Λίγες μόνο μέρες μετά τα εξεγερτικά γεγονότα της Κυριακής 12 Φλεβάρη και το καθεστώς προσπαθεί με μανία να κλείσει τα ρήγματα που δημιούργησε στο οικοδόμημά του.
Είχε προηγηθεί ένα απεργιακό 2μερο προκηρυγμένο από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Μια 48ωρη απεργία που έμοιαζε περισσότερο με φάρσα των εργατοπατέρων και με μια παρωδία του ίδιου του εαυτού τους. Για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε ότι οι απεργίες και οι αγώνες για την τιμή των όπλων δεν μπορούν να συμπαρασύρουν κανέναν νοήμονα άνθρωπο ενώ, ταυτόχρονα, ανέδειξε το χάος ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας που δέχεται καθημερινά εκβιασμούς, απολύσεις, ταπεινώσεις και περικοπές και τον κόσμο των πολιτικών λογύδριων, της γραφειοκρατίας, του εργατοπατερισμού. Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για τουφεκιές στον αέρα ούτε για άσφαιρα πυρά των εργατοπατέρων. Η θέση τους είναι δίπλα στις επιταγές των αφεντικών και μέσα στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων με τον ΣΕΒ. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Έχουμε πολλά να κάνουμε για να τους καταστήσουμε και άχρηστους. Βέβαια, αυτό δεν θα συμβεί με μια παθητική απαξίωση των εργατοπατέρων αλλά με την συλλογική και ενεργητική ανάληψη πρωτοβουλιών ώστε κάθε εργασιακός χώρος να γίνει πεδίο μάχης για εργατικές συλλογικότητες, σωματεία βάσης κ.α.
Αντίθετα, την Κυριακή συμπυκνώθηκαν υλικά και συμβολικά μια σειρά δυναμικών παραγόντων που προκάλεσαν αυτήν την κοινωνική έκρηξη που η λάβα της ακόμα ρέει στις φλέβες της μητρόπολης, στις συνειδήσεις όσων βρέθηκαν στους δρόμους την ημέρα εκείνη, στους εφιάλτες του πολιτικού προσωπικού του καθεστώτος. Την ημέρα αυτή συμπυκνώθηκαν οι δυναμικές της κοινωνικής οργής, της διάσπαρτης απελπισίας που σπέρνουν οι αντικοινωνικές πολιτικές της κλίκας κράτους και αφεντικών, η κοινωνική ρευστότητα που γεννιέται (και) από την αποσύνθεση των κυρίαρχων θεσμών, η βαθιά επιθυμία χιλιάδων ανθρώπων να αναζητήσουν κάτι διαφορετικό από τον μονόδρομο της φτώχειας και της μιζέριας, της εξαθλίωσης και της υποταγής. Και το μίγμα αυτό εξερράγη…
Καμία μάχη σε έναν πόλεμο δεν είναι σημαντικότερη από μια άλλη
Πιο σημαντικό από όλα, όμως, είναι ο ίδιος ο πόλεμος.
Η 12η Φλεβάρη υπήρξε μια σημαίνουσα στιγμή του πολέμου αυτού. Κι αυτό γιατί για άλλη μια φορά έκανε την εμφάνισή του ο «προβοκάτορας λαός» που με την οργή του συμπαρέσυρε μια σειρά από διλήμματα, αυταπάτες, εκβιασμούς και νουθετήσεις που εδώ και χρόνια διαλαλούν τα κοράκια του καθεστώτος είτε πάνω από τους εξουσιαστικούς θώκους τους είτε μέσα από τους προπαγανδιστικούς τους διαύλους. Από νωρίς το μεσημέρι έγινε εμφανές ότι η συμμετοχή του κόσμου δεν μπορεί εύκολα να συγκριθεί με άλλες εκρηκτικές στιγμές των κοινωνικών-ταξικών αγώνων των τελευταίων χρόνων αφού η έκταση, η ένταση και η ταχύτητα των γεγονότων που διαδραματίστηκαν σε όλο το κέντρο της μητρόπολης δεν μπορούν να συμψηφιστούν με ευκολία και να μεταφραστούν σε μια αριθμητική αξία. Όσοι και αν κατεβήκαν στους δρόμους την 12η Φλεβάρη, 300, 400, 500 χιλιάδες ή και παραπάνω, φάνηκε να’ χουν μια σαφέστατα αναβαθμισμένη συναίσθηση των δυνατοτήτων τους: να κατακλύσουν το κέντρο της Αθήνας και να το χρησιμοποιήσουν ως ένα τεράστιο ορμητήριο! Δεν μπορούν να νοηθούν αλλιώς οι εκτεταμένες συγκρούσεις από την Πατησίων ως την Συγγρού και από την Σόλωνος ως την Αθηνάς. Συγκρούσεις κάθε άλλο παρά μειοψηφικές