Το κείμενο αυτό δε θα ξεκινήσει με περιγραφές για το καθεστώς εξαθλίωσης στο οποίο τελούν οι πρόσφυγες και μετανάστες τον τελευταίο καιρό στον ελλαδικό χώρο. Τα καθεστωτικά μέσα έχουν φροντίσει να μας κατακλύζουν καθημερινά με τις «ανησυχητικές εικόνες των ροών» που συρρέουν στα νησιά και την Ειδομένη, διατυπώνοντας φιλανθρωπικές και ανθρωπιστικές κορώνες, αλλά φροντίζοντας κάθε φορά να επισημαίνουν το τελματώδες της κατάστασης και τα ασφυκτικά πλαίσια στα οποία καλούνται να ζήσουν οι Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι. Το όλο ζήτημα παρουσιάζεται κυβερνητικά ως μια τεράστια «ανθρωπιστική κρίση», αποσιωπώντας ή πολύ περισσότερο ουδετεροποιώντας τα αίτια που οδήγησαν όλους αυτούς τους ανθρώπους εδώ. Και όχι δεν είναι η διάχυτη απειλή της τρομοκρατίας. Γιατί όσο κι αν αποκρύπτεται από τις κυρίαρχες αφηγήσεις, τα κράτη –δολοφόνοι και οι πολιτικές τους ευθύνονται για τις εικόνες των εκατομμυρίων ανθρώπων που βρίσκονται σε μια εξαθλιωμένη πορεία προς τη Δύση της «επαγγελίας». Το κρίσιμο προσφυγικό ζήτημα είναι απότοκο των πολεμικών–ανθρωπιστικών επεμβάσεων της Δύσης, των διαχρονικών αντιτρομοκρατικών εκστρατειών της, των οικονομικών– αποικιοκρατικών πολιτικών των ισχυρών έναντι των ανίσχυρων κρατών, της επιβολής καθεστώτων και δικτατοριών, των εμφύλιων διαμαχών, του θρησκευτικού–φυλετικού μίσους, της γενικής συνθήκης της φτώχειας και της εκμετάλλευσης. Είναι το άμεσο προϊόν της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Και τα μιντιακά τσιράκια φροντίζουν να εξανθρωπίζουν στις συνειδήσεις το καπιταλιστικό αυτό έκτρωμα, να μιλούν για «ροές» αοράτων που έρχονται από μια άγνωστη Ανατολή και «συνωστίζονται» στην εξευγενισμένη Δύση, που αδυνατεί να τους χωρέσει όλους. Και το κομβικό σημείο σ’ αυτό το εμετικό έργο τους είναι η διάκριση μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Μια διάκριση που μεθοδεύει την παρανομοποίηση μεγάλου όγκου μεταναστών και τη νομιμοποίηση της κρατικής βίας πάνω τους. Έτσι, αποκρύπτεται η πραγματική διάσταση των κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων που κυριαρχούν στη Μ.Ανατολή, εγκαθιδρύεται -στο πλαίσιο μιας Ευρώπης-στρατοπέδου- η στρατιωτική διαχείριση πληθυσμών, μεταναστευτικών αλλά και ντόπιων, ενώ νομιμοποιείται μια επιλεκτική μα πάντα «ανθρωπιστική» διαχείριση, που δημιουργεί τεχνητούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους ξεριζωμένους και εντείνει τα ρατσιστικά αντανακλαστικά απέναντι στους «παράνομους» μετανάστες. Μια διάκριση τελείως επίπλαστη, υπαγορευόμενη πλήρως από τα συμφέροντα της κυριαρχίας και άκρως επιθετική για τα συμφέροντα των από κάτω.