληθυσμών ενώ νομιμοποιείται μια επιλεκτική μα πάντα «ανθρωπιστική» διαχείριση που δημιουργεί τεχνητούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους ξεριζωμένους και εντείνει τα ρατσιστικά αντανακλαστικά απέναντι στους «παράνομους» μετανάστες. Μια επίπλαστη διάκριση, υπαγορευόμενη πλήρως από τα συμφέροντα της κυριαρχίας και άκρως επιθετική για τα συμφέροντα των από κάτω.
Είτε κέντρα κράτησης είτε χώροι φιλοξενίας – η «φιλανθρωπία» τους βρωμάει εγκλεισμό
Η κρατική διαχείριση δεν εξαντλείται στην προπαγάνδα. Απαιτεί πολιτικές που από τη μια μεταφράζονται σε «ναυάγια», φράχτες, επαναπροωθήσεις και στρατούς και από την άλλη παρέχει τη δυνατότητα αξιοποίησης ενός φτηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού που θα στελεχώσει τα παραγωγικά γρανάζια των χωρών της ΕΕ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εφαρμόζοντας στην πράξη τον κρατικό ανθρωπισμό αποφασίζει με όρους ζωής ή θανάτου σε ποιον θα αναγνωρίσει όχι πλέον ένα προνομιακό καθεστώς θεσμικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων , αλλά εν τέλει την ίδια του την επιβίωση. Και το έργο αυτό επιτελείται από δεκάδες ΜΚΟ που βγάζουν φράγκα από την περίσσια «ανθρωπιά» τους. Όλη αυτή η βάρβαρη αντιμεταναστευτική διαχείριση γίνεται μέσα από το προσωπείο της αξιέπαινης «ελληνικής φιλοξενίας» που, μέρα με τη μέρα, καταρρέει. Με τα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας να μετατρέπονται σε κλειστά κέντρα κράτησης-φυλακές και τις βίαιες επαναπροωθήσεις σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Τουρκία που ήδη μετρούν τα πρώτα θύματα. Πλέον βιώνουμε μια καθημερινότητα όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται απλά ως αριθμοί σε έναν μακρύ κατάλογο εισροών- εκροών από τα χερσαία/υδάτινα σύνορα της χώρας. Ουσιαστικά, πρόκειται για την εξαπόλυση ενός άνευ όρων και ορίων πολέμου εναντίον των εξαθλιωμένων, αφαιρώντας τους οποιαδήποτε πολιτική ή κοινωνική αναγνώριση, γεγονός που επιτρέπει να γίνονται παζάρια στις πλάτες τους και να αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα προς ανταλλαγή αλλά και εξόντωση. Απογυμνωμένα ανθρώπινα σώματα, φυλακισμένα σε μια ναζιστικής εμπνεύσεως Ευρώπη στρατόπεδο
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η ευρωπαϊκή λύση περί του μεταναστευτικού ζητήματος είναι οι βάρβαρες αντιμεταναστευτικές πολιτικές, με λιγότερο ή περισσότερο ανθρωπισμό στον πυρήνα τους. Τα έθνη – κράτη δημιουργούν τόπους εξαίρεσης, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, που βρίσκονται εντός, αλλά ουσιαστικά εκτός της κοινωνίας. Στρατηγική που εφαρμόζεται προφανώς και από την ελληνική κυβέρνηση μέσα από την επιλογή δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης σε απομακρυσμένες και παραμεθόριες περιοχές που τελούν υπό την εποπτεία του στρατού.
Να γκρεμίσουμε την Ευρώπη στρατόπεδο
Μετά τα γεγονότα στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, καλλιεργείται σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό ο στιγματισμός των μουσουλμάνων. Δημιουργείται μια λογική πολέμου πολιτισμών, όπου η Δύση, το «λίκνο της δημοκρατίας, της ελευθερίας, τη μήτρα του διαφωτισμού» εξοπλίζεται και θωρακίζεται απέναντι στην Ανατολή του «σκοταδισμού, της μισαλλοδοξίας, της θρησκοληψίας». Η επίκληση αυτή περί πολέμου των πολιτισμών επαναφέρει με ασύμμετρους όρους τον αντιτρομοκρατικό πόλεμο στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Η αντιτρομοκρατική υστερία της Δύσης επεκτείνεται στην επιβολή ενός καθεστώτος εξαίρεσης που: στιγματίζει και εγκληματοποιεί το διαφορετικό, στοχοποιεί τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, τις «επικίνδυνες κοινωνικές τάξεις», θέτοντάς τες στα όρια της παραβατικότητας. Συγχρόνως, νομιμοποιεί τις εκάστοτε αντιτρομοκρατικές πολιτικές ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς, ανοίγοντας το δρόμο για τη διαχείριση εξεγέρσεων και συγκρούσεων στο εσωτερικό των χωρών από εθνικούς και υπερεθνικούς στρατούς (FRONTEX, ευρωπαϊκή ακτοφυλακή).
