Στα πλαίσια της πανελλαδικής μέρας δράσης για την υγεία, παρεμβήκαμε στο κέντρο υγείας Βύρωνα με πανό (Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων στις δομές υγείας, ελεύθερη πρόσβαση για όλους-όλες), κείμενα και τρικάκια μιλώντας με τους εργαζόμενους της δομής καθώς και με τους κατοίκους της γειτονιάς.
Η συγκέντρωση καλέστηκε δημόσια από την συλλογικότητά μας και στηρίχτηκε από 30 συντρόφους και συντρόφισσες ενώ κατά την διάρκεια της παρέμβασής μας διαβάζονταν αποσπάσματα του κειμένου από ντουντούκα. Με την ίδια μορφή, παρεμβήκαμε στη συνέχεια στο κέντρο της γειτονιάς του Βύρωνα σπάζοντας συλλογικά στην πράξη τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς της κοινωνικής ζωής και της πολιτικής δράσης.
Παράλληλα, δημοσιοποιούνταν και καλέσματα συμμετοχής στην πορεία της Πρωτομαγιάς στα Χαυτεία στις 11.00 π.μ. Αργότερα, ομάδα συντρόφων-ισσών επισκέφτηκαν και επικοινώνησαν και με τους εργαζόμενους του κέντρου ψυχικής υγείας στον Βύρωνα. Η αστυνομική παρουσία έξω από το κέντρο υγείας Βύρωνα κατά την διάρκεια της παρέμβασης περιορίστηκε στον ρόλο του παρακολουθητή.
Παρακάτω το κείμενο που μοιραζόταν,
Ο φόβος και η απομόνωση είναι οι χειρότεροι εχθροί,
η ανατροπή αυτού του κόσμου είναι θεραπευτική.
Ποιοί μιλούν ακόμα για “αόρατους εχθρούς”;
Τον τελευταίο μήνα βιώνουμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να εξελίσσεται: καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας, ατομική ευθύνη για το “κοινό καλό”, φράσεις που πρωταγωνιστούν και όλα αυτά με αφορμή έναν ιό. Μιλούν για «αόρατους εχθρούς» γιατί θέλουν να σπείρουν τον φόβο και την υποταγή, είτε με το μανδύα της δήθεν ουδέτερης επιστήμης είτε ως κοινοί θρησκόληπτοι και σκοταδιστές. Αφεντάδες αυτής της καλοστημένης επιχείρησης παγκοσμίως είναι τα κράτη και οι εκπρόσωποί τους. Προβάλλουν τους εαυτούς τους σαν ηγέτες-σωτήρες που ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς για το κοινό καλό. Διαχρονικό όμως μέλημά τους είναι η διαχείριση και ο έλεγχος των ζωών μας. Πλέον και του θανάτου μας. Γιατί άλλωστε ο καπιταλισμός μπορεί να μας υπόσχεται ότι θα γίνουμε άφθαρτοι, άτρωτοι και αιώνιοι αλλά ουσιαστικά μας καθιστά αναλώσιμους, αδύναμους και ευάλωτους. Καθημερινά αλλά και σε περιπτώσεις υγειονομικών κρίσεων.
Να μπλοκάρουμε τον ιό της αυτό-καταστροφής!
Έναν ιό καταστροφικό για την ανθρωπότητα και κατ’ επέκτασιν για τον πλανήτη; Μήπως να αντιστρέφαμε το ερώτημα; Μήπως τελικά η λεηλασία της φύσης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την μεταλλαξογένεση (μετάλλαξη και μετάδοση) κάποιων ιών (που έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν) που εντέλει μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι για κάποιους οργανισμούς (ενίοτε ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο άνθρωπος); Οι ιοί δεν είναι από μόνοι τους καταστροφικοί, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του οικοσυστήματος, όπως ο θάνατος αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Η βίαιη και καταστροφική παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον, η αποψίλωση τεράστιων δασικών εκτάσεων για καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, η βιομηχανοποιημένη αγροτική και ζωική παραγωγή, η μετατροπή κάθε φυσικού στοιχείου σε “πόρο” και εμπόρευμα (αέρας, νερό, φως) για τις ενεργειακές απαιτήσεις βιομηχανικών και μητροπολιτικών τεράτων αποκαλύπτουν την καταστροφική λογική της εκμετάλλευσης και του κέρδους εις βάρος της φύσης και του ανθρώπου. Την λογική της αέναης καπιταλιστικής ανάπτυξης που γεννά κοινωνικές-ταξικές ανισότητες, λεηλατημένα εδάφη, περιττούς και θυσιαζόμενους πληθυσμούς σε όλη τη γη. Αντί για “αόρατους εχθρούς”, ας αναζητήσουμε τους πραγματικούς νόμους που μετατρέπουν τον πλανήτη σε ένα τεράστιο ΧΥΤΑ του καπιταλισμού.
Τι θα κάνουμε με την πανδημία του καπιταλισμού;
Ιστορικά, οι πανδημίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρώπινων κοινωνιών, και εμφανίζονται κάθε φορά ως πραγματικό σύμπτωμα τους, όχι σαν ουρανοκατέβατη κατάρα. Οι πανδημίες σε συνθήκες σφοδρών κοινωνικών-ταξικών ανισοτήτων και αποκλεισμών πολλαπλασιάζουν την επικινδυνότητα τους εις βάρος των ανθρώπινων πληθυσμών. Κι αυτό διότι οι ίδιοι οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας μετατρέπονται σε παράγοντες μαζικής διασποράς οποιουδήποτε ιογενούς φαινομένου: παγκόσμια δίκτυα μεταφοράς και μετακίνησης ανθρώπων και εμπορευμάτων ανά την υφήλιο, μητροπολιτικός συνωστισμός εκατομμυρίων ανθρώπων στα “ανεπτυγμένα” ή μη κράτη, μαζική οργάνωση της εργασίας κ.α. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα περίφημα lockdown των κρατών ανά τον κόσμο, πήραν την μορφή τεράστιων ασκήσεων δημόσιας τάξης και πειθαρχίας σε απαγορεύσεις και περιορισμούς της κοινωνικής ζωής ενώ τα αφεντικά και τα κράτη σκέφτονταν και σκέφτονται συνεχώς πως θα διασώσουν τις οικονομίες τους χρεώνοντας τα σπασμένα στην πλάτη μας. Και απ’ όσα έχουν δει τα μάτια μας ως τώρα, ούτε την υγεία μας σκέφτονται, ούτε το “κοινό καλό” μας. Παρά τα επιστημονικά προσωπεία τους, οι μεροληπτικές τους επιλογές και διαταγές συνηγορούν στην γνωστή αλήθεια: αυτοί μιλούν για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.
Όταν η Δημόσια Υγεία μετριέται σε χρήμα, τότε το Σύστημά της είναι άδικο και..ανθυγιεινό!
Μιλούν για «ατομική ευθύνη» γιατί γνωρίζουν καλά πως η υγεία δεν είναι κοινωνικό αγαθό προσιτό σε όλους-ες αλλά προνόμιο για λίγους, θέλοντας να καλύψουν την ευθύνη που φέρουν οι ίδιοι για τον τρόπο παροχής υπηρεσιών υγείας. Διαχρονικά, τα Εθνικά Συστήματα Υγείας δομήθηκαν “από τα πάνω” για να εξασφαλίζουν την μαζική λειτουργικότητα του εργαζόμενου και παραγωγικού πληθυσμού ενώ προωθούσαν παράλληλα τον αποκλεισμό ολόκληρων κοινωνικών κομματιών από αυτά (ανασφάλιστοι, φυλακισμένες, αφαίρεση ΑΜΚΑ από μετανάστες-στριες). Και δεν ξεχνάμε ότι αυτή η λογική δεν θεραπεύει αλλά στιγματίζει αυτόν που νοσεί, αφορίζει τους άστεγους, διαπομπεύει οροθετικές γυναίκες, βαφτίζει “υγειονομικές βόμβες” ολόκληρους αποκλεισμένους πληθυσμούς (πχ.μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνοικισμούς Ρομά κ.α). Ακόμα και εν μέσω κορωνοϊού, τα νοσοκομεία έγιναν ακόμα πιο δυσπρόσιτα για ασθενείς με χρόνιες παθήσεις και ανάγκες για άμεση ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παρακολούθηση, αποκαλύπτοντας ότι η βίαιη ιεράρχηση της ζωής μας από το κράτος και τα “υγειονομικά πρωτόκολλα” του, δεν ακολουθεί τους όρκους του Ιπποκράτη αλλά τους νόμους της αγοράς και της οικονομίας, Ένα είναι σίγουρο: η δημόσια υγεία ενός πληθυσμού δεν αφορά μόνο το πόσοι νοσούν και από τι, αλλά υπό ποιές συνθήκες επιβιώνει (ή όχι) το σύνολο του πληθυσμού. Και αυτό εξασφαλίζεται πολύ πριν και έξω από τα νοσοκομεία, και λίγο αφορά την ιατρική επιστήμη. Είναι βαθιά κοινωνικό ζήτημα. Και σ’ αυτό έχουμε λόγο όλοι και όλες, όχι μόνο οι ειδικοί και οι αυθεντίες.
