Αν ο καπιταλισμός γεννά κρίσεις, ο ολοκληρωτισμός τις υιοθετεί
Η παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση που διεξάγεται με βίαιους ρυθμούς την τελευταία τριετία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου και των αφεντικών πάνω στις ζωές των υποτελών τάξεων. Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ διεξάγουν μια πολυεπίπεδη ταξική επίθεση ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων τα κοινωνικά συμβόλαια που υπογράφτηκαν μεταξύ των περίφημων κοινωνικών εταίρων τις προηγούμενες δεκαετίες με σκοπό την διατήρηση της κοινωνικής-ταξικής ειρήνης. Το τέλος του προηγούμενου αιώνα σήμανε την σταδιακή κατάρρευση του κοινωνικού κράτους ανά την Ευρώπη από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Και ο νέος αιώνας υποδέχτηκε με τρόμο την καπιταλιστική κρίση που συνέτεινε στην όξυνση της ταξικής επίθεσης των αφεντικών. Σε ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο, η φτωχοποίηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, η βίαιη υποτίμηση των εργατών και των εργατριών, η απόσυρση του κράτους από το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης (κατάρρευση κοινωνικού κράτους), η σκλήρυνση και θωράκιση των καθεστώτων σε θεσμικό/νομικό/κατασταλτικό/ιδεολογικό επίπεδο και ο ανοιχτός πόλεμος ενάντια στους «εσωτερικούς εχθρούς» και τις «επικίνδυνες τάξεις», αποτελούν μερικούς από τους θεμελιακούς άξονες που μπορούν να περιγράψουν την εδώ και χρόνια διαφαινόμενη ανάδυση ενός σύγχρονου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού.
Ας έρθουμε στο εδώ και τώρα. Η πολιτική διαχείριση της παρούσας συγκυρίας της καπιταλιστικής κρίσης σε ελληνικό επίπεδο από τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, κοινοβουλευτικές ή μη, δημιουργούν ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης και εντός αυτού χαράσσονται οι μονόδρομοι που μένει να ακολουθήσει η «συντεταγμένη πολιτεία» απ’ τη μια και η κοινωνία απ’ την άλλη. Οι εθνοσωτήριες συγκυβερνήσεις μπήκαν γρήγορα στην ημερήσια διάταξη του ντόπιου πολιτικού συστήματος που κλυδωνίζεται από την σαφή απαξίωση, έλλειψη εμπιστοσύνης και αμφισβήτηση του ντόπιου πληθυσμού. Τα μνημόνια, οι «διαρθρωτικές αλλαγές» και τα «πακέτα μέτρων» στοιβάζονται αλλεπάλληλα πάνω στις πλάτες μας πάντα στο όνομα του χρέους και υπό την διαρκή απειλή της χρεωκοπίας, της εξόδου από την Ευρωζώνη κ.α. Τα οικονομικά επιτελεία του καθεστώτος βγάζουν ανακοινωθέντα για επαναδιαπραγματεύσεις, επιμηκύνσεις, πτωχεύσεις και χίλια μύρια όσα προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν και να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από την υλική πραγματικότητα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Το ντόπιο πολιτικό σύστημα αναδιατάσσεται και υποδέχεται στην Βουλή τα «ατίθασα παιδιά» του, τους φασίστες και τους νεοναζί της Χ.Α, καθώς και την «υπεύθυνη κυβερνώσα αριστερά» υπό την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια, το καθεστώς προωθεί πλήρως την πολιτική ατζέντα της οξυμμένης ρατσιστικής και φασιστικής επιθετικότητας δίνοντας της την κωδική ονομασία «Ξένιος Ζευς» ενώ, ταυτόχρονα, χτίζεται βήμα-βήμα ένα σύγχρονο αστυνομικό/ολοκληρωτικό κράτος που έρχεται να αντιμετωπίσει τις διαρκείς κοινωνικο-ταξικές εντάσεις και την προοπτική της γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης. Απ’ την άλλη, η Αριστερά όχι μόνο λειαίνει την ρητορική της και τηρεί τακτική «ίσων αποστάσεων» ώστε να εξασφαλίσει εκλογική πελατεία αλλά κι όσο ποτέ άλλοτε αναλαμβάνει ρόλο αφομοιωτή και αποσυμπιεστή των ταξικών αντιθέσεων προσφέροντας έναν ακόμα διέξοδο στην πολιτική διαχείριση της κρίσης σπέρνοντας αυταπάτες για το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού και για επιστροφή στο κράτος πρόνοιας.
Πιο συγκεκριμένα, σε καθημερινό επίπεδο, διεξάγεται μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση γενικευμένης φτωχοποίησης και καταλήστευσης των κατώτερων τάξεων του πληθυσμού: η εργατική δύναμη υποτιμάται περαιτέρω και πρέπει να γίνει πολύ φτηνή ώστε να λαδωθεί ο «πολυπόθητος τροχός της ανάπτυξης», ο κοινωνικός πλούτος πρέπει να εκποιηθεί στο όνομα του δημόσιου χρέους και της ανταποδοτικότητας, μεγάλα κοινωνικά κομμάτια αποκλείονται και στέλνονται στο περιθώριο δημιουργώντας έναν σύγχρονο στρατό αναλώσιμων σκλάβων. Μέσα από την λαίλαπα των απολύσεων και της ανεργίας, τις φοροεπιδρομές και το πετσόκομμα κάθε κοινωνικής παροχής μας οδηγούν αναπόφευκτα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια μπροστά σ’ ένα μέλλον που τίποτα δεν μοιάζει εξασφαλισμένο. Η βιαιότητα των αλλαγών αυτών χτυπά τον πυρήνα των κοινωνικών σχέσεων που είχαν δομηθεί σε μια προηγούμενη ιστορική περίοδο. Η κατακερματισμένη κοινωνία του νεοφιλελευθερισμού μέσα από τα ιδεώδη του ατομισμού, της ταξικής ανέλιξης και του υλικού ευδαιμονισμού δίνει την θέση της στην διαμελισμένη κοινωνία των ασύνδετων ατομικοτήτων που υπό τον φόβο της φτώχειας και της εξαθλίωσης πειθαρχεί και εκβιάζεται ευκολότερα από τις κυρίαρχες προσταγές. Πλέον, το βίωμα της αδυναμίας, της υποτέλειας και της αναλωσιμότητας πρέπει να εμπεδωθεί στις τάξεις των εκμεταλλευομένων και να αποτελέσει το υλικό υπόστρωμα όπου θα κυριαρχήσει ομαλότερα η προοπτική που εξυφαίνεται από τα οικονομικά και πολιτικά επιτελεία των «από πάνω».
Continue reading Μια τοποθέτηση για την σημερινή πραγματικότητα