αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος
ενάντια στο φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος
είναι αυτοί που κατά καιρούς προσέφεραν ειρήνη
στο κράτος και τον καπιταλισμό
Η δολοφονία του αγωνιστή Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τη χρυσαυγίτικη συμμορία με τις πλάτες της ΕΛ.ΑΣ στις 18 Σεπτέμβρη 2014 (5 μέρες μετά την δολοφονική επίθεση ενάντια σε αφισοκολλητές του ΚΚΕ στο Πέραμα), σηματοδοτεί την κορύφωση της φασιστικής επιθετικότητας που στοχεύει ξεκάθαρα στην εξόντωση όσων ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντί της. Σε πρώτο χρόνο, φοβούμενοι τις γενικευμένες αναταραχές που θα μπορούσαν πάρουν ανεξέλεγκτη μορφή, σύσσωμοι οι κρατικοί και μιντιακοί μηχανισμοί σπεύδουν να εγκαινιάσουν την επιχείρηση του κρατικού και θεσμικού αντιναζισμού . Με τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για την «εγκληματική φύση» της οργάνωσης και τις συλλήψεις μελών και ηγετικών στελεχών της Χ.Α., το καθεστώς επιχειρεί να προλάβει την έκφραση της κοινωνικής οργής και να αποδυναμώσει επικοινωνιακά και οργανωτικά τον βασικότερο εκφραστή της ίδιας της ακροδεξιάς του ατζέντας, αφήνοντας ουσιαστικά ανέγγιχτο τον πολιτικό της ρόλο. Το καλοστημένο θέατρο με πρωταγωνιστή το κράτος-αντιφασίστα, που φρενάρει προσωρινά τα τάγματα εφόδου της Χ.Α. επιδιώκει να αντιστρέψει το μέχρι πρότινος ανοιχτό ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Ουσιαστικά, η ανάδειξη της Χ.Α ως πολιτικού άκρου και εγκληματικής οργάνωσης, βγάζει λάδι την επίσημη ακροδεξιά ατζέντα του ελληνικού κράτους που φιλοδοξεί να παρουσιάσει τις κατά συρροή επιστρατεύσεις απεργών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την επιχείρηση Ξένιος Ζευς, το φακέλωμα τοξικοεξαρτημένων και την διαπόμπευση των οροθετικώνγυναικών ως τα πλέον δημοκρατικά αυτονόητα. Παράλληλα η κατασταλτική διαχείριση της Χ.Α. με υπερθεαματικές συλλήψεις μελών της, παρακολουθήσεις συνομιλιών και εφαρμογή αντιτρομοκρατικών νόμων –μέθοδοι που ως τότε ενεργοποιούνταν μονάχα απέναντι σε μέλη ένοπλων οργανώσεων και συντρόφους που διώκονται για την ανατρεπτική τους δράση- επιχείρησε να επιβεβαιώσει τη χυδαία θεωρία των 2 άκρων που τσουβαλιάζει τη ριζοσπαστική και αντισυστημική δράση των αγωνιζόμενων με τις παρακρατικές συμμορίες.
Ο αναβαθμισμένος πολιτικός ρόλος της Χρυσής Αυγής έρχεται σε μια περίοδο (2009-2012) που το καθεστώς έκτακτης ανάγκης διεξάγει μια διευρυμένη εκστρατεία αντιεξέγερσης, προσπαθώντας να κλείσει τα ανοιχτά ρήγματα της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08. Τα φασιστικά δόγματα της μηδενικής ανοχής και του Νόμου και Τάξης, τα παραληρήματα του Σαμαρά για την «ανακατάληψη των πόλεων» και του Δένδια για τον «πόλεμο ενάντια στην ανομία» αποτελούν, πέρα από επίσημη κρατική ατζέντα, το πολιτικό υπόβαθρο της φασιστικής δράσης, της επιθετικότητας των χρυσαυγιτών απέναντι σε αγωνιζόμενους ανθρώπους, σε νεολαίους, σε καταλήψεις και στέκια, σε μετανάστες και πρόσφυγες. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τα ανεξέλεγκτα και εξεγερτικά γεγονότα της 12ης Φλεβάρη 2012 εγκαινιάζεται η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των φασιστών (Μάης 2012). Πλέον ως κοινοβουλευτικό κόμμα και επίσημος φορέας εξουσίας, αποτελούν κάτι παραπάνω από απλό εργαλείο του κράτους και των αφεντικών ενάντια στους καταπιεσμένους. Η ολοκληρωτική διαχείριση, η φασιστική και εθνικιστική προπαγάνδα και η κατασταλτική ωμότητα είναι μια σαφής συστημική παράμετρος, ένας θεμέλιος λίθος του σύγχρονου ολοκληρωτισμού για την αντιμετώπιση της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Ακόμη και σήμερα, ο συφερτός πατριωτών, εθνικιστών, ρατσιστών και κάθε λογής κανίβαλων που αποτελούν το περίφημο εκλογικό σώμα της Χ.