Και τί να κάνουμε;
Να προλάβουμε τους ιούς και τις πανδημίες πριν τα σκαλιά των νοσοκομείων. Να αντιμετωπίσουμε την αιτία, όχι το σύμπτωμα. Να μπλοκάρουμε κάθε καταστροφική παρέμβαση στη φύση και ν’ αμφισβητήσουμε τον αστικό τρόπο ζωής. Για πόσο ακόμα θα ζούμε περικυκλωμένοι από τις χαβούζες της Ελευσίνας, της Φυλής, της Μεγαλόπολης, της Πτολεμαΐδας, της Β.Χαλκιδικής; Πόσες ακόμα βουνοκορφές θα παραδώσουμε στην αιολική βιομηχανία, πόσες θάλασσες στους πετρελαιάδες και πόσα δάση στους “εθνικούς κατασκευαστές”; Να παλέψουμε ώστε όλοι και όλες να έχουμε πρόσβαση σε στέγη, τροφή, περίθαλψη και υγειονομική φροντίδα, καταργώντας τις business της ιδιωτικής υγείας, τα αντίτιμα και τους αποκλεισμούς του Ε.Σ.Υ. Να αγωνιστούμε για την κατάργηση των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών, εντός των οποίων εντείνονται οι αποκλεισμοί σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ένα κέντρο υγείας σε κάθε γειτονιά!
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγώνες των εργαζομένων στις δομές υγείας και σε όσους μάχονται για να γίνουν τα αυτονόητα, δεδομένα. Απαιτούμε και αναζητούμε τρόπους για την κοινοτική λειτουργία κέντρων υγείας σε κάθε γειτονιά με βάση τις ανάγκες των κατοίκων και όχι τους προϋπολογισμούς των υπουργείων. Να διεξάγουμε μαζί με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στα κέντρα υγείας και τα νοσοκομεία ανοικτές ενημερώσεις και διαβουλεύσεις με τη γειτονιά ώστε να σπάσει ο φόβος, η άγνοια αλλά και η απόσταση ιατρού-”ασθενή”. Η άμεση σχέση και η αλληλεγγύη μεταξύ εργαζομένων και χρηστών των υπηρεσιών υγείας είναι το μόνο εχέγγυο για την εξασφάλιση πραγματικής φροντίδας και περίθαλψης μέσα στο ανθυγιεινό περιβάλλον του φόβου, των αποκλεισμών, των κρατικών περιορισμών. Ας θυμηθούμε ότι το 2011, εν μέσω νεοφιλελεύθερης λαίλαπας με λουκέτα σε νοσοκομεία και απολύσεις ιατρικού προσωπικού, αυτή ακριβώς η δυναμική εξασφάλισε την συνέχιση της λειτουργίας του Κέντρου Υγείας Βύρωνα. Γιατί για εμάς, η μόνη «ατομική ευθύνη» είναι αυτή της συλλογικοποίησης των ζωών και των αγώνων μας, εκείνη που κοιτάζει την ανατροπή και την ελευθερία, εκείνη που μας προστάζει να μην πειθαρχήσουμε σε όσα μας επιβάλλουν, να σπάσουμε τον φόβο και να ξαναβρεθούμε στον δρόμο.
Την στιγμή που ευαγγελίζονται και πάλι προσωρινές ασπιρίνες και εμβόλια που θα δοκιμαστούν πρώτα σε εξαθλιωμένους πληθυσμούς-πειραματόζωα του “Tρίτου κόσμου” για την πολυπόθητη διάσωσή μας, ας αναζητήσουμε την θεραπεία της ανθρώπινης ελευθερίας, την κατάργηση της καταστροφής ανθρώπου και φύσης. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου…
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΥΓΕΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ-ΟΛΕΣ
Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΕΧΘΡΟΙ
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ
Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