όσο κι αν θέλουν οι κομματικοί ποιμένες και οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι να τις παρουσιάσουν ως τέτοιες. Συγκρούσεις που δεν αναλώθηκαν σε ένα κυνηγητό με την αστυνομία αλλά όπου οι διαδηλωτές όρθωσαν τεράστια οδοφράγματα που συγκρατούσαν την δυναμική του κόσμου πίσω από αυτά και έδιναν την δυνατότητα σε πλήθος αγωνιζομένων να εμπλακούν ενεργητικά στην εξέλιξη της σύγκρουσης. Η δημιουργία οδοφραγμάτων σε οδούς όπως η Πανεπιστημίου, η Σταδίου και η Ερμού πέρα από πρωτοφανής αποτελεί μια σοβαρή διαφοροποίηση στην μέχρι τώρα διεξαγωγή των ταραχών στο μητροπολιτικό κέντρο. Πλέον, το πλήθος των αγωνιζόμενων που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της αυτοάμυνας και της σύγκρουσης των διαδηλωτών μπορεί και ορθώνει οχυρά πίσω από τα οποία διεξάγεται μια τεράστια συνάντηση. Συνάντηση ανθρώπων, αντιλήψεων, πρακτικών, συναισθημάτων, αναγκών και προοπτικών. Εκεί που η πέτρα και η μολότωφ δεν έχει εκτονωτική και θεαματική χροιά, εκεί που το μαντήλι, η μάσκα και το Maalox αποτελούν αυτονόητα μέσα αυτοπροστασίας που μοιράζεται η κοινότητα του οδοφράγματος, εκεί που τα πανό των διαδηλωτών δεν «κόβουν βόλτες» αλλά προτρέπουν τον κόσμο να μην φοβάται, να οργανωθεί, να σφίξει ψυχή και γροθιές και να κάνει βήματα προς τα μπρος. Και στην περίοδο που διανύουμε τέτοιου είδους συναντήσεις είναι κρίσιμες για το μέλλον και την προοπτική των κοινωνικών-ταξικών αγώνων.
Τα οδοφράγματα της 12ης Φλεβάρη γύρω από το κοινοβούλιο έχουν πολλαπλή σημασία και αξία: κατοχυρώνουν την ανάγκη της συλλογικής και οργανωμένης αυτοάμυνας απέναντι στους ένστολους δολοφόνους, μεταμορφώνουν την μητρόπολη σε ένα δικό μας οχυρό, οχυρό των «από κάτω» που μπορούν και εξαπολύουν τις δικές τους αντεπιθέσεις, πριμοδοτούν την συνάντηση και την συνύπαρξη (όχι πάντα αρμονική, βέβαια) διαφορετικών εκφάνσεων του αγώνα, διαφορετικών ταυτοτήτων που εξελίσσονται διαλεκτικά μέσα από την ίδια την εξεγερτική στάση. Και στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: αν οι κυρίαρχοι θέλουν να προφυλάξουν την Βουλή, εμείς έχουμε όλη την πόλη στα χέρια μας.
Ο προβοκάτορας λαός
Η κινητοποίηση της 12ης Φλεβάρη πέρα από εξαιρετικά μαζική ήταν και κατεξοχήν βίαιη. Και δεν θα μπορούσε να’ναι αλλιώς. Η βία είναι πλέον το βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας. Από τις ουρές του ΟΑΕΔ μέχρι τις διαδηλώσεις, από τον εκβιασμό διακοπής του ρεύματος μέχρι τα κάθε λογής χαράτσια τους, από τα γήπεδα μέχρι τους δρόμους της πόλης. Και όλα αυτά δεν είναι απλά «σημεία των καιρών». Η συστημική βία –πολιτική, οικονομική, θεσμική, ιδεολογική, κρατική- αποτελεί την δύναμη πυρός για ένα καθεστώς που έχει χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης και συναίνεσης στις πολιτικές που ασκεί και στις αποφάσεις που παίρνει. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει εγκαθιδρυθεί στην χώρα εδώ και 3 περίπου χρόνια αποτελεί την κατεξοχήν βίαιη μορφή επιβολής και καθυπόταξης που συνεχώς και βαίνει σε πιο ολοκληρωτικές μορφές. Δεν είναι μόνο οι μπάτσοι στους δρόμους ούτε και οι εθνοσωτήριες κυβερνήσεις που χωνεύουν μέσα τους τραπεζίτες, φασίστες και τεχνοκράτες. Δεν είναι μόνο οι φράχτες στον Έβρο και τα συνεργεία των εργολάβων που κόβουν το ρεύμα. Είναι το αίσθημα ταπείνωσης που βιώνεται καθημερινά μέσα από το κυνήγι της επιβίωσης. Είναι η έλλειψη προοπτικής για τις ζωές των «από κάτω». Και αυτό το «έλλειμμα» μεταφράζεται πολύ συχνά σε σφίξιμο της γροθιάς, σε πάγωμα της ψυχής, σε θόλωμα του μυαλού. Έτσι, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή δεν θα μπορούσε να καναλιζαριστεί ούτε σε εθελοντικές καμπάνιες ούτε σε διαδικτυακές διαμαρτυρίες. Η βία είναι κατεξοχήν υλική σχέση και ως τέτοια απαντήθηκε και στους δρόμους της 12ης Φλεβάρη. Οι επιθέσεις των διαδηλωτών στις δυνάμεις καταστολής, σε κτίρια τραπεζών και πολυεθνικών, τα πλιάτσικα σε πολυκαταστήματα της Ερμού και της Σταδίου αφενός αναδεικνύουν την αναγκαιότητα και την κρισιμότητα οι «από κάτω» να απαντήσουν με βία στην βία του καθεστώτος και, αφετέρου, όπως πάντα εμπεριέχουν και τις αντιφάσεις του κόσμου των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων. Και μιλάμε για την άκριτη αναπαραγωγή της φετιχιστικής σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο του εμπορεύματος, μιλάμε για την σεξιστική βία που κρέμεται στα χείλη και στα σώματα πολλών από εμάς. Χαρακτηριστικά που δεν ζυμώνονται από ειδικούς και αυθεντίες έξω ή πάνω από την ιστορική κίνηση των καταπιεσμένων αλλά διαμορφώνονται μέσα στην ίδια την ιλιγγιώδη κίνησή τους. Ακόμα και πίσω από την λαύρα των οδοφραγμάτων.
Η απάντηση των «από κάτω» και τα αναπάντητα ερωτήματα.
Να οργανώσουμε τις εξεγέρσεις που έρχονται!
Η 12η Φλεβάρη δεν μπορεί να νοηθεί απλά ως μια απάντηση των καταπιεσμένων στις πολιτικές που τους βουτάνε όλο και πιο βαθιά στην εξαθλίωση. Η ένταση και το βάθος των γεγονότων οφείλουν να μας προβληματίσουν και να αποτελέσουν μια οξεία αφορμή ώστε να βαθύνουμε τις ερωτήσεις μας που θα καλεστούμε στην συνέχεια να απαντήσουμε. Ειδάλλως, θα μιλάμε και πάλι ξεκομμένα και σπασμωδικά για «εξεγερτικά γεγονότα» της 12ης Φλεβάρη ή οποιασδήποτε άλλης μέρας πριν ή μετά από αυτή.
Η ελληνική κοινωνία είναι ήδη αρκετά μαθημένη σε τέτοιου είδους «μέρες». Από την 8η Μάρτη του 2007 ως τον Δεκέμβρη του 2008 και από την 5η Μάη του 2010 ως την 12η Φλεβάρη του 2012, έχουν υπάρξει μια σειρά χρονικών-πολιτικών και κοινωνικών- στιγμών που σημάνουν την καμπάνα της εξέγερσης στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας. Το ζήτημα εδώ όμως είναι αν ο ήχος που αναδύεται διαπερνά τα αυτιά όλων μας: τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες, τους κύκλους του αναρχικού κινήματος, τις πολύμορφες παραφυάδες του ανταγωνιστικού κινήματος, το σύνολο των εκμεταλλευομένων τάξεων.
Από την επόμενη μέρα κιόλας έχουν αρχίσει να δίνονται οι πρώτες αυθόρμητες απαντήσεις των αγωνιζομένων. Αυθόρμητες πορείες, καταλήψεις δημαρχείων και περιφερειών σε όλη την Ελλάδα, επιθέσεις σε γραφεία κομμάτων και βουλευτών έρχονται να συναντηθούν με μια σειρά δομών, εγχειρημάτων και κοινοτήτων αγώνα που διαγράφουν ήδη την δική τους πορεία μέσα στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Ένα πολύμορφο και ετερόκλητο μωσαϊκό από αντιλήψεις, πρακτικές και δομές που συγκρούονται καθημερινά με την φτώχεια και την επιβολή ανοίγοντας δρόμους συλλογικής και ατομικής χειραφέτησης, ανασυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό πάνω στις αξίες της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, αναζητούν τα μονοπάτια της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης μέσα από την καθημερινή ρήξη με τους θεσμούς, τις κυρίαρχες αξίες και τα ιδεολογήματα του πολιτισμού. Και η 12η Φλεβάρη δεν είναι απλά μια προωθητική δύναμη για όλα αυτά αλλά οφείλουμε να την αντιληφθούμε και ως γέννημα όλων των παραπάνω.
