Την 1-10-2014 , με συλλαμβάνουν και οδηγούμαι με κουκούλα στο κεφάλι στον ανακριτικό θάλαμο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Από τις 17.00 έως τις 1.00 τη νύχτα, ένα τσούρμο κουκουλοφόροι -και ενώ είμαι δεμένος πισθάγκωνα- μου αποσπούν με τη βία DNA, αποτυπώματα και με φωτογραφίζουν (προσπαθούν) εν μέσω ειρωνειών, κεφαλοκλειδωμάτων,στραμπουληγμάτων, ξύλου και απειλών για ηλεκτροσόκ , θεωρώντας ότι έτσι θα συνεργαστώ. Στις 1.00 τη νύχτα, βλέπω τους πρώτους ξεκουκούλωτους που μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για τρομοκρατία. Ως τις 5.30 τα ξημερώματα , παραμένω σε ένα 1 Χ 3 κελί , δεμένος πάντα πισθάγκωνα με τις χειροπέδες. Την επόμενη μέρα γίνονται πάλι προσπάθειες να με φωτογραφίσουν.

Από μεριάς μου απείχα από την πρώτη στιγμή από τροφή και νερό με απαίτηση να μιλήσω με δικηγόρο. Μου επέτρεψαν τελικά να ειδοποιήσω δικηγόρο μετά από 24 ώρες και κατόρθωσα να την δώ μολις για λίγα λεπτα , λίγο πριν τον Εισαγγελέα.

Τα παραπάνω τα καταθέτω σαν μια μικρή εμπειρία αγώνα προς τους συναγωνιστές.

Η στάση του Κράτους προς εμάς , ήπια ή σκληρή -αυτό είναι πάντα σχετικό- δεν μπορεί ποτέ να μας κάμψει, όσο έχουμε συνείδηση της υπευθυνότητας που απορρέει από τη θέση μας ως αναρχικοί , στις στιγμές της δοκιμασίας.

Γιατί οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σε αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από μας είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε. Για τον αγώνα προς την χειραφέτηση από την ταξική κοινωνία έχει χυθεί πολύ αίμα, κι επομένως θα ήταν αστείο να λυγίζουμε στα όποια νταϊλίκια των μπάτσων. Κράτησα αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις των κρατικών λακέδων να αποσπάσουν στοιχεία μου για δυο λόγους. Πρώτο, για λόγους αξιακούς , καθώς θεωρώ ότι υποχρέωση κάθε αναρχικού επαναστάτη είναι να μη δίνει ούτε χιλιοστό εδάφους στον ταξικό εχθρό . Και δεύτερο γιατί, αντιλαμβανόμενος τη σοβαρότητα της υπόθεσης που μου προσάπτουν, θέλησα να προστατέψω συντροφικό και φιλικό περιβάλλον από τα κοράκια που με κρατάνε. Όσο λοιπόν οι κλούζω δεν έβρισκαν το όνομα, δεν ήμουν διατεθειμένος με τιποτε να τους το δώσω. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δυο μέρες μετά τη σύλληψη, η αστυνομία έχει βρει «επιτέλους» το όνομά μου.

Είναι σαφές ότι με τη σύλληψή μου οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής και κυρίως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έλπιζαν να βγάλουν λαβράκι , γι αυτό και οι διαρροές στον τύπο για το σημειωματάριο με τις «χρονομετρημένες διαδρομές» τους στόχους, τα ποδήλατα και τα λουκάνικα. Μέσω της κοπτορραπτικής φτιάχνουν μια ιστορία που να ταιριάζει στο σενάριο τους. Σενάριο που στο τέλος πρέπει πάντα να βγάζει αυτούς νικητές.

Το τι έκανα, ποιος είμαι και γιατί βρισκόμουν εκεί που με συνέλαβαν δεν είναι υπόθεση της αστυνομίας και των εισαγγελέων αλλά δική μου. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ στους φύλακες της αστικής νομιμότητας, αλλά μόνο στο επαναστατικό κίνημα, τους συντρόφους και τον λαό που επιλέγει να μη ζήσει σα ραγιάς.

Θεωρώ αναγκαία αυτήν την πρώτη επικοινωνία με τον έξω κόσμο , μιας και δεν τρέφω αυταπάτες για την μη προφυλάκιση μου.

Προς το παρόν, βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια των υπηρετών του κεφαλαίου, η καρδιά μου όμως παραμένει στο στρατόπεδο της επανάστασης.

Ο αγώνας συνεχίζεται.

Ζήτω η επανάσταση.

Ζήτω η Αναρχία.

Αντώνης Σταμπούλος

από την Λ. Αλεξάνδρας 173.

4/10/2014