Λίγες μόνο μέρες μετά τα εξεγερτικά γεγονότα της Κυριακής 12 Φλεβάρη και το καθεστώς προσπαθεί με μανία να κλείσει τα ρήγματα που δημιούργησε στο οικοδόμημά του.
Είχε προηγηθεί ένα απεργιακό 2μερο προκηρυγμένο από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Μια 48ωρη απεργία που έμοιαζε περισσότερο με φάρσα των εργατοπατέρων και με μια παρωδία του ίδιου του εαυτού τους. Για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε ότι οι απεργίες και οι αγώνες για την τιμή των όπλων δεν μπορούν να συμπαρασύρουν κανέναν νοήμονα άνθρωπο ενώ, ταυτόχρονα, ανέδειξε το χάος ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας που δέχεται καθημερινά εκβιασμούς, απολύσεις, ταπεινώσεις και περικοπές και τον κόσμο των πολιτικών λογύδριων, της γραφειοκρατίας, του εργατοπατερισμού. Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για τουφεκιές στον αέρα ούτε για άσφαιρα πυρά των εργατοπατέρων. Η θέση τους είναι δίπλα στις επιταγές των αφεντικών και μέσα στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων με τον ΣΕΒ. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Έχουμε πολλά να κάνουμε για να τους καταστήσουμε και άχρηστους. Βέβαια, αυτό δεν θα συμβεί με μια παθητική απαξίωση των εργατοπατέρων αλλά με την συλλογική και ενεργητική ανάληψη πρωτοβουλιών ώστε κάθε εργασιακός χώρος να γίνει πεδίο μάχης για εργατικές συλλογικότητες, σωματεία βάσης κ.α.
Αντίθετα, την Κυριακή συμπυκνώθηκαν υλικά και συμβολικά μια σειρά δυναμικών παραγόντων που προκάλεσαν αυτήν την κοινωνική έκρηξη που η λάβα της ακόμα ρέει στις φλέβες της μητρόπολης, στις συνειδήσεις όσων βρέθηκαν στους δρόμους την ημέρα εκείνη, στους εφιάλτες του πολιτικού προσωπικού του καθεστώτος. Την ημέρα αυτή συμπυκνώθηκαν οι δυναμικές της κοινωνικής οργής, της διάσπαρτης απελπισίας που σπέρνουν οι αντικοινωνικές πολιτικές της κλίκας κράτους και αφεντικών, η κοινωνική ρευστότητα που γεννιέται (και) από την αποσύνθεση των κυρίαρχων θεσμών, η βαθιά επιθυμία χιλιάδων ανθρώπων να αναζητήσουν κάτι διαφορετικό από τον μονόδρομο της φτώχειας και της μιζέριας, της εξαθλίωσης και της υποταγής. Και το μίγμα αυτό εξερράγη…
Καμία μάχη σε έναν πόλεμο δεν είναι σημαντικότερη από μια άλλη
Πιο σημαντικό από όλα, όμως, είναι ο ίδιος ο πόλεμος.