Γιατί η εξεγερτική διαδικασία δεν μετρά χρονικά στιγμιότυπα ούτε και αποσυνδέεται από την ιστορική κίνηση των καταπιεσμένων παρά βρίσκεται βαθιά καταγεγραμμένη στις μνήμες και τις συνειδήσεις τους. Γι’ αυτό καθημερινά παλεύουμε ώστε οι επόμενες εξεγέρσεις να μας βρουν πιο προετοιμασμένους. Αφενός να τις προκαλέσουμε και αφετέρου να διαβούμε τα νέα ανεξερεύνητα εδάφη που ανοίγει η προοπτική της εξέγερσης.
Πίσω ρουφιάνοι!
Τις ώρες που γράφεται το κείμενο αυτό, εξελίσσεται άλλη μια πρωτοφανής κατασταλτική μεθόδευση από το κράτος που στοχεύει στην ωμή τρομοκράτηση των ανθρώπων που αγωνίζονται και σηκώνουν το κεφάλι. Οι αστυνομικοί μηχανισμοί του καθεστώτος στα πρότυπα των άγγλων συναδέλφων τους δημοσιεύουν φωτογραφίες συλληφθέντων καθώς και φωτογραφιών από τα γεγονότα της 12ης Φλεβάρη πριμοδοτώντας ανοιχτά τον κοινωνικό χαφιεδισμό, την κατάδοση και την συνεργασία με τις διωκτικές αρχές. Μια τακτική που το ελληνικό κράτος μέχρι τώρα έχει εφαρμόσει σε περιπτώσεις «εξάρθρωσης» ένοπλων οργανώσεων. Ταυτόχρονα, προφυλακίζει 5 άτομα με ξεκάθαρο στόχο τον παραδειγματισμό του εξαγριωμένου πλήθους που γέμισε τους δρόμους της Αθήνας. Στοχοποιεί τον καθέναν μας ξεχωριστά και, φυσικά, όλους μαζί. Το ιδεολόγημα του εσωτερικού εχθρού έχει πλέον πολλά ονοματεπώνυμα και δεν περιορίζεται στους κύκλους του αναρχικού κινήματος. Πλάι στον εσωτερικό εχθρό προστίθενται και μια σειρά κοινωνικών ομάδων (επικίνδυνες τάξεις τις ονομάζει το καθεστώς) που στοιβάζονται και στριμώχνονται από την κρατική πυγμή και καταστολή. Οπαδοί, μετανάστες, άστεγοι και φτωχοδιάβολοι, ανυπότακτοι νεαροί και νεαρές, κάθε απείθαρχος προλετάριος μπαίνει στο στόχαστρο της κρατικής διαχείρισης μιας απειλής: της απειλής της κοινωνικής έκρηξης. Και η διαχείριση αυτή δεν περιλαμβάνει μόνο χημικά και ξύλο αλλά το ξήλωμα των καθισμάτων από τις πλατείες, τις νυχτερινές σκούπες σε όλο το κέντρο της Αθήνας, τα φασιστικά τάγματα εφόδου, την «απαγόρευση των συσιτίων» και χίλια μύρια άλλα μέτρα ποινικοποίησης της καθημερινής ζωής των «από κάτω».
Και η απάντησή μας πρέπει να’ναι συνολική. Πλάι στην πολύμορφη και ολόψυχη αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της 12ης Φλεβάρη αλλά και προς κάθε διωκόμενο αγωνιστή, να στοχοποιήσουμε και να απαντήσουμε στην κατασταλτική στρατηγική του κράτους μέσα από την ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης, την επίθεση στους αστυνομικο-διωκτικούς μηχανισμούς, την νομιμοποίηση της κοινωνικής αυτοάμυνας στις συνειδήσεις των αγωνιζομένων.
Λευτεριά στους συλληφθέντες της 12ης Φλεβάρη
ΥΓ. μια από τις πολλές απαντήσεις των «από κάτω» αρθρώνεται και στις γειτονιές μας. Μετά από ανοιχτή συνέλευση στο Ταπητουργείο την Δευτέρα 13 Φλεβάρη που κάλεσε η Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου, οργανώνεται στις γειτονιές μας πορεία αλληλεγγύης και αντεπίθεσης την Τρίτη 21/2 στις 18.00 με αφετηρία το άλσος παγκρατίου.Μια κινητοποίηση που συνοδεύεται από μια σειρά δυναμικών και στοχευμένων παρεμβάσεων σε supermarkets, ΟΑΕΔ, ΔΕΗ, εφορίες και σχολεία των γειτονιών μας ξεδιπλώνοντας μια σειρά πρακτικών που μπορούν να αποτελέσουν την απάντηση των «από κάτω» στην επίθεση που βιώνουμε. Η συμμετοχή όλων μας στην διαδήλωση αυτή αλλά και σε κάθε αυτοοργανωμένη και αδιαμεσολάβητη πρωτοβουλία που ξεπηδά στις γειτονιές μας είναι αυτονόητη…