Α, συνεχίζει να συσπειρώνεται και να ταυτίζει τα συμφέροντα του με τις μαφιόζικες πρακτικές και τα λογύδρια των νεοναζί. Ιστορικά, αυτή η κρίσιμη μάζα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού συγκροτείται γύρω από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, τα εθνικιστικά παραληρήματα γύρω από εθνικά μεγαλεία και εθνικές προδοσίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ανάθεση των κοινωνικών υποθέσεων σε ηγέτες και εθνοσωτήρες. Οι χρυσαυγίτες, γέννημα θρέμμα του πολιτικού συστήματος, παίρνουν την σκυτάλη από ένα ερειπωμένο σύστημα κομματικής διαμεσολάβησης που εξέθρεψε όλα τα παραπάνω. Επιχειρούν, αφενός, να αποπροσανατολίσουν το πλατύ κύμα κοινωνικής αμφισβήτησης και οργής και αφετέρου να δράσουν απειλητικά απέναντι στις κοινωνικές δυναμικές της αντίστασης και της χειραφέτησης. Ουσιαστικά, έρχονται να ανασυγκροτήσουν τον μισθοφορικό στρατό του ελληνικού κράτους που πρόθυμα θα αναλάβει το έργο της βίαιης κοινωνικής πειθάρχησης στις αντικοινωνικές επιλογές κάθε λογής τρόικας, εξωτερικού ή εσωτερικού. Και αυτός ο «στρατός» έχει βαμμένα τα χέρια του όχι μόνο με το αίμα του Παύλου Φύσσα αλλά και των χιλιάδων πνιγμένων μεταναστών στα σύνορα, των εκατοντάδων δολοφονημένων εργατών στα σύγχρονα κάτεργα, των εκατοντάδων βασανισμένων αγωνιζόμενων από τις δυνάμεις καταστολής.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη και καμία ψευδαίσθηση ότι οι φυλακίσεις μερικών χρυσαυγιτών αποτελούν ανάχωμα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τους λακέδες του. Αντίθετα, θεωρούμε ότι ο πόλεμος ενάντια στους φασίστες και τους παρακρατικούς είναι βαθύτατα αντικαθεστωτικός και ανατρεπτικός που δεν περιορίζεται σε δημοκρατικές εκκλήσεις και καταγγελίες και επιδιώκει το συθέμελο τσάκισμα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της κρατικής βαρβαρότητας και του κοινωνικού εκφασισμού. Είναι σαφές ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κομμάτι του ευρύτερου αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα που δεν στοχεύει μόνο την εμπροσθοφυλακή του συστήματος αλλά τα ίδια τα θεμέλια του. Έτσι δεν χωρούν ούτε ίσες αποστάσεις, ούτε δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Πέρα από γελοίοι, είναι και επικίνδυνοι (με προεξάρχοντα το ΣΥΡΙΖΑ) όσοι καταδικάζουν την «βία από όπου κι αν προέρχεται» φιλοδοξώντας να εξομοιώσουν την βία του καθεστώτος και των φασιστικών συμμοριών του με τις πρακτικές κοινωνικής και πολιτικής αντιβίας που αμφισβητούν τη μέγγενη της αστικής νομιμότητας. Είναι οι ίδιοι που στην προοπτική της κυβερνώσας Αριστεράς, επιχειρούν να απογυμνώσουν τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες από οποιοδήποτε ρηξιακό και ανατρεπτικό περιεχόμενο και μορφή και να τους μετατρέψουν σε «κοινωνική αντιπολίτευση» χειραγωγούμενη από τους ίδιους. Είναι αυτοί που η δήθεν προοδευτική πολιτική διαχείριση της εξουσίας τους οδηγεί στην προσπάθεια πολιτικής ενσωμάτωσης κάθε ακηδεμόνευτου και ριζοσπαστικού στοιχείου μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, στην μεθόδευση της κοινωνικής/ταξικής ειρήνευσης απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα με την υπόσχεση της κατάργησης των μνημονίων και της «άρσης των αδικιών».
Ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό, εδώ και τώρα, σημαίνει καθημερινή μάχη με τον διάχυτο φόβο και την τρομοκρατία που επιβάλλουν οι «από πάνω» στις ζωές μας, με την κατάντια του ρατσισμού, του σεξισμού και του εθνικισμού, με τη δυστοπία του κοινωνικού εκφασισμού. Σημαίνει σύγκρουση με τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που διεξάγει έναν ανελέητο πόλεμο ενάντια στους φτωχούς και τους αποκλεισμένους, που γεννά Φαρμακονήσια και Μανωλάδες, που χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές υψίστης ασφαλείας. Σημαίνει γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων για τη δημοκρατία και τη νομιμότητά τους, για τον εξανθρωπισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την προοδευτική διαχείριση της κρατικής εξουσίας. Σημαίνει δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα σε κάθε γειτονιά, σχολείο, χώρο εργασίας που αναμετρώνται με τον φόβο και τη μοιρολατρία. Σημαίνει οργάνωση ακηδεμόνευτων και ανατρεπτικών κοινωνικών/ταξικών αγώνων που ανοίγουν ρήγματα στον πολιτισμό της καταστολής, της φτώχειας και της αδικίας. Σημαίνει οικοδόμηση ενός πολύμορφου επαναστατικού κινήματος που χαράσσει τα μονοπάτια της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και απελευθέρωσης. Της κοινωνικής επανάστασης και της αναρχίας.
Είναι η κληρονομιά που μας άφησαν όσοι δεν έσκυψαν το κεφάλι και όρθωσαν το ανάστημα τους. Είναι η κληρονομιά του Παύλου…
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΠΕΜΠΤΗ 18/9, 18.00
πλ. Νίκης (τριγωνάκι-ζαρντέν), Π. Τσαλδάρη