Όμως, στον πόλεμο αυτόν, οι εγκλωβισμένοι μετανάστες/πρόσφυγες δεν στριμώχνονται στη θέση που τους παραχωρείται, στη θέση του θύματος. Με μπλοκαρίσματα εθνικών οδών μπροστά από τις προσφυγουπόλεις στη Βόρεια Ελλάδα, με αυθόρμητες διαδηλώσεις σε κοντινές πόλεις πχ. Ιωάννινα, Αθήνα, με απεργίες πείνας ή καθιστικές διαμαρτυρίες μέσα στα «ανοικτά» κέντρα φιλοξενίας, με το μαζικό γκρέμισα των κλειστών κέντρων κράτησης πχ. Χίος, Σάμος, με την άρνησή τους να φύγουν από τους ανοιχτούς χώρους συγκέντρωσής τους πχ. λιμάνι Πειραιά, οι αόρατοι αποκτούν φωνή και υπόσταση διεκδικώντας τα αυτονόητα: ζωή, αξιοπρέπεια, ελεύθερη μετακίνησή.
Κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστών – πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
Για εμάς, η φιλοξενία και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, ντόπιων και μεταναστών, δεν είναι επαγγελματική ενασχόληση μέσω ΜΚΟ, δεν προϋποθέτει ευρωπαϊκά κονδύλια, δεν περιορίζεται στην «προσωρινότητα του προβλήματος». Δεν αναγνωρίζει εθνικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς και έμφυλους διαχωρισμούς αλλά τους πολεμά για να τους υπερβεί. Είναι κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού πολέμου ενάντια στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου, την φτώχεια, τον πόλεμο, τον ρατσισμό, την υλική/πνευματική/ συναισθηματική υποτίμησή μας από κάθε μορφή εξουσίας. Απέναντι στα ψεύτικα δίπολα «νόμιμοι πρόσφυγες- παράνομοι μετανάστες» και «φιλοξενία-κράτηση», απαντάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος. Απαντάμε έμπρακτα με την διαμόρφωση γεφυρών ουσιαστικής επικοινωνίας, με την οικοδόμηση ισότιμων σχέσεων με σεβασμό στη διαφορετικότητα, με την δημιουργία κοινοτήτων συνύπαρξης, συμβίωσης και αγώνα ντόπιων και μεταναστών. Η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη στους αόρατους αυτής της κοινωνίας είναι επιλογή σύγκρουσης με τον κόσμο των συνόρων, των ρατσισμών και των εθνικισμών, της ταξικής εκμετάλλευσης, των κρατών και των πολεμικών μηχανών τους. Σύγκρουση που ανοίγει περάσματα αξιοπρέπειας, ανατροπής και ελευθερίας.
Ήδη, σε όλο τον ελλαδικό χώρο γεννιούνται μια σειρά αυτοοργανωμένων-κατειλημμένων δομών φιλοξενίας και αλληλεγγύης που αμφισβητούν τον μονόλογο της κρατικής διαχείρισης, επανοικειοποιούνται τα εγκαταλειμμένα σπίτια, αποτρέπουν την εξορία των μεταναστών εκτός κοινωνικού ιστού, οργανώνουν την καθημερινότητα τους με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες, επιστρέφουν πίσω το ρατσιστικό ιδεολόγημα της «αντοχής της ελληνικής κοινωνίας» και θέτουν στο προσκήνιο το ζήτημα της πραγματικής συμβίωσης. Γι’ αυτό οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένες δομές φιλοξενίας βρίσκονται και θα βρεθούν στην αιχμή της κρατικής καταστολής. Ο πολλαπλασιασμός και η διάδοση τους σε περισσότερες περιοχές και σημεία των πόλεων σχηματίζει ένα νέο κοινωνικό χώρο, που παίρνει πίσω ένα κομμάτι του κοινωνικού πλούτου, δημιουργεί κοινωνικές δομές και θέτει τις υλικές βάσεις για την δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα ντόπιων και μεταναστών.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ
+
ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΙΔΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓ. ΛΑΖΑΡΟΥ, ΒΥΡΩΝΑΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 14/5, 12:00