Η 12η Φλεβάρη υπήρξε μια σημαίνουσα στιγμή του πολέμου αυτού. Κι αυτό γιατί για άλλη μια φορά έκανε την εμφάνισή του ο «προβοκάτορας λαός» που με την οργή του συμπαρέσυρε μια σειρά από διλήμματα, αυταπάτες, εκβιασμούς και νουθετήσεις που εδώ και χρόνια διαλαλούν τα κοράκια του καθεστώτος είτε πάνω από τους εξουσιαστικούς θώκους τους είτε μέσα από τους προπαγανδιστικούς τους διαύλους. Από νωρίς το μεσημέρι έγινε εμφανές ότι η συμμετοχή του κόσμου δεν μπορεί εύκολα να συγκριθεί με άλλες εκρηκτικές στιγμές των κοινωνικών-ταξικών αγώνων των τελευταίων χρόνων αφού η έκταση, η ένταση και η ταχύτητα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν σε όλο το κέντρο της μητρόπολης δεν μπορούν να συμψηφιστούν με ευκολία και να μεταφραστούν σε μια αριθμητική αξία. Όσοι και αν κατεβήκαν στους δρόμους την 12η Φλεβάρη, 300, 400, 500 χιλιάδες ή και παραπάνω, φάνηκε να’ χουν μια σαφέστατα αναβαθμισμένη συναίσθηση των δυνατοτήτων τους: να κατακλύσουν το κέντρο της Αθήνας και να το χρησιμοποιήσουν ως ένα τεράστιο ορμητήριο! Δεν μπορούν να νοηθούν αλλιώς οι εκτεταμένες συγκρούσεις από την Πατησίων ως την Συγγρού και από την Σόλωνος ως την Αθηνάς. Συγκρούσεις κάθε άλλο παρά μειοψηφικές όσο κι αν θέλουν οι κομματικοί ποιμένες και οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι να τις παρουσιάσουν ως τέτοιες. Συγκρούσεις που δεν αναλώθηκαν σε ένα κυνηγητό με την αστυνομία αλλά όπου οι διαδηλωτές όρθωσαν τεράστια οδοφράγματα που συγκρατούσαν την δυναμική του κόσμου πίσω από αυτά και έδιναν την δυνατότητα σε πλήθος αγωνιζομένων να εμπλακούν ενεργητικά στην εξέλιξη της σύγκρουσης. Η δημιουργία οδοφραγμάτων σε οδούς όπως η Πανεπιστημίου, η Σταδίου και η Ερμού πέρα από πρωτοφανής αποτελεί μια σοβαρή διαφοροποίηση στην μέχρι τώρα διεξαγωγή των ταραχών στο μητροπολιτικό κέντρο. Πλέον, το πλήθος των αγωνιζόμενων που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της αυτοάμυνας και της σύγκρουσης των διαδηλωτών μπορεί και ορθώνει οχυρά πίσω από τα οποία διεξάγεται μια τεράστια συνάντηση. Συνάντηση ανθρώπων, αντιλήψεων, πρακτικών, συναισθημάτων, αναγκών και προοπτικών. Εκεί που η πέτρα και η μολότωφ δεν έχει εκτονωτική και θεαματική χροιά, εκεί που το μαντήλι, η μάσκα και το Maalox αποτελούν αυτονόητα μέσα αυτοπροστασίας που μοιράζεται η κοινότητα του οδοφράγματος, εκεί που τα πανό των διαδηλωτών δεν «κόβουν βόλτες» αλλά προτρέπουν τον κόσμο να μην φοβάται, να οργανωθεί, να σφίξει ψυχή και γροθιές και να κάνει βήματα προς τα μπρος. Και στην περίοδο που διανύουμε τέτοιου είδους συναντήσεις είναι κρίσιμες για το μέλλον και την προοπτική των κοινωνικών-ταξικών αγώνων.
Τα οδοφράγματα της 12ης Φλεβάρη γύρω από το κοινοβούλιο έχουν πολλαπλή σημασία και αξία: κατοχυρώνουν την ανάγκη της συλλογικής και οργανωμένης αυτοάμυνας απέναντι στους ένστολους δολοφόνους, μεταμορφώνουν την μητρόπολη σε ένα δικό μας οχυρό, οχυρό των «από κάτω» που μπορούν και εξαπολύουν τις δικές τους αντεπιθέσεις, πριμοδοτούν την συνάντηση και την συνύπαρξη (όχι πάντα αρμονική, βέβαια) διαφορετικών εκφάνσεων του αγώνα, διαφορετικών ταυτοτήτων που εξελίσσονται διαλεκτικά μέσα από την ίδια την εξεγερτική στάση. Και στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: αν οι κυρίαρχοι θέλουν να προφυλάξουν την Βουλή, εμείς έχουμε όλη την πόλη στα χέρια μας.
Ο προβοκάτορας λαός
Continue reading Να οργανώσουμε τις εξεγέρσεις που έρχονται!