Εδώ και ενάμισι μήνα οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, συμφερόντων Μάνεση, διεξάγουν μια μαχητική απεργία ενάντια στην εκδικητική απόλυση 34 συναδέλφων τους και την εργοδοτική απαίτηση για «εκ περιτροπής» 5ωρη εργασία και αντίστοιχη μείωση των αποδοχών τους. Οι 400 απεργοί χαλυβουργοί έπραξαν και πράττουν το αυτονόητο: υπερασπίζονται τους απολυμένους συναδέλφους τους γνωρίζοντας ότι όταν  τα αφεντικά «χτυπάν την πόρτα του διπλανού» σύντομα θα χτυπήσουν και την δικιά τους, αντιστέκονται στην εργοδοτική τρομοκρατία που με το «έτσι θέλω» πετάει στον δρόμο 34 εργάτες ώστε να σπάσει το τσαμπουκά σ’ όσους σηκώνουν το κεφάλι ενάντια στις απαιτήσεις του Μάνεση, αρνούνται να εφαρμόσουν τις απαιτήσεις για ελαστική απασχόληση και μείωση αποδοχών αφού γνωρίζουν ότι ανοίγουν τον δρόμο για την εντατική εκμετάλλευσή όχι μόνο αυτών αλλά και όσων εργάζονται στα κάτεργα της μεταλλουργικής βιομηχανίας. Οι ίδιοι προβάλλουν το αυταπόδεικτο: ότι σε μια κερδοφόρα επιχείρηση όπως η Ελληνική Χαλυβουργία, οι μισθολογικές περικοπές, η εκ περιτροπής εργασία και οι απολύσεις δεν έχουν αποδέκτες μόνο τους ίδιους αλλά το σύνολο των εργατών στην βιομηχανία του μετάλλου και ευρύτερα. Εν ολίγοις, ο αγώνας τους μπορεί και εμπεριέχει πολλά περισσότερα από τους μισθούς και τα ωράρια τετρακοσίων εργατών. Όχι μόνο διδάσκουν αλληλεγγύη και μαχητικότητα στο σύνολο των εργαζομένων σε μια περίοδο όπου οι εκβιασμοί και οι απειλές των αφεντικών τσακίζουν συνειδήσεις αλλά ίσως ν’ ανοίγουν και μια νέα περίοδο αγώνων που θα κοιτούν πέρα από το συντεχνιακό συμφέρον και δε θα επιδεικνύουν μαχητική «ηττοπάθεια» αλλά συλλογική αφοσίωση στα συμφέροντα των «από κάτω» αυτής της κοινωνίας.

Εδώ και ενάμισι μήνα στέκονται μπροστά στην είσοδο του εργοστασίου εξασφαλίζοντας το μπλοκάρισμα της παραγωγής. Εξαρχής, αυτή η κίνησή τους «υποσκάπτεται» από την απρόσκοπτη λειτουργία του εργοστασίου του Μάνεση στον Βόλο καθώς και την απορρόφηση της παραγωγής που «χάνεται» από την Χαλυβουργική του Αγγελόπουλου, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από την Χαλυβουργία. Έτσι, παρά τις πολύμορφες και πολύπλευρες χειρονομίες αλληλεγγύης από σωματεία, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και αγωνιζόμενους απ’ όλη την Ελλάδα( από την οικονομική συνεισφορά μέχρι την προμήθεια τροφίμων μακράς διαρκείας στους απεργούς και τις οικογένειές τους), δεν έχει καταφερθεί η σε μέγιστο βαθμό παρακώλυση της παραγωγής που πραγματικά θα «πονούσε» τον Μάνεση αλλά και το σύνολο του μεταλλουργικού trust. Κινήσεις αλληλεγγύης που έχουν γίνει αποδεκτές με ενθουσιασμό και συγκίνηση από τους απεργούς παρά την γνωστή σπέκουλα και τους διαχωρισμούς που σπέρνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΠΑΜΕ. Έχει γίνει σαφές ότι το κύμα αλληλεγγύης στην απεργία των χαλυβουργών έχει δώσει επιπλέον ώθηση στον αγώνα τους ενώ έχει απαντήσει και υλικά στις βιοποριστικές ανάγκες που προκύπτουν από μια απεργία διαρκείας όπως αυτή. Και αυτό είναι ένα σοβαρό δίδαγμα για τους αγώνες που έρχονται.

Γιατί η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία ούτε επαναστατικά λογύδρια. Είναι ηθική, υλική και πολιτική συμπαράσταση στους απεργούς. Είναι η διεύρυνση του αγώνα τους μέσα από το άπλωμα των μηνυμάτων και των επίδικών του. Είναι η συνέχιση του ίδιου του αγώνα εμπλουτισμένου με την δύναμη και την μαχητικότητα που επιδεικνύουν οι 400 απεργοί. Είναι το πολύμορφο μπλοκάρισμα της παραγωγής και κάθε δραστηριότητας που εμπλέκονται τα συμφέροντα του βιομήχανου Μάνεση. Είναι η πρόσκληση για πολύμορφες χειρονομίες αλληλεγγύης και αγώνα και από άλλους εργαζόμενους. Ο αγώνας συνεχίζεται….

*Μετά από σύσκεψη σωματείων που κάλεσε το σωματείο των χαλυβουργών, την Τρίτη 13/12 καλέστηκε πανεργατική απεργία σε όλο το Θριάσιο και συγκέντρωση στην πλατεία Ηρώων της Ελευσίνας στις 10.00 π.μ.